Την Κυριακή 1 Μαρτίου του 2015 καταγγέλθηκε στην Ξάνθη ένας ακόμη βιασμός. Μια φοιτήτρια βιάστηκε από δυο γνωστούς της άνδρες, Ξανθιώτες.
Για πολλούς θεωρήθηκε ότι δεν ήταν βιασμός. Για όλους αυτούς, βιασμός θεωρείται η βίαιη φαλλική διείσδυση του άνδρα στο σώμα της γυναίκας με έκδηλα τα σημάδια της σωματικής κακοποίησης. Αυτή η αντίληψη είναι πολύ περιορισμένη και επικεντρώνεται σε μια μόνο στιγμή του βιασμού. Για εμάς ο βιασμός είναι η σεξουαλικοποιημένη βία-μια βία που ασκείται από το κυρίαρχο αρσενικό που χρησιμοποιεί εξουσιαστικά κάθε έκφραση της σεξουαλικότητας για να επιτύχει την επιβολή του. Το σεξιστικό βλέμμα, το παρεμβατικό άγγιγμα, το φαλλοκρατικό σχόλιο, το ενοχλητικό σφύριγμα στο δρόμο, τα απειλητικά βήματα που ακολουθούν μέσα στη νύχτα, είναι και αυτά στιγμές του βιασμού. Το «ΟΧΙ» των γυναικών που δεν ακούγεται και διαστρεβλώνεται, αποτελεί άλλη μια στιγμή του βιασμού.
Για πολλούς ο βιαστής θεωρείται ένα άρρωστο τέρας, ένας ψυχικά διαταραγμένος, μια υποτιμημένη κοινωνική φιγούρα, το ξένο σώμα της κάθε κοινωνίας, κάτι που δεν μπορεί να ενταχθεί στα όρια της κανονικότητας. Όμως, οι 4500 βιασμοί γυναικών το χρόνο στην Ελλάδα, αποδεικνύουν ότι οι βιαστές είναι άνδρες που απαντώνται σε κάθε κοινωνική τάξη, σε κάθε θρησκεία, σε κάθε εθνικότητα, μορφωτικό επίπεδο και ηλικία. Για πολλούς θεωρείται ότι ένας βιασμός συντελείται από κάποιον άγνωστο, στο δημόσιο χώρο, συνήθως τη νύχτα. Στην πραγματικότητα όμως, πολλά περιστατικά βιασμών συντελούνται από οικεία πρόσωπα: σύζυγο, πατέρα, συγγενή, φίλο ή γνωστό.
Η πατριαρχική δομή της κοινωνίας εδραιώνει την ανδρική εξουσία, προλειαίνει το έδαφος για κάθε μια από τις στιγμές του βιασμού και παρέχει το άλλοθι στο βιαστή επινοώντας τη γυναικεία συνυπευθυνότητα. Έτσι, οι γυναίκες κατηγορούνται για προκλητικό ντύσιμο, για απερίσκεπτη συμπεριφορά, για αδηφάγα σεξουαλικότητα. Παράλληλα, τα έμφυλα στερεότυπα, η βιομηχανία του θεάματος, η εμπορευματοποίηση, τροφοδοτούν την αντικειμενοποίηση των σωμάτων και τη νοοτροπία ότι τα γυναικεία σώματα θα πρέπει να είναι πάντοτε διαθέσιμα «προς κατανάλωση» στις ορέξεις του κυρίαρχου αρσενικού.
Μόνο όταν ο βιασμός καταλήγει σε δολοφονία, η γυναίκα παύει να ευθύνεται για αυτόν. Η κοινωνία με όρους μηντιακού θεάματος, υποκριτικών δακρύων, ακραίων μορφών αυτοδικίας και μαινόμενης οργής για τον βιαστή, μεταθέτει την ευθύνη «στον άλλον», απαλλάσσοντας τον εαυτό της από το σεξισμό που εκτρέφει. Μόνο όταν ο βιασμός καταλήγει σε δολοφονία, η κοινωνία αγιοποιεί και θρηνεί τη γυναίκα, «εξαγνίζοντας» έτσι τη συνείδηση της. Η ίδια διαδικασία «εξαγνισμού» της κοινωνίας, υπήρξε και στον βιασμό-δολοφονία της Ζωής Δαλακλίδου, εδώ στην Ξάνθη, το 2012. Μια διαδικασία που από τη φύση της αδυνατεί να επεξεργαστεί τη συνθήκη του βιασμού, και δεν αφήνει παρακαταθήκη καταδίκης του και αλληλεγγύης για τις γυναίκες που τολμούν να μιλήσουν για αυτόν.
Οργανωνόμαστε συλλογικά και δεν αφήνουμε κανένα άτομο μόνο απέναντι στη σεξιστική βία. Στεκόμαστε αλληλέγγυες/οι σε όσα άτομα κάνουν ορατή την έμφυλη βία και αγωνιζόμαστε εναντίον του σεξισμού και της πατριαρχίας.
Όταν σωπαίνουμε ή αμφισβητούμε έναν βιασμό είμαστε συνένοχοι για την κάθε γυναίκα που βιάζεται.
Συνέλευση ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού και στην έμφυλη βία
Ξάνθη, 21/3/2015
