της Caroline Michel
Μετά τους δύο σεισμούς στο Νεπάλ πολλές γυναίκες έχασαν τα μέσα που τους εξασφάλιζαν τα προς το ζην εν τη απουσία συζύγου και οικογένειας.
Δύσκολο να φανταστεί κανείς αυτό που μόλις πέρασε η Σαρίκα βλέποντας το φωτεινό της χαμόγελο, το βλέμμα της, τις τρυφερές της χειρονομίες. Η Σαρίκα είναι 32 ετών, έχει τέσσερα παιδιά και καθόλου χαρτιά και χρήματα. Βρέθηκε στο δρόμο μετά τον πρώτο σεισμό στο Νεπάλ στις 25 Απριλίου. Πριν το σεισμό νοίκιαζε ένα μικρό δωμάτιο σε ένα σπίτι στο Thamel, την τουριστική περιοχή του Κατμαντού. Ο σύζυγός της -«γάμος από έρωτα»- την άφησε πριν από πέντε χρόνια για μιαν άλλη γυναίκα. Από τότε η Σαρίκα πρέπει να τα βγάζει πέρα μόνη της: στο Νεπάλ οι γυναίκες χωρίς συζύγους θεωρούνται παρίες, σπάνια τις δέχονται πίσω οι οικογένειές τους.
Η Σαρίκα δουλεύει δύο δουλειές για να στηρίξει τα παιδιά της και να τα στείλει στο σχολείο. Από τις 9 το πρωί μέχρι τις 6 το απόγευμα εργάζεται σε ένα κατάστημα ειδών ένδυσης. Από τις 6 μέχρι τη μία το βράδυ δουλεύει σε μια «ντίσκο». Όμως, το κατάστημα και η «ντίσκο» έκλεισαν μετά την καταστροφή. Οι άνθρωποι δεν έχουν πλέον χρήματα για να βγούν έξω και να αγοράσουν καινούρια ρούχα. Η ίδια λέει:
«Δεν ξέρω τι θα κάνω. Φοβάμαι για τα παιδιά μου. Και χρειάζομαι δύο δουλειές για να στηρίξω και τα τέσσερα».
«Γυναίκες σαν τη Σαρίκα έχουν υποστεί τις μεγαλύτερες συνέπειες από το σεισμό», δήλωσε η Hira Dahal, ιδρύτρια του συλλόγου Chhori – «κορίτσια» στα Νεπαλέζικα – η οποία διευθύνει ένα καταφύγιο για γυναίκες που δουλεύουν στις ντίσκο μαζί με τη γαλλική ΜΚΟ Planète Enfants.
«Δεν έχουν στέγη, δεν έχουν πια δουλειά, δεν έχουν λεφτά, οι περισσότερες από αυτές δουλεύουν συνήθως για ένα μεροκάματο. Είναι επικίνδυνο να μένουν μόνες τους στους καταυλισμούς. Οι άνδρες πίνουν, όλοι είναι υπό πίεση. Έχουν γίνει βιασμοί και γίνεται λόγος ακόμα και για εξαφανίσεις. Αποτελούν ονειρική λεία για τους σωματέμπορους».
Εξαφανίστηκαν χωρίς κανένα ίχνος
Η εμπορία γυναικών και παιδιών είναι διαρκής μάστιγα στο Νεπάλ. Οι επίσημοι φορείς εκτιμούν πως ο αριθμός των γυναικών και των παιδιών που βρίσκονται σε καθεστώς οικειακής ή σεξουαλικής δουλείας ανέρχεται σε 14.000 το χρόνο. Οι περισσότερες στέλνονται στην Ινδία, στις χώρες του Κόλπου και σπανιότερα στην Αφρική, όπου «αγοράζονται» από πλούσιους ιδιώτες ή ιδιοκτήτες οίκων ανοχής. Η Perrine Savoy, επικεφαλής του γραφείου Planète Enfants στο Κατμαντού, εξηγεί:
«Αρκεί να τους υποσχεθεί ένας διακινητής μια καλή δουλειά στο εξωτερικό για να φύγουν χωρίς χαρτιά, χωρίς καμία εγγύηση».
Ζώντας σε καθεστώς κράτησης, οι γυναίκες αυτές εξαφανίζονται χωρίς κανείς να τις αναζητήσει, σχεδόν χωρίς ν’ αφήσουν ίχνος. Μόνο 186 εξαφανίσεις για «διακίνηση» δηλώθηκαν το περασμένο έτος στην αστυνομία του Νεπάλ.
Ο αριθμός των γυναικών που παραδίδονται από μόνες τους έχει αυξηθεί σημαντικά μετά το σεισμό. Πολλοί άνδρες σκοτώθηκαν. Στο χάος που επικρατεί αυτή τη στιγμή στο Νεπάλ. Στο χάος που επικρατεί στο Νεπάλ, πολλοί από αυτούς που είχαν μεταναστεύσει για να εργαστούν στις χώρες του Κόλπου δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω για να βοηθήσουν τις γυναίκες τους.
Παρόμοια είναι και η περίπτωση της Λάξμι, που κι αυτή βρήκε καταφύγιο στο σύλλογο Chhori. Έχασε 11 μέλη της οικογένειάς της που κατοικούσαν στη συνοικία Sindhupalchok, όπου το 90% των σπιτιών καταστράφηκαν από το σεισμό. Ο σύζυγός της παραμένει στο Ντουμπάι, όπου έσπασε το πόδι του ενώ εργαζόταν σε ένα εργοτάξιο. Η Λάμξι είναι πλέον μόνη και άπορη, με δύο παιδιά, το μικρότερο 11 μηνών.
Μετάφραση: Άννα Σιγαλού
Πηγή: l’obs
