της Λίνας Φιλοπούλου
Την Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου οδηγούνταν στο δικαστήριο η υπόθεση της επίθεσης των αγωνιζόμενων καθαριστριών από τον αστυνομικό των ΜΑΤ έξω από το Υπουργείο Οικονομικών στις 10 Ιουλίου 2014. Ένας άντρας της διμοιρίας επιτέθηκε με μανία στις καθαρίστριες Ευαγγελία Αλεξάκη και Βάσω Γκόβα, που βρίσκονταν έξω από το Υπουργείο Οικονομικών για να διαμαρτυρηθούν για τη μη υλοποίηση της απόφασης για επανατοποθέτηση στη δουλειά τους και για την έλευση της τρόικας, και τις τραυμάτισε σοβαρά. Ο αστυνομικός μάλιστα, αντιστρέφοντας τα γεγονότα και διαψεύδοντας δεκάδες αυτόπτες μάρτυρες, κατέθεσε μήνυση εναντίον τους για απρόκλητη σωματική βλάβη, αντίσταση κατά της αρχής και εξύβριση. Παρότι η δίκη αναβλήθηκε λόγω της αποχής των δικηγόρων, με αφορμή το γεγονός συζητήσαμε με την Ευαγγελία Αλεξάκη.
Τι έγινε ακριβώς εκείνη τη μέρα; Μπορείς να μας περιγράψεις τα γεγονότα;
Εκείνη τη μέρα, όπως και άπειρες άλλες φορές στη διάρκεια του πολύμηνου αγώνα, δεχτήκαμε την επίθεση των ΜΑΤ έξω από το Υπουργείο Οικονομικών. Αιφνιδιάζοντας τους αστυνομικούς που φρουρούσαν το Υπουργείο Οικονομικών, καταφέραμε να μην αφήσουμε να κατέβει το ρολό για να μην κλείσει η είσοδος του Υπουργείου. Η επέμβαση των ΜΑΤ ήταν άμεση. Εμένα με άρπαξε ένας άντρας των ΜΑΤ και μου γύρισε το χέρι με τόσο βίαιο τρόπο που υπέστην ολική ρήξη στον υπερακάνθιο και υποακάνθιο τένοντα, όπως φάνηκε από τη μαγνητική τομογραφία. Προσήγαγαν τη συναδέλφισσα Βάσω Γκόβα, αφού κατάφεραν να την αρπάξουν μετά από τραβήγματα. Την είχαν σχεδόν ξεγυμνώσει με τα χέρια τους. Την έβαλαν μέσα στην κλούβα με αυτόν τον βίαιο τρόπο που φαίνεται και στα βίντεο και στις φωτογραφίες τραυματίζοντάς την στα πλευρά.
Εδώ και τρεις μήνες δεν μπορώ να εργαστώ καθόλου, είμαι συνεχώς με αναρρωτικές άδειες. Δεν μπορώ να κάνω ούτε τις δουλειές του σπιτιού μου, περιμένοντας μέρα με τη μέρα να με καλέσουν για το χειρουργείο ελπίζοντας ότι θα αρχίσει η αποκατάσταση του χεριού.
Με αφορμή αυτή τη δίκη συστάθηκε και μια πρωτοβουλία από κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις, συνδικαλιστικές οργανώσεις, σωματεία, αλλά και άτομα, η «Πρωτοβουλία για τη δικαίωση των αγωνιζόμενων καθαριστριών», αναδεικνύοντας και υποστηρίζοντας το αίτημά σας που δεν είναι άλλο από το «να πάψει κάθε δίωξη κατά των αγωνιζόμενων καθαριστριών και η παραδειγματική τιμωρία του άνδρα των ΜΑΤ που χτύπησε την Ευαγγελία Αλεξάκη και Βάσω Γκόβα».
Ζω για τη μέρα που θα γίνει το δικαστήριο για να δείξω με το χέρι μου τον κύριο Τσοκαναρίδη. Θέλω να τιμωρηθεί, όχι μόνο γιατί εγώ υποφέρω εδώ και τόσο καιρό από το τραύμα που μου προκάλεσε, είναι καθαρά πολιτικό το ζήτημα για μένα. Δεν μπορεί ένας εργαζόμενος που βγαίνει στο δρόμο να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του και να διεκδικήσει τη ζωή του και την εργασία του να αντιμετωπίζεται από την κρατική καταστολή κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν μπορεί όποιος σηκώνει το κεφάλι να προσπαθούν να του το κατεβάσουν με τη βία. Δεν έχουν κανένα δικαίωμα να απλώνουν τα χέρια τους και να χτυπάνε κανέναν. Νιώθω μια αηδία, μας βρώμιζαν κάθε μέρα με τα χέρια τους. Ήμασταν και μεγάλες γυναίκες, από 45 μέχρι 60 χρονών. Χτυπούσαν τις μανάδες τους. Είχαμε απέναντί μας κάτι 25χρονα που χτυπούσαν γυναίκες στην ηλικία των μανάδων τους. Τα δικά μου τα παιδιά είναι μεγαλύτερα από αυτούς. Πως αυτοί οι άνθρωποι ακούμπαγαν τα χέρια τους επάνω μας; Με ποιο δικαίωμα; Δεν μπόρεσα ποτέ να το δεχτώ αυτό.
Όλοι μας πρέπει να αναδεικνύουμε αυτά τα ζητήματα, γιατί οι κύριοι που πληρώνονται με τα δικά μας τα λεφτά δήθεν για να μας προστατεύουν, δεν μπορούν να μας σακατεύουν για αυτονόητα δικαιώματα, γιατί η εργασία για μένα είναι δικαίωμα. Η δικαίωση ενός αγώνα δεν είναι μόνο προσωπική, είναι δικαίωση για όλους τους εργαζόμενους συνολικά. Ο αγώνας των καθαριστριών ήταν πολύ μεγάλος αγώνας. Είχε ψυχή, είχε αποφασιστικότητα, είχε πείσμα, δεν αφήσαμε να μας πάρουν τη ζωή από τα χέρια, απαιτήσαμε να την πάρουμε πίσω, δεν μείναμε στον καναπέ μας. Αυτός ο αγώνας είναι ένας σταθμός για άλλους αγώνες, τους οποίους πρέπει να στηρίξουμε όλοι μαζί, γιατί είναι πάρα πολλά όλα που πρέπει να διεκδικήσουμε στις μέρες μας, είναι πάρα πολλά αυτά που μας έχουν πάρει πίσω. Έχουμε χρέος, έχουμε υποχρέωση να αντιδράσουμε για μας, για τις δικές μας ζωές, αλλά και για τις γενιές που έρχονται πίσω μας, για τα παιδιά μας.
Σε τι φάση βρίσκεται αυτή τη στιγμή ο αγώνας των καθαριστριών; Τελείωσε με την επανατοποθέτησή σας στη δουλειά σας τον περασμένο Σεπτέμβριο ή συνεχίζεται με άλλον τρόπο;
Ο αγώνας των καθαριστριών δεν έχει τελειώσει ακόμα. Ακολουθούν ακόμα πολλά δικαστήρια για υποθέσεις κρατικής καταστολής. Αλλά όχι μόνο. Η επανατοποθέτησή μας έγινε από τη σημερινή κυβέρνηση, η οποία με μια πολιτική απόφαση μας ξαναγύρισε πίσω στις δουλειές μας. Και βέβαια ήταν το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει. Ωστόσο το Μάιο του 2016 έχουμε το σημαντικό δικαστήριο στον Άρειο Πάγο, καθώς το δημόσιο επιμένει να μην αποσύρει την προσφυγή του. Τίποτα λοιπόν δεν έχει τελειώσει ακόμα από τον αγώνα που δώσαμε.
Μετά από 22 μήνες δεν είμαστε οι ίδιες. Όλο αυτό που ζήσαμε ήταν ένα μεγάλο σχολείο, όλες αυτές οι εμπειρίες δεν μας αφήνουν να είμαστε οι ίδιες που ήμασταν πριν από τον αγώνα. Εγώ προσωπικά δεν μπορώ να κάτσω άπραγη στο σπίτι μου, δεν μπορώ να σταματήσω ξαφνικά να διεκδικώ, δεν μπορώ να σταματήσω να απεργώ, δεν μπορώ να μην στέκομαι αλληλέγγυα δίπλα σε αυτούς που διεκδικούν. Σήμερα που κανένας δεν έχει σίγουρη τη δουλειά του, κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος. Γι’ αυτό πρέπει να οργανωθούμε, να στηρίξουμε ο ένας τον κλάδο του άλλου. Πρέπει να ενωθούμε όλοι μαζί για να πάρουμε πίσω τα δικαιώματά μας.
