της Φιλίππας Διαμάντη
Έχετε δει την ταινία Χορεύοντας στο σκοτάδι με την Μπιορκ;
Το σενάριο της ταινίας επαναλήφθηκε με κάποιες μικρές παραλλαγές στη δίκη της Π.Α. στο Ναύπλιο την Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2017.
Μια 22χρονη κοπέλα ζει στα παγκάκια στην Κόρινθο. Έχει φύγει από το σπίτι της γιατί ο πατέρας της δέρνει τη μητέρα της και δεν αντέχει άλλο αυτή την κατάσταση. Πάντα μπαίνει στη μέση για να τους χωρίσει και τις τρώει. Ο πατέρας άνεργος και αλκοολικός. Η μητέρα άνεργη με καρκίνο. Δεν τολμάει να φύγει από το σπίτι. Όλο το σπίτι είναι σπασμένο, δεν έχει αφήσει ούτε ποτήρι όρθιο ο πατέρας. Η κοπέλα έχει ελαφρά νοητική στέρηση. Κατάφερε όμως να φτάσει μέχρι και το γυμνάσιο. Δεν είχε βοήθεια από πουθενά. Μερικές φορές ζητούσε χρήματα από την εκκλησία για να πάρει να φάει. Κάποιες φορές έκανε μεροκάματα στα καλαμπόκια. Είχε μια κολλητή φίλη λίγο μικρότερή της. Μερικές φορές τριγυρνούσαν μαζί τα βράδια. Κάποιες άλλες έμενε και σπίτι της παρέα. Κυκλοφορούσε με μαχαίρι στην τσάντα διότι φοβόταν τα βράδια έξω που έμενε.
Ένα βράδυ αργά κάθονται στον πεζόδρομο σένα παγκάκι οι δυο τους. Τους πλησιάζει ένας μεθυσμένος άντρας αρκετά μεγαλύτερός τους, κοντά στα πενήντα. Δεν τον ξέρουν. Στέκεται μπροστά τους και με απειλητική διάθεση αφήνει σεξουαλικά υπονοούμενα. Λέει στη μικρότερη κοπέλα, «εσένα σε ξέρω, που μένεις και τους γονείς σου». «Θα σας γαμήσω», τους λέει και πιάνει τα στήθη της μικρής. Εκείνες αντιδράνε. Πιάνει την 22χρονη από τα μαλλιά. Πάει να βγάλει κάτι από την κωλότσεπή του. «Κρατάει μαχαίρι», φωνάζει η μικρότερη κοπέλα. Τότε η 22χρονη βγάζει από τη μικρή άσπρη τσάντα που κρατούσε, ένα μαχαίρι. Τον χτυπά με αυτό. Πανικοβάλλονται. Φεύγουν τρέχοντας. Πετούν το μαχαίρι λίγα μέτρα παρακάτω.
Παίρνει τηλέφωνο την οικογένειά της η 22χρονη. «Πατέρα σκότωσα άνθρωπο». Την βρίσκουν με αφρούς στο στόμα, να κλαίει και να χτυπιέται. «Δεν το ήθελα, δεν ξέρω πως έγινε».
Αυτή είναι μια ακόμη ιστορία σεξουαλικής παρενόχλησης, όμως αυτή τη φορά οι γυναίκες αντιστάθηκαν, αμύνθηκαν και υπερασπίστηκαν τις εαυτές τους.
Αυτή είναι μια ιστορία που δείχνει πως το δικαστήριο επιβάλλει 15 έτη και 4 μήνες στο θύμα μην αναγνωρίζοντας πως αμύνθηκε για να προστατέψει εκείνη και τη φίλη της.
Αυτή είναι μια ιστορία που αποδεικνύει τον παραλογισμό του δικαστικού συστήματος, την ατιμωρησία της ενδοοικογενειακής βίας, τη δικαίωση του κάθε σεξιστή-βιαστή από τη «Δικαιοσύνη», την καταδίκη όσων γυναικών αντιστέκονται.
Η Π.Α. στον 1,5 χρόνο που βρίσκεται στις φυλακές Κορυδαλλού έχει κάνει ήδη κάποιες απόπειρες αυτοτραυματισμού. Το δικαστήριο που την καταδίκασε είναι ο ηθικός αυτουργός για την όποια συνέχεια.
«Πρόεδρος: Γιατί δεν χτυπήσατε ποτέ τον πατέρα σας που σας κακοποιούσε;
Π.Α.: Τον φοβόμουν. Τον τρέμω τον πατέρα μου.»
Ο πατέρας ελεύθερος, το θύμα φυλακή.
Η δικαιοσύνη σας είναι βαθιά πατριαρχική.
Διαβάστε ακόμα
Ας πεθάνει κι ένας άντρας: εισαγωγή στη γυναικεία αυτοάμυνα
Η ορατή και αόρατη συμμετοχή μας στην κουλτούρα του βιασμού
Η έμφυλη βία δεν μας τρομοκρατεί. Μας εξοργίζει!
