Κάθε μέρα Αγώνα, για μας είναι Γιορτή!
Στον απόηχο του «Νi una menos!» και του «Womens’ Strike», φέτος στις 8 Μάρτη οι γυναικείες και φεμινιστικές οργανώσεις παγκοσμίως μας καλούν να βγούμε στους δρόμους. Στην Ισπανία, εκατοντάδες οργανώσεις απευθύνουν κοινό κάλεσμα για μια φεμινιστική απεργία. Το #WeStrike υπογράφει όλο και περισσότερα καλέσματα στα social media. Στη Βρετανία, στις ΗΠΑ, σε χώρες της Λατινικής Αμερικής και αλλού, γίνονται καλέσματα για συμμετοχή στην απεργία και σε διαδηλώσεις όχι μόνο για τη σεξουαλική βία, αλλά και για τις διακρίσεις στους χώρους εργασίας, για την απλήρωτη οικιακή εργασία, για τον ανισομερή καταμερισμό καθηκόντων στο σπίτι.
Η πολλαπλή καταπίεση των γυναικών από την Πατριαρχία και τον Καπιταλισμό είναι η παγκόσμια καθημερινότητά μας. Σεξουαλική παρενόχληση, βιασμοί, γυναικοκτόνιες, απολύσεις, ακόμη και εγκύων, διακρίσεις στους χώρους δουλειάς, αποκλειστική ανάληψη της φροντίδας στην οικογένεια ξανά και ξανά. Σε κάθε κοινωνική σχέση, η έμφυλη ταυτότητά μας χρησιμοποιείται με διαφορετικό τρόπο εναντίον μας.
Οι ζωές μας!
Στη δουλειά πληρωνόμαστε λιγότερο, μας σέβονται λιγότερο, κινδυνεύουμε με απόλυση όταν μείνουμε έγκυες, δεν παίρνουμε τα απαραίτητα επιδόματα, συχνά μας παρενοχλούν σεξουαλικά. Στο σπίτι, οι περισσότερες δουλειές πέφτουν αυτονόητα πάνω μας -τα πιάτα, η μπουγάδα, η φασίνα, η φροντίδα των παιδιών και των ηλικιωμένων συγγενών. Στους δημόσιους χώρους φαίνεται ότι είναι δική μας ευθύνη να μην παραβιάσει κάποιος το σώμα μας – κι αν πράγματι κάποιος το κάνει και εμείς το καταγγείλουμε, ο περίγυρος, η αστυνομία, τα δικαστήρια μας αντιμετωπίζουν με δυσπιστία και υποτίμηση.
Tα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, οι περιπτώσεις γυναικών που αντιμετώπισαν προβλήματα στην εργασία τους -επειδή ήταν γυναίκες- και έγιναν γνωστές είναι πολυάριθμες. Πρόσφατα, η εταιρεία NETSCOPESOLUTIONS απέλυσε μια εργαζόμενη με την λήξη της άδειας λοχείας της. Η MIGATO και τα My Market απέλυσαν εργαζόμενες όσο αυτές ήταν έγκυες. Στον Άγιο Νικόλαο Λασιθίου, πολλές γυναίκες κατήγγειλαν πως οι εργοδότες τους αφού τις παρενόχλησαν σεξουαλικά, τις απείλησαν στην συνέχεια με απολύσεις. Στην Δάφνη, θυμόμαστε την κοπέλα που απάντησε σε αγγελία εργασίας για βοήθεια στο σπίτι και ο άντρας που αναζητούσε βοηθό τελικά τη βασάνισε φρικτά και τη βίασε. Το Τριφασικό, στο Μεταξουργείο, απέλυσε τρεις σερβιτόρες επειδή πίεζαν τον εργοδότη να διώξει τον μάγειρα που ξυλοφόρτωσε άλλη σερβιτόρα.
Για όλες τις γυναίκες που σιδερώνουν τα μεσάνυχτα!
Η κοινωνική πίεση πάνω στα σώματά μας είναι αφόρητη. Πρέπει να είμαστε υπάκουες κόρες, καλές μαθήτριες, να σπουδάσουμε, να βρούμε δουλειά, να παντρευτούμε, να φροντίζουμε για τα πάντα, καλές νοικοκυρές, καλές μανάδες, μια Μαίρη Παναγιωταρά.
Ο καπιταλισμός και η πατριαρχία επιβάλλει το πρότυπο της super-woman κι εμείς ενσωματώνουμε τη βία και την καταπίεση, τους πολλαπλούς ρόλους της καθημερινότητας ως παράσημο. Σιωπούμε αντί να αγωνιζόμαστε.
Εμείς αγωνιζόμαστε – Δε σιωπούμε!
Αγανακτούμε γιατί το κράτος προωθεί και η κοινωνία συναινεί στην υποταγή και εξάρτηση των γυναικών. Αντιδρούμε, γιατί απολυόμαστε όταν είμαστε έγκυες, γιατί φτάσαμε στο σημείο το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο να δικαιώνει τις εταιρίες που απολύουν μαζικά και εγκυμονούσες, γιατί οι άντρες μαθαίνουν να αντιμετωπίζουν την πατρότητα και τις δουλειές στο σπίτι σαν χόμπι, γιατί δεν υπάρχουν κρατικές δομές που να απασχολούν δημιουργικά τα παιδιά και να αναλαμβάνουν τα άτομα που χρειάζονται φροντίδα. Γιατί να υπάρχουν ακόμη γυναίκες που μένουν στο σπίτι οικονομικά εξαρτημένες από τους συζύγους τους.
Σε έναν κόσμο που ο Καπιταλισμός έχει ενσωματώσει τις πατριαρχικές δομές, οι γυναίκες βρισκόμαστε σε ένα διαρκή αγώνα ενάντια σε κάθε μορφή βίας. Τον αποκλεισμό από την αγορά εργασίας, την υποτίμησή μας, το μισογυνισμό που διαχέεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και όλες τις κρατικές δομές, τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις, τους βιασμούς, τις γυναικοκτονίες, την απαγόρευση των αμβλώσεων. Βλέπουμε τον εξευτελισμό μας στα δικαστήρια όταν καταγγέλλουμε κακοποίηση, βλέπουμε να αποκλείεται από τον διάλογο το δικαίωμά μας στην αυτοάμυνα, βλέπουμε βιαστές να αθωώνονται.
Ακόμα κι αν στα χαρτιά δεν έχουμε λιγότερα δικαιώματα, στην πράξη βγαίνουμε συνεχώς χαμένες. Η κουλτούρα απαξίωσης και υπονόμευσής μας, η αντικειμενοποίησή μας, νομιμοποιούνται καθημερινά από την κοινωνία. Την ημέρα της γυναίκας αυτό δεν αλλάζει και δεν ξεχνιέται! Δεν μπορούμε πια να μένουμε σιωπηλές!
Πέμπτη 8 Μαρτίου, όλες και όλοι στις 18:00 στην πλατεία Κλαυθμώνος.
Καμιά Ανοχή!
event στο facebook: εδώ
***
Το θέμα δεν είναι η 8 Μάρτη
Κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου, η κοινωνία σπεύδει να γιορτάσει την ημέρα της γυναίκας, με μπόλικα λουλούδια, αρώματα και χρόνια πολλά, την ίδια στιγμή που προσπαθεί να ξεπλύνει τα βαθιά εξουσιαστικά-πατριαρχικά χαρακτηριστικά της, με ημερίδες και φανφάρες για την ισότητα των φύλων. Για ποιο λόγο όμως χρειάζεται η γυναίκα -και κάθε εκφραζόμενη θηλυκότητα- μία παγκόσμια ημέρα? Η απονοηματοδότηση αυτής της ημέρας, όπως και ο πλήρης διαχωρισμός της από τις ρίζες της, για εμάς, είναι και αυτά ένα κομμάτι της πατριαρχικής κυριαρχίας που βιώνουμε. Ένα εξουσιαστικό σύστημα, όπως χρειάζεται τους καταπιεστές και τους καταπιεζόμενους, έτσι χρειάζεται και την διαγραφή της ιστορικής μνήμης, ώστε να μην υπάρχει βάση για εξέγερση.
Για την υπενθύμιση λοιπόν, η ιστορία της 8 Μαρτίου ξεκινάει μέσα από τους αγώνες των γυναικών από το μόνο μέρος που μπορούσαν να συλλογικοποιήσουν τις ανάγκες τους και να οργανωθούν. Μέσα στους χώρους δουλειάς τους. Από τις πρώτες απεργίες το 1910 στην Νέα Υόρκη μέχρι και σήμερα, μία από τις βασικές διεκδικήσεις, είναι οι ίσοι μισθοί μεταξύ ανδρών και γυναικών. Οι διεκδικήσεις των γυναικών συνέχισαν τις επόμενες δεκαετίες με πολύ αγώνα αλλά και καταστολή: δικαίωμα στην ιδιοκτησία, δικαίωμα ψήφου, δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Γι’ αυτό τα ταξικά χαρακτηριστικά του φεμινιστικού αγώνα είναι βασικά στις διεκδικήσεις του. Ας μην ξεχνάμε επίσης, ότι η καθολική εκκλησία αναγνώρισε ότι έχουμε ψυχή (δηλαδή είμαστε άνθρωποι), μόλις τον 16ο αιώνα (σύνοδος του Τρέντο), ενώ μέσα από το στόμα του Άγιου Βασίλειου μαθαίνουμε την θέση της ορθοδοξίας για εμάς: «Η γυναίκα δεν έχει την άδεια να αφήνει τον άνδρα της, αλλά, κι αν δέρνει αυτήν εκείνος, πρέπει να υπομένει».
Όσο όμως υπάρχει αντίσταση, υπάρχει και καταστολή. Κάθε φορά που αμυνόμαστε στην έμφυλη βία που καθημερινά δεχόμαστε, τόσο το πατριαρχικό – καπιταλιστικό σύστημα βάζει όλα του τα όπλα εναντίων μας. Ενδεικτική ήταν η αντιμετώπιση από αστυνομία, Μ.Μ.Ε. και δικαιοσύνη, στις πρόσφατες υποθέσεις γυναικών σε κατάσταση αυτοάμυνας από επίδοξους βιαστές και κακοποιητικούς συντρόφους. Φυλάκιση, διαπόμπευση και ψυχολογική εξόντωση. Στην περίπτωση της 22χρονης από την Κόρινθο, η ποινή ήταν 15χρόνια φυλάκισης και της Τ. 10 χρόνια, επειδή έκαναν το αυτονόητο και αμύνθηκαν. Η αυτοάμυνα όμως δεν τους αναγνωρίστηκε στο δικαστήριο. Και κάπου εδώ είναι που η κουλτούρα του βιασμού γίνεται εργαλείο του συστήματος.
Κάθε φορά βιώνουμε την ίδια συνθήκη: ο πατριάρχης παρουσιάζεται ως «έντιμος πολίτης και οικογενειάρχης», ενώ οι γυναίκες που κατάφεραν (ή όχι) να του ξεφύγουν, βαφτίζονται «χαμηλών ηθών ή αξιών», «υστερικές» και «υπερβολικές», αποκαθιστώντας έτσι την έμφυλη τάξη πραγμάτων. Ο δράστης, σύμφωνα με αυτούς, «πρέπει να παραδοθεί λευκός, χωρίς το στίγμα». Προφανώς, για κράτος και εξουσία, ο όρος άμυνα, ισχύει μονάχα για άντρες που υπερασπίζονται το βιος και την τιμή τους.
Κάθε μέρα που περνά, μας υπενθυμίζει ότι ο φεμινισμός είναι το δικό μας εργαλείο ελευθερίας. Κάθε φορά που θεωρείται αυτονόητο ότι στο σπίτι το φαγητό θα μαγειρευτεί από εμάς και τα παιδιά θα ανατραφούν από εμάς – αμισθί. Κάθε φορά που ως γιαγιάδες, επωμιζόμαστε την λειτουργία όλου του σπιτιού. Κάθε φορά που άνεργες, κοιτάμε τις αγγελίες που ζητούν «εμφανίσιμες κοπέλες» και που ως εργαζόμενες βιώνουμε την σεξουαλική παρενόχληση και συγχρόνως αμφισβητείται η ποιότητα της εργασίας μας λόγω του φύλου μας. Κάθε φορά που βλέπουμε τον άνδρα συνάδελφό μας να παίρνει μεγαλύτερο μισθό και κάθε φορά που τα αφεντικά υποχρεώνουν να υπογράψουμε: Δεν θα μείνω έγκυος!. Κάθε φορά που βλέπουμε την νομική επικύρωση του σεξισμού, όπως προσφάτως που επετράπη η απόλυση εγκύων γυναικών από την Ε.Ε.. Κάθε φορά που ακούμε βήματα από πίσω μας στον δρόμο το βράδυ, μα και κάθε φορά που ακούμε αυτή την σιχαμένη συμβουλή μετάθεσης της ευθύνης: «Μην κυκλοφορείς μόνη σου το βράδυ». Κάθε φορά που άλλη μία από εμάς γεμίζει μώλωπες ή πέφτει νεκρή από τα χέρια του συντρόφου, του συζύγου, του πατέρα και του αδελφού, υπό τον τίτλο τους «μεμονωμένο περιστατικό» και κάθε φορά που η ετεροκανονικότητά τους βρωμάει από το κεφάλι: ο «άντρας» ο σωστός δεν είναι γκέι, η τρανς γυναίκα δεν είναι γυναίκα και γενικά ό,τι δεν χωράει στην σεξιστική νοοτροπία τους, δεν του αναγνωρίζεται ανθρώπινη υπόσταση άξια σεβασμού.
Ανέγγιχτη από αυτήν την πατριαρχική σαπίλα δεν μένει προφανώς ούτε η λεβεντογέννα Κρήτη. Οι μούσκαροι, και οι παλικαράδες αλλά και οι «ευυπόληπτοι οικογενειάρχες» που κυκλοφορούν αμέριμνα στους δρόμους, βαφτίσανε ότι τους λείπει σε ποιότητα – παράδοση και λεβεντιά και το οιδιπόδειό τους – μητριαρχία. Κατά τα άλλα, όταν σβήσουν τα φώτα στην πόλη ή στο χωριό, όλοι και όλες μας, κάνουμε πως δεν ακούμε τις φωνές και τα κλάματα από το δίπλα σπίτι.
Οι φεμινισμοί, δεν είναι όρος του παρελθόντα χρόνου, δεν είναι γυναίκες που μισούν τους άντρες, ούτε στόχος τους είναι να κάψουν τα εσώρουχά τους (που πολλές φορές είναι και κάπως χρήσιμα). Στο εδώ και το τώρα, οι φεμινισμοί είναι πολλοί και όλοι έχουν κάτι κοινό: Το τέλος της πατριαρχίας και της επιβολής πάνω στα σώματα και τις ζωές των ανθρώπων βάση φύλου, σώματος και σεξουαλικού προσανατολισμού. Η μάχη δηλαδή ενάντια στην πραγματικότητα όπου ΑΜΕΑ, ΛΟΑΤΚΙΑ+ (Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι, Αμφιφυλόφιλοι, Τρανς, Κουήρ, Ίντερσεξ, Ασέξουαλ+), ηλικιωμένοι, μετανάστριες, άνθρωποι με διαφορετικό σωματότυπο από αυτόν που δείχνουν τα περιοδικά μόδας, γυναίκες, παιδιά, φύση, γη και γενικότερα ΟΛΑ όσα ξεφεύγουν από τα κυρίαρχα πρότυπα, βιώνουν διακρίσεις, κοινωνική βία και υπόκεινται σε εκμετάλλευση.
Οι αγώνες που γίνονται σήμερα είναι σημαντικοί και είναι παγκόσμιοι. Σε Βρετανία και Ιταλία, η φετινή 8 Μάρτη κηρύχτηκε απεργία των γυναικών, διεκδικώντας ίσους μισθούς. Στην Πολωνία, οι γυναίκες βγαίνουν στους δρόμους, αντιτασσόμενες σε κράτος και εκκλησία, διεκδικώντας δικαίωμα στην άμβλωση και ισότητα των φύλων. Στην Ινδία, οι γυναίκες αυτοοργανώνονται και δημιουργούν ομάδες άμυνας για την προστασία τους απέναντι στην κουλτούρα που έχει νομιμοποιήσει τους βιασμούς. Στο Κομπάνι, οι κούρδισες γυναίκες παίρνουν τα όπλα, και βάζουν την ισότητα των φύλων ως κύριο πρόταγμα της επανάστασης. Στην Τσιάπας του Μεξικού, καλείται η πρώτη διεθνής πολιτική, καλλιτεχνική, αθλητική, πολιτιστική συνάντηση αγωνιζόμενων γυναικών. Στην βαθιά πατριαρχική και σεξιστική βιομηχανία του κινηματογράφου στις ΗΠΑ, οι εργαζόμενες γυναίκες βγάζουν στο φως όλα τα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης και βιασμών που έχουν βιώσει. Αυτό πυροδοτεί σε παγκόσμιο επίπεδο, αντίστοιχες καταγγελίες στον χώρο εργασίας, όπως στην Σουηδία, που σωματεία και συνδικάτα καταγγέλλουν σεξουαλική κακοποίηση.
Δεν χρειαζόμαστε, ούτε θέλουμε, άτια ή στολές του μακεδονο-καρνάβαλου. Ο φεμινιστικός αγώνας – άλλοτε αόρατος και άλλοτε ορατός – είναι πέρα από έθνη και πατρίδες και είναι μέσα στην καθημερινότητά μας, όσο βιώνουμε την έμφυλη βία σε κάθε πτυχή της ζωής μας.
αυτοοργανωνόμαστε και μαχόμαστε αλληλέγγυα μέχρι το τέλος της πατριαρχίας.
ΤΟ ΝΟΥ ΣΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ – ΤΟ ΝΟΥ ΣΟΥ ΣΕΞΙΣΤΗ
ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΙ ΤΡΑΝΤΑΖΟΥΝΕ ΟΛΑΚΕΡΗ ΤΗ ΓΗ
Φεμινιστική Πρωτοβουλία Ηρακλείου
ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ – 8 ΜΑΡΤΗ, 6 μ.μ. στα ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ
event στο facebook: εδώ
***
Θεσσαλονίκη:
event στο facebook: εδώ
***
Παρακάτω το κάλεσμα της Καμιάς Ανοχής στα αγγλικά
March 8th
Every Μinute of Struggle for Us is a Feast!
In the wake of “Ni una menos!” And “Women’s Strike,” this March, women and feminist organizations all over the world call us to come out on the streets. In the Spanish state, hundreds of organizations are calling for a feminist strike. #WeStrike signs more and more calls on social media. In the United Kingdom, the United States, Latin America and elsewhere, there are calls for participation in the strike and demonstrations not only for sexual violence but also for discrimination in the workplace, unpaid domestic work, and unequal distribution of duties at home.
The multiple oppression of women by patriarchy and capitalism is our global everyday life. Sexual harassment, rape, feminicide, layoffs, even pregnant women, discrimination in workplaces, exclusive taking care of the family over and over again. In every social relationship, our gender identity is used in a different way against us.
Our lives!
At work, we are payed less, we are respected less, we are in danger of being laid off when we are pregnant, we do not get the obligatory allowances and are often sexually harassed. At home, most of the work falls naturally on us – the dishes, the laundry, the cleaning, the care of the children and the elderly relatives. In public, it seems that it is our responsibility to keep our own body from being violated – and if indeed one does, and we report it, the social environment, the police, the courts encounter us with mistrust and devaluation.
In recent years in Greece, women who have experienced problems in their work – because they were women – have become known to be numerous. Recently, NETSCOPESOLUTIONS sacked a worker at the expiration of her maternity leave. MIGATO and My Market cut off workers as they were pregnant. In Agios Nikolaos, Lasithi in Crete many women complained that their employers, having sexually harassed them, threatened them with redundancies. In Daphne, we remember the girl who responded to a job advert for home help, and the guy who was looking for a helper eventually racked her horribly and raped her. The Trifasiko Restaurant, in Metaxourgeio, sacked three waitresses because they pushed the employer to fire the cook who was picking up another waitress.
For all women ironing at midnight.
Social pressure on our bodies is unbearable. We must be obedient daughters, good schoolgirls, we must study, find work, get married, and take care of everything, we must be good housewives, good mothers, a female super-hero. Capitalism and patriarchy impose the model of super-woman and we incorporate violence and oppression, the multiple roles of everyday life as a medal. We are silent instead of fighting.
We fight – We are not silent.
We are angry because the state is promoting and society is consonant with the subordination and dependence of women. We are responding because we are redundant when we are pregnant, we have come to the point where the European Court accepts that pregnant women are included in collective redundancies, while previously protected because of pregnancy, because men learn to treat paternity and housework as a hobby, because we lack social structures that creatively engage with children and take care of those in need. Because, there are still women who stay at home financially depending on their spouses.
In a world where capitalism has embedded patriarchal structures, women are in a constant struggle against all forms of violence. Exclusion from the labor market, our devaluation, misogyny spread across all walks of life and all government structures, sexual harassment, rape, feminicide, prohibition of abortion. We see our humiliation in the courts when we denounce abuse, we see our right to self-defense being excluded from public debate and we see rapists being acquitted.
Even if we do not have fewer rights on paper, we are constantly losing out. The culture of our devaluation and undermining, our objectification, is legitimized by society every day.
This situation is neither different nor forgotten on the “Woman’s Day”.
We can no longer remain silent!
Every day of struggle, for us is a feast !
Thursday 8 March, all at 6 pm at Klafthmonos square!
KAMIA ANOHI
