“Η Βασιλική Τζούτη γεννήθηκε στον Πειραιά”, μας περιγράφει η Λήδα Καζαντζάκη  για τη ζωγράφο του Σεπτεμβρίου στις αναγνώσεις της κυριακάτικης αυγής. “Σπούδασε στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (1997-2001) θεατρολογία, καθώς και στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2007-2012) ζωγραφική, με δάσκαλο τον Γιάννη Ψυχοπαίδη. Ενώ την άνοιξη του 2011 φοίτησε στο Universite Paris 8, με υποτροφία του ΙΚΥ.

Το 2001 ξεκίνησε μια συνεργασία με το Ίδρυμα Τσαρούχη, με στόχο την έρευνα και την καταγραφή των έργων του ζωγράφου. Το 2004 δούλεψε ως βοηθός σκηνογράφου δίπλα στη Χλόη Ομπλένσκυ, στις «Ευτυχισμένες Μέρες» του Μπέκετ (σκηνοθεσία: Άννα Κοκκίνου, Μαρία Γεμεντζάκη).

Συνεργάζεται από το 2005 με το Τμήμα Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων του Μουσείου Μπενάκη. Μέσα στα πλαίσια του προγράμματος «Δια βίου μάθησης» δίδαξε (2005-2007) τις «Ασκήσεις Δημιουργικής Μάθησης» σε ενήλικες. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια θεατρικού παιχνιδιού, Αrt- Τherapie, καθώς και Θεωρίας της Φωτογραφίας, με δασκάλους, μεταξύ άλλων, τους Λάκη Κουρετζή, Κλειώ Μακρή, Πλάτωνα Ριβέλλη.

Το 2010 συνεργάστηκε με τον Ric Carvalho, στη δράση «the cricket projekt», σε μια έρευνα πάνω στην αναπνοή και τη σχέση της με την ανθρώπινη φύση. Την ίδια χρονιά ξεκινάει τη συνεργασία της με το Θέατρο του Πανικού. Συμμετείχε σε έκθεση στο NOSOSTROS, με θέμα τη μετανάστευση. Το 2011 οργάνωσε εικαστικές δράσεις στο Παρίσι, στα πλαίσια της έρευνας «Απτή Επαφή με την Ελληνική Παράδοση» (Μουσείο Λούβρου, Universite Paris 8.)

Έχει συμμετάσχει σε ποικίλες ομαδικές εκθέσεις, όπως η «Φωτιά στην Ολυμπία», στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων Μελίνα (2008), η «Α3», στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2009), η «Εξορίες», στο Σπίτι της Κύπρου (2010), η «Με ασβέστη και θάλασσα», στο Σπίτι της Κύπρου, και η «Υπ’ Ατμών», στο Τραίνο στο Ρουφ (2011), η «Ο θάνατος του δημιουργού», στο beton 7, η «Σημαίες και Λάβαρα», στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (2012).”

Σε μια σύντομη συνέντευξη στο Φύλο Συκής, με την ευκαιρία της ατομικής της έκθεσης στον Πολυχώρο της Ανοιχτής Πόλης, η καλλιτέχνης  απαντά με καταλυτική αμεσότητα και ευθύτητα.

Πώς ξεκίνησες να εκφράζεσαι  μέσα από την ζωγραφική;

Η  ζωγραφική υπήρξε από πάντα για μένα κάτι σα φυσική ανάγκη— όπως το περπάτημα, η αναπνοή, ο έρωτας κτλ . Συνεπώς, δε με θυμάμαι να ξεκινάω

Ο τρόπος επιλογής του αντικείμενου σου  είναι περισσότερο συλλογική μνήμη ή ατομικό βίωμα;

Βρίσκω ενδιαφέρον το να ξεκινάς από τη δική σου  αλήθεια / πόνο / όνειρο / εμμονή και να έρχεται ένα απόγευμα ο άλλος , που ποτέ ως τότε δε συνάντησες και να σου λέει ‘’αυτό που ένιωσες, το ένιωσα κι εγώ μέσα από τα έργα σου’’. Το συλλογικό και το ατομικό κάποτε ταυτίζονται κι αυτό είναι κάτι που με ενδιαφέρει πολύ

Είναι το έργο σου αποτέλεσμα μιας γυναικείας ματιάς; κι αν ναι σε τι αφορά αυτό;

Σ αυτή τη σειρά έργων ομφαλοσκοπώ. (με την έννοια της χρόνιας παρατήρησης του ομφαλού προκειμένου να φτάσω σε κάτι σα θρησκευτική έκσταση) Μιας και είμαι γυναίκα ό,τι βλέπω είναι μέσα από τα γυναικεία μου μάτια. Με ενδιαφέρουν λοιπόν τα όρια που αγγίζει η γυναικεία (μου) φύση

Παιδί  – έφηβη – γυναίκα

Αγία – πόρνη

Άνθρωπος – ζώο

Κτλ κτλ

(χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν τα αγγίζει και ο άντρας αντίστοιχα ή ότι τα του άντρα δε μ’ ενδιαφέρουν)

Ποιά είναι κατά τη γνώμη σου η πιο ουσιαστική εικαστική παρατήρηση που θα έκανες για το έργο σου;

Προσπαθώ να μην είμαι ψεύτρα.

Πιστεύεις ότι υπάρχουν στοιχεία στο έργο σου που σημαίνουν ή διαβάζονται με έναν ξεχωριστό τρόπο από τις γυναίκες;

Πιστεύω  πως ο καθένας αντιλαμβάνεται ανάλογα με τη συνειδητότητα  του και όχι με το αν είναι άντρας ή γυναίκα.

Έχει επηρεάσει η κρίση το έργο σου;

Η ‘’κρίση’’ είναι ένας ενδιαφέρον πάτος. Οι οριακές καταστάσεις, ιδανικά, σε επαναπροσδιορίζουν και σε ξαναγεννούν. Χωρίς  τέτοιες στιγμές είναι κανείς προφανώς νεκρός. Φυσικά με επηρεάζουν οι κρίσεις.

 

Η έκθεση της Βασιλικής Τζούτη συνεχίζεται μέχρι τις 4 Φλεβάρη στον Πολυχώρο της Ανοιχτής Πόλης (Μέγαρο Ερμής, Πανεπιστημίου 56, Εμμ. Μπενάκη 9 και Γαμβέτα 1, 1ος όροφος) κάθε μέρα από τις 10πμ μέχρι τις 12μμ