ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΦΡΑΦΙΚΟ H Kλεοπάτρα Δίγκα σπούδασε ζωγραφική και σκηνογραφία στην A.Σ.K.T. με υποτροφία του I.K.Y. και δασκάλους τον Γιάννη Mόραλη και τον Bασίλη Bασιλειάδη.
Η σκηνογραφική δουλειά της Δίγκα είναι εξίσου σημαντική με τη ζωγραφική της. Ζωγραφική, σκηνογραφία, η καλλιτέχνης είχε και έχει την αντίληψη μιας ολικής τέχνης, μιας art total στην οποία η υφολογική συνάφεια είναι προφανής. Έχει εκθέσει σε πολλές ομαδικές και ατομικές εκθέσεις. Συμμετείχε σε πολλές ομάδες Εικαστικών Καλλιτεχνών.
Στην ομάδα του K.E.T, (Kέντρο Εικαστικών Τεχνών) στην ομάδα \”Πέντε Έλληνες Νέοι Ρεαλιστές και στην ομάδα για την Επικοινωνία και την Εκπαίδευση στην Τέχνη. Έχει ιδρύσει το εικαστικό εργαστήρι της ΔΕΠΑΚ της Καλαμάτας και της ΔΕΠΑΤ της Πάτρας γράφει ο Παναγιώτης Σ. Παπαδόπουλος το Νοέμβριο του 2012 στο culturenow.gr
Παρακάτω, η Κλεοπάτρα Δίγκα, η μοναδική γυναίκα της ομάδας των «Πέντε Νεορεαλιστών» που με την πολιτικοποιημένη κατάθεσή της «έγραψε» την δεκαετία του ’70, συνομιλεί στη στήλη της Αυγής Αυτοπροσδιορισμοί με τον Χ. Θεοφίλη
Bέρα Σιατερλή
Μετά τα πρώτα χρόνια της επταετίας, που έμοιαζε πως όλα είχαν παγώσει, ένας υπόγειος παλμός αντίστασης άρχισε να δονεί τη χώρα. Οι δημιουργοί αρχίζουν κι αυτοί να παρουσιάζουν τις πρώτες εκθέσεις με “νόημα”. Μάλιστα ακούγεται μεταξύ μας το οξύμωρο “η χούντα μάς έσωσε”, υπονοώντας πως ξαναβρέθηκε το νόημα της δημιουργίας, το κίνητρο της ψυχής των καλλιτεχνών, που θέλει τα δύσκολα για να ξεσηκωθεί.
Τότε ξεπήδησε ένας ιδιότυπος κριτικός ρεαλισμός -στον οποίο βρέθηκα και η ίδια*- που σήμερα, αν έχει ενδιαφέρον να τον δει κανείς, είναι μέσα στη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή του ορισμένου τόπου.
Αν και είναι δύσκολο να αναγνωσθεί σε πλήρες βάθος ένα καλλιτεχνικό έργο, κοιτάζοντας τα έργα εκείνα σήμερα, θα πρέπει να θέσουμε το ερώτημα: είναι τόσο απλή η πραγματικότητα όσο θέλαμε να πούμε τότε ως ρεαλιστές; Ακόμη και μόνο από τις εμπειρίες ενός μόνου καλλιτέχνη αναδύονται πολλά και διαφορετικά “υποσύμπαντα”, αλληλοσυμπληρούμενα η και αντικρουόμενα. Με απλά λόγια, με τον όρο κριτικός ρεαλισμός ίσως εννοούμε κάτι απλούστερο: εμείς οι σύγχρονοι, αναλαμβάνουμε την παρουσίαση επίκαιρων προβλημάτων που μας καίνε. Δηλαδή μια ερμηνεία κοινωνικών ζητημάτων από τη σκοπιά μας.
Μια ανάλογη όραση θα ήταν παρωχημένη σήμερα, όπου όλα τα επίπεδα της ύπαρξης συμπλέκονται τόσο ασφυκτικά σε ένα παγκοσμιοποιημένο οικονομικό περιβάλλον που απειλεί βασικές ανθρώπινες λειτουργίες, όπως το δικαίωμα στην εργασία, στην υγεία, στην παιδεία και σύντομα ίσως και στην τροφή. (Βέβαια τα δικαιώματα αυτά καταπατούνται από καιρό στις χώρες του Τρίτου Κόσμου από τον δικό μας, τον ανεπτυγμένο, που τις απομυζά και που μάλλον ήρθε η ώρα του να νιώσει κι αυτός τι εστί βερίκοκο.)
Μετά από έναν τρικυμιώδη αιώνα, και περνώντας μέσα από τη βιομηχανική επανάσταση, την αποτυχία της δημιουργίας δικαιότερων κοινωνιών, την πυρηνική απειλή και την οικολογική καταστροφή, φτάνουμε σήμερα να αντιμετωπίζουμε τον οικονομικό εκφασισμό της γης, την αυτοκτονική βουλιμία ενός ασύδοτου καπιταλισμού.
Φρικτή, κι όμως, πολύ ενδιαφέρουσα εποχή.
Με ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα.
Ο άνθρωπος, πριν αντιδράσει σʼ αυτή τη λαίλαπα, επανατοποθετείται μπρος σε βασικά υπαρξιακά ερωτήματα.
Ξανασκέφτεται τον εαυτό του από την αρχή, όπως σε όλες τις στιγμές των μεγάλων κρίσεων. Τα εσωτερικά “υποσύμπαντα” ανασυντίθενται στον πρωταρχικό αναστοχασμό, τη μαγιά των μεγάλων έργων: την ανθρώπινη κατάσταση.
Μήπως είμαστε μπρος σε ένα νέο παρθένο τοπίο για τους δημιουργούς; Λέω μήπως;
* Ομάδα του ’70 των “Πέντε Νεορεαλιστών” (Βαλαβανίδης, Δίγκα, Κατζουράκης, Μπότσογλου, Ψυχοπαίδης) με πολιτικοποιημένο περιεχόμενο που είχε κάνει αίσθηση στην εποχή της.
Πηγή: Αυγή
