της Λίνας Φιλοπούλου
Αφορμές για να ξανασυζητήσουμε για το φαινόμενο της βίας κατά των γυναικών μας δόθηκαν αρκετές τους τελευταίους μήνες. Δε μας δόθηκαν μόνο από μια τριτοκοσμική χώρα σαν την Ινδία, μας δόθηκαν και από μια ευρωπαϊκή χώρα σαν την Ελλάδα, αλλά και από άλλες πολιτισμένες γωνιές της γης.
Ο ομαδικός βιασμός της Ινδής φοιτήτριας τον περασμένο Ιανουάριο μέσα σε λεωφορείο υπήρξε μία από τις πιο συγκλονιστικές ειδήσεις που έκανε το γύρο του κόσμου. Στην Ινδία κάθε 20 λεπτά μια γυναίκα δέχεται σεξουαλική κακοποίηση, οι βιασμοί έχουν σημειώσει μεγάλη αύξηση τα τελευταία χρόνια, ωστόσο οι Ινδοί δεν έκλεισαν τα μάτια απέναντι σε ένα τόσο αποτρόπαιο έγκλημα, σε μια χώρα μάλιστα που ο νόμος για την καταπολέμηση κάθε μορφής βίας κατά των γυναικών είναι πολύ αδύναμος και η κοινωνία πολύ ανεκτική στον καθημερινό βιασμό. Το γεγονός αυτό στάθηκε έναυσμα για ένα μαζικό γυναικείο κίνημα που διοργάνωσε μαζικές διαδηλώσεις με συμμετοχή και φοιτητών/τριών, και όχι μόνο στην Ινδία. Με απόφαση του δικηγορικού συλλόγου της περιφέρειας που δικάζονται οι κατηγορούμενοι, κανείς δικηγόρος δεν αναλαμβάνει την υπεράσπισή τους, γιατί το θεωρούν αντιδεοντολογικό. Είναι εξίσου σημαντικό να αναφερθεί ότι οι γυναίκες αρνήθηκαν να δεχτούν τη θανατική ποινή -σε μια προσπάθεια αυστηροποίησης του πλαισίου για το βιασμό- με γνώμονα τις ανθρωπιστικές αξίες του γυναικείου κινήματος.
Σε μια άλλη γωνιά της γης όμως, στην οποία έχουμε στραμμένα τα βλέμματά μας με αγωνία τα τελευταία 2 χρόνια, τα νέα δεν είναι και τόσο καλά. Στην Αίγυπτο, η οποία βρίσκεται σε μια επαναστατική διαδικασία, με τον κόσμο να συνεχίζει να διεκδικεί δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη, η σεξουαλική παρενόχληση και ο βιασμός χρησιμοποιούνται σαν όπλο κατά των διαδηλωτριών στην πλατεία Ταχρίρ, που δικαιολογούνται ως αποτέλεσμα της «ανάρμοστης» συμπεριφοράς τους. Ο βιασμός της νεαρής γυναίκας τα περασμένα Χριστούγεννα στην Ξάνθη σόκαρε την ελληνική κοινωνία, όχι τόσο – θα τολμούσα να πω – για το βιασμό, αλλά κυρίως επειδή τον ακολούθησε μια άγρια δολοφονία. Αναρωτιέται καμιά, θα αντιμετώπιζε η πολιτεία με σοβαρότητα την καταγγελία του βιασμού από τη νεαρή κοπέλα σε περίπτωση που επιβίωνε ή θα αιωρούνταν η υποψία ότι «τάθελε» και αυτή; Όπως ακριβώς «τάθελε η Βουλγάρα» πριν μερικά χρόνια στην Αμάρυνθο, η οποία βιάστηκε από συμμαθητές της μέσα στο σχολείο; Ωστόσο, στην περίπτωση της Αμαρύνθου επρόκειτο για το λόγο μιας αλλοδαπής μαθήτριας απέναντι στο λόγο Ελληνόπουλων καλών οικογενειών της τοπικής κοινωνίας. Όπως και για το βιασμό της Πάρου το περασμένο καλοκαίρι τα ΜΜΕ και το πανελλήνιο δε δίστασαν να φωνάξουν «θάνατο στον Πακιστανό». Φώναξαν με χαιρεκακία γιατί επιβεβαιώθηκε ότι όλοι οι ξένοι είναι βιαστές και πρέπει δικαίως να φύγουν από την πολιτισμένη χώρα μας, για να μη μας μολύνουν με τη βάρβαρη κουλτούρα τους. Ο βιασμός όμως της Ξάνθης;
Εκεί δεν ακούστηκε ούτε «θάνατος» – αν και κάποιοι είχαν επενδύσει στην πιθανότητα να αποδώσουν το έγκλημα σε «μη Έλληνα»-, ούτε «τάθελε», γιατί στη συνέχεια το θύμα δολοφονήθηκε με άγριο τρόπο. Το νεκρό θύμα είναι ιερό. Αλίμονό της αν είχε επιβιώσει. Θα ζούσε και θα ξαναζούσε το βιασμό της καθημερινά για πολλά χρόνια, ξεκινώντας από το αστυνομικό τμήμα που θα πήγαινε να κάνει την καταγγελία, από την οικογένειά της, τον κοινωνικό της περίγυρο, στο δικαστήριο, όπου μία γυναίκα δικηγόρος θα υπερασπιζόταν τον βιαστή-«μανάβει». Ακριβώς όπως υπερασπίζεται γυναίκα δικηγόρος* τον κατά συρροή «βιαστή με την τυρόπιτα» με συνεχείς αναβολές των δικών εδώ και οχτώ χρόνια εις βάρος κάποιων άτυχων γυναικών, που ως τουρίστριες έφτασαν στη χώρα μας, αυτή τη «φιλόξενη» χώρα με αυτόν το «σπουδαίο» πολιτισμό, και έφυγαν αφού γνώρισαν την κουλτούρα όχι των Ελλήνων, αλλά τη διεθνή κουλτούρα των βιαστών, και που είναι όμως υποχρεωμένες να επιστρέφουν για να ζουν και να ξαναζούν το βιασμό τους μέχρι να αποδοθεί δικαιοσύνη. Αν δεν υποχωρήσουν. Αν αντέχουν να επιστρέφουν.
Στην περίπτωση της Ξάνθης η ελληνική κοινωνία βρέθηκε σε πλήρη αμηχανία. Και τώρα τι; Σε ποιο τέρας θα αποδώσουμε αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα; Αφού ο βιαστής-δολοφόνος είναι ένας δικός μας, ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ένας Έλληνας. Και στη νεαρή γυναίκα δεν μπορούμε να το αποδώσουμε δυστυχώς, γιατί είναι νεκρή. Αν δεν ήταν, σίγουρα θα μας διευκόλυνε πολύ. Θα ίσχυε για άλλη μία φορά το σύνηθες φαινόμενο της ενοχοποίησης του θύματος βιασμού και της αθώωσης του βιαστή. Αν έφτανε βέβαια να καταγγείλει το βιασμό, λόγω του κοινωνικού στίγματος που επιβαρύνει τα θύματα.
Ας θυμηθούμε και την υπόθεση βιασμού της καμαριέρας από τον πρώην ισχυρό άντρα του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος Καν, ο οποίος τώρα κατηγορείται εκτός από βιαστής και για συμμετοχή σε κύκλωμα μαστροπείας. Κάποιες δεν πέσαμε από τα σύννεφα όταν το διαβάσαμε, κι ας μας είχανε βάλει στο στόχαστρο τότε που υπερασπιζόμασταν την καμαριέρα.
Σε μια κοινωνία όπου οι ανδροκρατικές σχέσεις και τα πατριαρχικά στερεότυπα είναι το φυσιολογικό, όπου η κουλτούρα του βιασμού προωθείται ακόμα και μέσα από τηλεοπτικά σίριαλ – γεγονός για το οποίο το τμήμα φεμινιστικής πολιτικής/ φύλου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ έκανε προσφυγή στο ΕΣΡ –, το γυναικείο κίνημα, το οποίο διαπνέεται από ένα όραμα μιας κοινωνίας ισότητας των φύλων και γυναικείας χειραφέτησης απ’ όλες τις μορφές καταπίεσης τόσο στη δημόσια όσο και στην ιδιωτική σφαίρα, έχει καθήκον να συνεχίζει να διεκδικεί συστηματικά την αυτεπάγγελτη δίωξη γι’ αυτό το κακούργημα απέναντι στην αυτονομία του γυναικείου σώματος, ασκώντας πίεση στις αρμόδιες αρχές να αντιμετωπίζουν τις καταγγελίες γυναικών με σοβαρότητα για να απονεμηθεί δικαιοσύνη στα θύματα βιασμού, παλεύοντας ταυτόχρονα για την αναγνώριση από την κοινωνία της αυτονομίας και αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος.
Ας μην περιμένουμε να συνοδεύεται ο βιασμός από άγρια δολοφονία για να εξοργιστούμε και να εξεγερθούμε.
Να βάλουμε τώρα ένα τέλος στην ατιμωρησία του βιασμού, αυτού του βάρβαρου κακουργήματος απέναντι στις γυναίκες.
Να δώσουμε τέλος στη συγκάλυψη του βιασμού από τα ΜΜΕ, την πατριαρχική οικογένεια, την υποκριτική κοινωνία, το σεξιστικό σχολείο, τη μισογυνική θρησκεία, το μεροληπτικό δικαστικό σύστημα.
Από το Νέο Δελχί ως την Ξάνθη η γυναικεία καταπίεση και η βία κατά των γυναικών είναι μια πραγματικότητα και ο αγώνας είναι κοινός.
ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΗ ΣΙΩΠΗ!
*η οποία δυστυχώς είναι αναγνωρισμένο στέλεχος της Αριστεράς, η Ζωή Κωνσταντοπούλου
Πηγή: Περιοδικό Γυναίκες Κόκκινο
