Η Υπόθεση έχει σχεδόν κλείσει. Έχω τον έλεγχο. … Είναι νεκρή, μήπως κοιμάται; … Τώρα πετάει Πιο φοβερή από ποτέ… (Sylvia Plath)
της Βαγγελιώς Σουμέλη*
Δε θέλω να γράψω για το πως και το γιατί, στην τελική η φυλακή δεν είναι τόπος για καμία και κανέναν. Τη Μαρία δεν την ήξερα καλά, την είχα όμως γνωρίσει, τα είπαμε αρκετές φορές, μου κράτησε το χέρι κι εγώ το δικό της, με φίλησε, τη φίλησα κι εγώ. Θυμάμαι ακόμα την τελευταία φορά που την είδα, ήταν στα γενέθλια της Ελένης, εκείνη τη μέρα γιορτάσαμε ετεροχρονισμένα και τα γενέθλια της μικρής Ιβάνας. Η Μαρία ήρθε καθυστερημένη, ήταν πολύ άκεφη αλλά ήρθε για χάρη των κοριτσιών. Φορούσε την αγαπημένη της μπλούζα, τη μπλούζα της Superwoman, ξέρετε τη μπλε μπλούζα με το τεράστιο κόκκινο S σε κίτρινο φόντο. Για μας ήταν απλά η μπλούζα της Μαρίας, της Superwoman της πτέρυγας των οροθετικών γυναικών. Η Μαρία είχε προσωπικότητα, ακόμα και όταν έμενε σε μια άκρη σιωπηλή, ήταν αδύνατον να περάσει απαρατήρητη, είχε έναν τσαμπουκά στους τρόπους της και έδινε κουράγιο σε όλες. Τιμωρημένη και κυνηγημένη όπως μου είπε μια φορά από την ίδια την “τρέλα” της, δεν άντεχε τη φυλακή, όπως δεν άντεχε και την κακία του κόσμου που βίωσε αδυσώπητα από πολύ νωρίς στη ζωή. Στη γνώση αυτή, η μόνη λύση ήταν το φευγιό, κανείς ωστόσο δεν ανέλαβε την ευθύνη να της ανοίξει τις πόρτες κι απέδρασε με τις πόρτες κλειστές.
*μέλος της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στις Διωκόμενες Οροθετικές Γυναίκες
