της Άννας Βουγιούκα
Τι γίνεται στο Κόκκινο 105,5; Μήπως εξελίσσεται σε ραδιόφωνο που ακούει, αλλά μάλλον δεν ακούγεται;
Λίγο πριν στην εκπομπή του κ. Αρβανίτη (Η φυλή των φίλων, 17 Απριλίου 2013) είχε φιλοξενηθεί η κ. Σ. Βωβού για να καταγγείλει την αδιαφορία της πολιτείας που οδήγησε την κ. Θεοδωράκη, οροθετική φυλακισμένη με σοβαρή ψυχική νόσο, σε αυτοκτονία. Και αμέσως μετά, το δεκάλεπτο του κ. Μαμαλάκη που έχει αρχίσει να ξεκαθαρίζει ως προς τους στόχους του που δεν αφορούν απ’ ότι φαίνεται τα εγνωσμένα πεδία της γευσιγνωσίας και της μαγειρικής, αλλά μεταξύ των άλλων έχουν να κάνουν και με παραινέσεις για να μπούμε, ιδιαιτέρως εμείς οι γυναίκες, στο σωστό δρόμο, του καθώς πρέπει και της αποδεκτής, για το κυρίαρχο και συντηρητικό μοντέλο, αισθητικής και ενδυματολογικής προσέγγισης.
Αντίλογος δεν θα υπάρξει; Γιατί βαρεθήκαμε να ακούμε στερεοτυπικές ανοησίες και νεοφιλελεύθερες σεξιστικές αντιλήψεις περί γυναικών και φεμινισμού, τυλιγμένες σε αριστοκρατικά και ηθικοπλαστικά περιτυλίγματα από κάποιον που ούτε απέξω δεν πέρασε από το κίνημα, την αριστερά ή το φεμινισμό και ούτε είχε την ευαισθησία να στοχαστεί ή να ενημερωθεί, και γι’ αυτό το μόνο που μπόρεσε να δει ήταν όσα θέλησε να αναδείξει ο κυρίαρχος, αστικός και συντηρητικός λόγος, με σκοπό να απομονώσει ή και να σιγάσει τον αντίλογο και τον φεμινιστικό, αντιεξουσιαστικό, αντισεξιστικό και αριστερό λόγο.
Πώς είναι δυνατόν την ώρα που η χώρα και η Ευρώπη περνάει μια άνευ προηγουμένου κρίση σε όλα τα επίπεδα, ένας “επώνυμος”, ίσως και δημοφιλής παρουσιαστής, που ωστόσο είναι μάλλον ανιστόρητος και ίσως ασυνειδήτως σεξιστής, που έχει αξιοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο κυρίαρχα μέσα και διαφημίσεις για ίδιο όφελος, να έχει τη δυνατότητα μέσω του μικροφώνου ενός αριστερού υποτίθεται ραδιοφώνου, να μας κάνει μάθημα για το “καθώς πρέπει” της εμφάνισής μας (ρουζ, κραγιόν, ταγιέρ, κ.λπ.). Οι αναφορές στις φίλες, συντρόφισσες και συναγωνίστριες παρελθόντων ετών αφορούσαν τον ενδυματολογικό τους κώδικα, κατάπτυστο κατά τον ειδήμονα γευσιγνώστη και κυρίως την απλυσιά ως στυλ. Σε εμάς τις γυναίκες της αριστεράς ιδιαιτέρως, συστήνει το σαπούνι και δίνει οδηγίες για το πώς πρέπει να φροντίζουμε το σώμα μας!!! για να είμαστε καθαρές πάνω απ’ όλα!!! διότι η απλυσιά είναι αντισεξουαλική. Δεν τον αφορούν οι ιδέες των αριστερών γυναικών και των φεμινιστριών, ούτε η θεωρία που έχει παραχθεί, ούτε τα αιτήματα του γυναικείου κινήματος, ούτε η βία κατά των γυναικών, ούτε οι αθάνατες πατριαρχικές δομές. Αυτά για τον ομιλούντα είναι δευτερεύοντα ως φαίνεται.
Μάλιστα, στη συνέχεια για να τεκμηριώσει το επιχείρημά μου και να συμβάλλει στην ορθή άνθιση της ετεροσεξουαλικότητας που επιζητά να έλξει τον θαυμασμό και τα σχόλια του ανδρικού φύλου, αποδομεί δήθεν τα επαναστατικά μάτσο και μη είδωλα (Λένιν και Τσε Γκεβάρα) στο πλαίσιο μιας αισθητικής που αξιοποιεί καπιταλιστικά σύμβολα (ρόλεξ, μπουφάν, πούρα και άλλα), και κυρίως χαίρεται και απολαμβάνει τη ζωή χωρίς ενοχές. Τι κρίμα που από τη γκάμα των προτύπων που μας κατονόμασε έλλειψε και μια comme il faut αναφορά σε επαναστάτριες με αποδεκτές από τον ομιλούντα αισθητικές επιλογές. Για να έχουμε και μεις ένα πρότυπο, ένα μοντέλο στο οποίο θα μπορούσαμε να προσβλέπουμε.
Συστήνουμε ανεπιφύλακτα στον κ. Μαμαλάκη να ξεκινήσει με την Σιμόν Ντε Μπωβουάρ και το Δεύτερο Φύλο που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά πριν από 64 χρόνια (1949), αλλά συνεχίζει να είναι ένα επίκαιρο και χρήσιμο εργαλείο για να αρχίσει κανείς να ξαναβλέπει και να καταλαβαίνει, τα βασικά. Το συστήνουμε ανεπιφύλακτα και στο Κόκκινο που καιρός είναι να αρχίσει να ακούει πραγματικά και να αναστοχάζεται, γιατί μέρα με τη μέρα χάνει ακροατές και ακροάτριες.
Τέλος, ίσως θα ήταν σκόπιμο να υπάρξει η δυνατότητα για αντίλογο, μιας και το Κόκκινο διατείνεται πως είναι “το ραδιόφωνο που ακούει”, από μια τεκμηριωμένη, ιστορικά κατοχυρωμένη επιστημονική και πολιτική σκοπιά για τα θέματα φεμινισμού και τα αιτήματα των γυναικών και του φεμινιστικού κινήματος, εντός και εκτός της αριστεράς. Για να ακουστεί και η φωνή όλων ανεξαιρέτως των γυναικών, με τη σοβαρότητα και το ήθος που της πρέπει.
