της Σίσσυς Βωβού
Η πρώτη έγχρωμη υπουργός στην Ιταλία, Cècile Kashetu Kyenge, έχει γεννηθεί στο Κογκό. Να είσαι γυναίκα και μαύρη και να γίνεις υπουργός σε ιταλική κυβέρνηση, είναι από ασυνήθιστο έως εξωτικό. Και όμως, η Σεσίλ πήρε την υπηκοότητά της κάποια στιγμή, και στη συνέχεια υπερπήδησε όλα τα εμπόδια που μπαίνουν για την ανέλιξη στις δομές εξουσίας μιας γυναίκας, πολύ περισσότερο όταν αυτή είναι έγχρωμη σε μια ευρωπαϊκή χώρα.
Η 49χρονη Κιένζε γεννήθηκε στο Κονγκό και μετανάστευσε στην Ιταλία το 1983 προκειμένου να σπουδάσει ιατρική στο πανεπιστήμιο της Ρώμης, ενώ ολοκλήρωσε την ειδικότητά της στην Οφθαλμιατρική στο πανεπιστήμιο της Μοντένα. Το 2004 εκλέγεται δημοτική σύμβουλος και αρχίζει να αναπτύσσει δράσεις για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τα μεταναστευτικά ζητήματα. Είναι ανάμεσα στους ανθρώπους που προωθούν μεταρρυθμίσεις σχετικά με τις διατάξεις για την απόκτηση της υπηκοότητας. Έως τώρα, μόνο τα παιδιά Ιταλών που γεννιούνται στη χώρα θεωρούνται απευθείας πολίτες της. Τα παιδιά που αποκτούν οι μετανάστες στην Ιταλία θα πρέπει να περιμένουν έως τα 18α γενέθλιά τους.
Ο διορισμός της στο υπουργείο για την Ένταξη των Μεταναστών στην Κοινωνία την προκάλεσε την άμεση και οργισμένη αντίδραση της ξενοφοβικής Λέγκα του Βορρά η οποία έσπευσε να την κατηγορήσει ότι δεν είναι Ιταλίδα.
Όχι ότι θέλουμε να συγχαρούμε καμιά γυναίκα, ακόμα και μετανάστρια, που παίρνει υπουργείο σε κυβερνήσεις της λιτότητας και της εξόντωσης των εργαζομένων και των γυναικείων δικαιωμάτων. Αυτή δεν είναι για εμάς γιορτή, δεν είναι επίτευγμα, είναι μια πλευρά της ισότητας των δύο φύλων την οποία και βέβαια διεκδικούμε, χωρίς όμως να πιστεύουμε ότι βοηθάει τις γυναίκες στον γενικότερο αγώνα για την απελευθέρωσή τους στο πλαίσιο μιας κοινωνίας που θα οδεύει προς την πρόοδο. Αρνητικά είχαμε γράψει και για την Θάτσερ, για την Ολμπράιτ στις ΗΠΑ και για άλλες. Αντιφατική στάση σε μια αντιφατική πραγματικότητα. Ελπίζουμε ο ιταλικός λαός να ανατρέψει την κυβέρνηση αυτή, με όλους και όλες τους υπουργούς, και να οδεύσει (πότε;) προς μια κυβέρνηση κοινωνικής δικαιοσύνης.
Κρατούμε όμως το γεγονός ότι αυτή πήρε την υπηκοότητα, ενώ στην Ελλάδα πολύ σπάνιες είναι πλέον οι περιπτώσεις που δίνεται ελληνική υπηκοότητα σε μετανάστες και μετανάστριες, μετά την εξόντωση του «νόμου Ραγκούση» που ήταν ένα δημοκρατικό, σχετικά, άνοιγμα.
