της Λήδας Καζαντζάκη
Ερωτώ ζητώντας, απαιτώντας μια διαφορετική απάντηση από όλους όσοι διαδηλώνουν ότι «ανακαταλαμβάνουν την πόλι» μας, την πόλι της Αθήνας- αλήθεια πότε τους ανήκε;- και ότι «την επιστρέφουν στους δημότες της»- αλήθεια ποιους δημότες εννοούν, σε ποιους απευθύνονται;- ερωτώ ξανά.
Ερωτώ στηριζόμενη σε συγκεκριμένα, απτά παραδείγματα.
Θα αναφέρω ένα εξ αυτών που αφορά, δυστυχώς ακόμα και σήμερα κυρίως εμάς τις γυναίκες και τα παιδιά μας για τα οποία ακόμα και σήμερα φέρουμε επί της ουσίας εμείς οι γυναίκες τη συνολική ευθύνη της φροντίδας τους. Πρόκειται για το Δημοτικό Βρεφοκομείο της Αθήνας. Το οποίο είναι, μεταξύ άλλων, υπεύθυνο για 83 βρεφονηπιακούς σταθμούς και για πάνω από 5.000 βρέφη και προνήπια της Αθήνας. Ο φορέας αυτός υφίσταται από τον 19ο αιώνα και διακρινόταν μέχρι πρόσφατα για τις υποδειγματικές υπηρεσίες που προσέφερε στις εργαζόμενες.
Από το καλοκαίρι που ανέλαβα τη θέση της δημοτικής συμβούλου διαπιστώνω μια συνεχή απαξίωσή του από τη δημοτική αρχή. Λαμβάνει χώρα μέσω της αποψίλωσης του προσωπικού, που θέτει σε κίνδυνο την υγιεινή και την ασφάλεια των φιλοξενούμενων βρεφών και νηπίων. Ξεκίνησε με την απόλυση μεγάλου αριθμού(270) βρεφονηπιαγωγών αλλά και καθαριστριών που απασχολούνταν με σύμβαση εργασίας εδώ και 10 χρόνια στο βρεφοκομείο και διέθεταν έτσι την απαραίτητη εμπειρία για την άσκηση αυτού του τόσο σημαίνοντος λειτουργήματος. Τους οποίους η δημοτική αρχή προσπαθεί εν μέρει και κατ’ αρχήν να αντικαταστήσει με νέους που προσλαμβάνονται ακόμη(!) μέσω ευρωπαϊκών προγραμμάτων(ΕΣΠΑ)και μέσω ΑΣΕΠ για 11 μήνες και στο μέλλον με εθελοντές, πρώην απολυμένους. Με το ενδεικτικό αποτέλεσμα, στην τρομακτική πλειοψηφία των Σταθμών και κατά παράβαση του κανονισμού μια βρεφονηπιαγωγός-αντί για τρεις- να είναι υπεύθυνη για 20- αντί για 12 βρέφη!
Το μέγεθος της αναλγησίας και της ανευθυνότητας της δημοτικής αρχής φανερώθηκε κατάδηλα με την αποπομπή δυο μελών του Διοικητικού Συμβουλίου του Βρεφοκομείου που ανήκαν στην παράταξη του δημάρχου. Η οποία πραγματοποιήθηκε με έκτακτες και συνοπτικές διαδικασίες άλλων σκοτεινών εποχών, γιατί αυτοί οι δύο άνθρωποι, επί πολλά χρόνια ενεργά μέλη του Δ.Σ, ψήφισαν, κατά της γραμμής της παράταξης της δημοτικής εξουσίας, υπέρ της παραμονής των εν λόγω συμβασιούχων επί ένα δίμηνο, υπέρ της ασφάλειας των παιδιών.
Πρόκειται για τη κλασσική πολιτική αποδόμησης των εργασιακών σχέσεων και των δικαιωμάτων των εργαζομένων που τον απαιτούμενο γι’ αυτήν εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των εργαζομένων και διαλύει τον κοινωνικό ιστό με βάση τις επιταγές ενός ωμού φιλελευθερισμού. Όπου οι άνθρωποι υπολογίζονται ως οικονομικά μεγέθη, οι ευαισθησίες εκλείπουν, οι όποιες τυχόν απώλειες θεωρούνται παράπλευρες και αμελητέες.
Πιστεύω ότι το μόνο όπλο ενάντια στις συγκρούσεις που έντεχνα δρομολογούνται, στη νέα βαρβαρότητα που έρχεται να πλήξει πρώτα τους πλέον ευάλωτους, τα παιδιά μας, και κατόπιν εμάς τις ίδιες, είναι η αντιστροφή τους και μέσα από αυτήν η αποδυνάμωσή τους. Είναι η συσπείρωση εργαζομένων και απολυμένων, βρεφονηπιαγωγών, τραπεζοκόμων καθαριστριών και γονιών. Είναι η προάσπιση του δημόσιου χώρου που μας ανήκει και συστηματικά αποσπάται από τους πολίτες της. Με δράσεις ειρηνικές, καλλιτεχνικές εκδηλώσεις και συζητήσεις.
Για να δείξουμε ότι εμείς που αποτελούμε και χρηματοδοτούμε με τα τέλη μας το δήμο διαθέτουμε μια διαφορετική συνείδηση και αντίληψη του χώρου που μας περιβάλλει και των ανθρώπων με τους οποίους συνυπάρχουμε.
Για να μην αφήσουμε την Πόλι μας έκθετη σ’ αυτούς που θέλουν να την Αλώσουν.
