Η διάσημη σουφραζέτα Κρίσταμπελ Πάνκχερστ, διεκδικεί το δικαίωμα ψήφου για τις γυναίκες, στην Πλατεία Ταφάλγκαρ του Λονδίνου, το 1908.
Καθώς διογκώνεται στις μέρες μας το κίνημα πολιτικής διαμαρτυρίας Femen, με τις γυμνόστηθες ακτιβίστριες να κάνουν αισθητή την παρουσία τους απ’ τον αραβικό κόσμο και την Ευρώπη μέχρι τη Ρωσία, οι ρίζες του φεμινισμού αποκαλύπτονται βαθιές και ανθεκτικές στο χρόνο. Έναν αιώνα μετά τον θάνατο της Έμιλι Ντέιβισον, μιας από τις εμβληματικότερες σουφραζέτες που πέρασαν από τη Βρετανία και συνέβαλαν δραστικά στο αποκτήσουν οι Βρετανίδες δικαίωμα ψήφου, εκείνες οι ψυχωμένες «γιαγιάδες» φαίνεται να έχουν ακόμη πολλά να διδάξουν στην συνεχιζόμενη μάχη των γυναικών για ισότητα.
Περίπου τέτοιες μέρες πριν από 100 χρόνια, στις 4 Ιουνίου 1913, η Ντέιβισον τραυματίστηκε θανάσιμα προσπαθώντας να σταματήσει την άμαξα του βασιλιά της Αγγλίας για να του μιλήσει, μετά από μια ολόκληρη ζωή φεμινιστικού αγώνα.
Σε ένα κίνημα που χαρακτηρίζεται από τολμηρές πράξεις, η γενναιότητα της Ντέιβισον ήταν εκπληκτική. Έναν αιώνα αργότερα, οι γυναίκες έχουν κερδίσει το δικαίωμα ψήφου στις περισσότερες χώρες, όμως η φεμινιστική επανάσταση συνεχίζεται. Ακτιβίστριες από ολόκληρο τον κόσμο μάχονται για ίση πολιτική εκπροσώπηση, για να τεθεί τέλος στην φτώχεια των γυναικών, για να γλιτώσουν από την σεξουαλική βία, για να αποκτήσουν έλεγχο επί του σώματός τους, και τελικά για να αναγνωριστούν οι γυναίκες ως ανθρώπινα όντα.
Συχνά, το γεγονός ότι οι γυναίκες στη δημόσια ζωή σπανίζουν συχνά αποδίδεται σε έλλειψη αυτοπεποίθησης και σε πολλές περιστάσεις οι σουφραζέτες αναγκάστηκαν να παλέψουν ενάντια στον φόβο του να μιλήσουν ενώπιον ενός εχθρικού κοινού και χρειάστηκε όχι μόνο να βρουν την φωνή τους, αλλά και να την χρησιμοποιήσουν. «Την πρώτη φορά που πούλησαν την εφημερίδα η «Ψήφος των Γυναικών» στο Πικαντίλι του Λονδίνου, ένιωθα ότι κάθε μάτι με τρυπούσε σαν στιλέτο και έλπιζα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Παρόλα αυτά, αυτή η αίσθηση αποδυναμώθηκε.», είχε δηλώσει η βρετανίδα σουφραζέτα Κίτι Μάριον.
Από την άλλη, οι σουφραζέτες χρειάστηκε να σπάσουν τα στεγανά του γυναικείου ιδεώδους της εποχής τους, που τους ζητούσε να είναι πειθήνιες, περιποιητικές και γλυκές. Όμως, όμως έγραψε το 1991 ο Φρεντ Πέθικ Λόρενς, ο οποίος πολεμούσε στο πλευρό της συζύγου του Έμελιν για το γυναικείο δικαίωμα στην ψήφο, «τίποτε δεν έχει καθυστερήσει περισσότερο την πρόοδο της ανθρώπινης φυλής από την εξύμνηση της υποχωρητικότητας σε υψηλή και ευγενή αρετή».
Όποιος ή όποια διατηρεί ιστολόγιο σχετικά με τον φεμινισμό γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνει να δέχεσαι λεκτική επίθεση και αυτό είναι σίγουρα κάτι που γνώριζαν οι σουφραζέτες, καθώς λάμβαναν συχνά προσβλητικές επιστολές, αλλά και επιθέσεις. Ο μόνος τρόπος να τις αντιπαρέλθουν ήταν να πάρουν δύναμη από τους επιτιθέμενους: ακριβώς η αντίδραση ενάντια στις φεμινίστριες είναι που δικαιώνει το φεμινιστικό κίνημα.
Ένα άλλο δίδαγμα από τις σουφραζέτες του περασμένου αιώνα είναι ότι η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς. Κατά τη διάρκεια της δράσης τους, περίπου 1,000 σουφραζέτες φυλακίστηκαν στη Βρετανία και πολλές κατέβηκαν σε απεργία πείνας, με αποτέλεσμα να υποστούν τις βάρβαρες τεχνικές της εποχής για αναγκαστική λήψη τροφής. Το 1913, εισήχθη στη Βρετανία μια νομοθεσία που όριζε ότι αν μια φυλακισμένη σουφραζέτα κατέβαινε σε απεργία πείνας, θα μπορούσε να συνεχίσει μέχρι του σημείου της «εξαΰλωσης», έπειτα απελευθερωνόταν για να ανανήψει στο σπίτι της και μόλις συνερχόταν θα επέστρεφε στη φυλακή για να εκτίσει το υπόλοιπο της θητείας της, μια πρακτική που θα μπορούσε να επαναληφθεί όσες φορές άντεχε η φυλακισμένη. Όμως οι σουφραζέτες, δεν κάμφθηκαν, συνέχισαν τον αγώνα τους, παρά τις αντιδράσεις και τις άμεσες συνέπειες.
Ένα όπλο αυτών των αναμφίβολα τολμηρών γυναικών, ήταν η δημιουργικότητά τους, καθώς συνεχώς σκαρφίζονταν νέους τρόπους να τραβήξουν την προσοχή των πολιτικών και του κοινού. Σε μία περίσταση, δύο γυναίκες «ταχυδρομήθηκαν» σαν ανθρώπινες επιστολές προς την Ντάουνινγκ Στριτ, σε μία άλλη ανέβηκαν σε ένα πλοίο και ξεκίνησαν για την προβλήτα του Κοινοβουλίου, όπου 800 άτομα ήταν συγκεντρωμένα και έπαιρναν το τσάι τους. Όταν έφτασαν αρκετά κοντά, αποκάλυψαν δύο πανό, το πρώτο με λεπτομέρειες από την επικείμενη διαδήλωσή τους και το δεύτερο έλεγε «Υπουργοί ιδιαιτέρως ευπρόσδεκτοι».
Το βασικότερο δίδαγμα όμως, πέραν της αλληλεγγύης μεταξύ των μελών μας φεμινιστικής οργάνωσης, είναι απλώς ποτέ να μην αποδέχονται την αποτυχία και να μην υποκύπτουν στις αντιξοότητες.
Πηγή: Βήμα
