της Σίσσυς Βωβού
Ικανοποίηση προκαλεί η καταδίκη του Σίλβιο Μπερλουσκόνι από ιταλικό δικαστήριο (τρεις δικαστίνες) σε 7 χρόνια φυλάκισης για ερωτικές σχέσεις με ανήλικη μετανάστρια. Επίσης καταδικάστηκε σε ισόβια στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων, πράγμα που θα στερήσει, με τη σειρά του, από τον ιταλικό λαό την «χαρά» να συγκαταλέγεται ο Μπερλουσκόνι στους βουλευτές, υπουργούς ή πρωθυπουργούς του. Φυσικά, ο δικηγόρος του δήλωσε κατάπληκτος και οργισμένος για την «άδικη» ποινή, εναντίον της οποίας, φυσικά, θα ασκήσει έφεση.
Η μεγαλύτερη διαδήλωση κατά του Μπερλουσκόνι που είχε γίνει στην Ιταλία, το Φεβρουάριο του 2011, μετά από 17 χρόνια πρωθυπουργίας του, είχε το σύνθημα «Η Ιταλία δεν είναι μπουρδέλο», και στόχο να στηλιτευτεί η παραβίαση των δικαιωμάτων των γυναικών και η αγοραπωλησία τους, και μάλιστα επιδεικτικά, σε μια χώρα με μεγάλη επιρροή του καθολικισμού, που προφανώς όμως δεν θιγόταν από την ασυδοσία του καβαλιέρε. Ο εξευτελισμός των γυναικών και ο σεξισμός στα πολλά κανάλια ιδιοκτησίας Μπερλουσκόνι κρατά εδώ και πολλά χρόνια, με την ιταλική κοινωνία προφανώς ανεκτική στην πλειοψηφία της απέναντι σ’ αυτή την επίθεση. Φαίνεται ότι όλα όμως έχουν ένα όριο, και το φεμινιστικό κίνημα της Ιταλίας κατάφερε να ξεσηκώσει την αντίδραση του λαού με την μεγάλη διαδήλωση του 2011.
Τα αίσχη του Μπερλουσκόνι βέβαια δεν περιορίζονται στην υπόθεση της 17χρονης καθώς, όπως ξέρουμε, στις πολυάριθμες βίλες του οργάνωνε πάρτι με νεαρές κοπέλες από τη σόουμπιζ που φιλοδοξούσαν να αποκτήσουν κάποια καλύτερη θέση τα κανάλια του ή και στην πολιτική, μιας και κάποιες από αυτές τις προωθούσε και σε εκλεγμένες θέσεις. Βέβαια, όλα αυτά ήταν «νόμιμα», η υπόθεση της 17χρονης ήταν η μόνη που ο Μπερλουσκόνι βρέθηκε να παρανομεί. Η άσκηση εξουσίας των πλούσιων και διάσημων, που αγοράζουν και πουλάνε νεαρές κοπέλες είναι νόμιμη, ανεκτή και συχνά αντικείμενο θαυμασμού από πολλούς άντρες. Να όμως που υπάρχει και η νομοθεσία, για την οποία έχει αγωνιστεί εδώ και χρόνια το φεμινιστικό κίνημα, για την αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος και κατά της σεξουαλικής παρενόχλησης, του βιασμού και της κατάχρησης εξουσίας και να που υπάρχουν και πολλοί δικαστές -και ιδιαίτερα αρκετές πλέον γυναίκες στο δικαστικό σώμα- που την εφαρμόζουν.
Δεν θα ξεχάσουμε τη σημερινή ημέρα της χαράς τον άλλο πλούσιο και διάσημο, Ντομινίκ Στρος Καν που τον κατεδάφισε μια απλή και ταπεινή -και μάλιστα μετανάστρια- καμαριέρα πολυτελούς ξενοδοχείου της Νέας Υόρκης, την οποία τόλμησε να βιάσει στο χώρο εργασίας της το 2011. Τότε, η δικαστίνα της Νέας Υόρκης τον έστειλε φυλακή στο νησί Έλις, όπως θα έστελνε κάθε βιαστή, χωρίς να κάνει διακρίσεις λόγω της θέσης του. Ακόμη και αν η υπόθεση αυτή κατέληξε σε εξωδικαστικό συμβιβασμό με αποζημίωση της καμαριέρας, αφού το δικαστικό σύστημα της Νέας Υόρκης σύντομα την απονομιμοποίησε και αμφισβήτησε την αξιοπιστία της, ο Ντομινίκ έχασε την προεδρία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, έχασε την προοπτική να γίνει πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας -θέση για την οποία ήταν φαβορί- και αυτή τη στιγμή βρίσκεται στη μέγγενη της γαλλικής Δικαιοσύνης για αδικήματα που σχετίζονται με την αγοραπωλησία γυναικών και οργάνωση διεθνών κυκλωμάτων πορνείας. Βέβαια και τότε, πολλοί και δυστυχώς μεταξύ τους και κάποιες γυναίκες, είχαν προβάλει τη θεωρία της συνωμοσίας, η οποία κρυβόταν πίσω από τον «δήθεν» βιασμό της καμαριέρας. Κανένας και καμία από τους συνωμοσιολόγους δεν βγήκε να κάνει αυτοκριτική για τη λανθασμένη κρίση τους και δεν παραδέχτηκε ότι τα δικαιώματα των γυναικών στην αξιοπρέπειά τους βρίσκονταν πίσω από την υπόθεση αυτή.
Ούτε θα ξεχάσουμε, μέρα χαράς που είναι σήμερα, την 7χρονη καταδίκη του πρώην προέδρου του Ισραήλ, Μοσέ Κατσάβ, που καταδικάστηκε οριστικά το Νοέμβριο του 2011 από το Ανώτατο δικαστήριο της χώρας σε 7χρονη καταδίκη για βιασμό και σεξουαλική παρενόχληση σε βάρος γυναικών εργαζομένων στο υπουργείο Τουρισμού όπου ήταν υπουργός, αλλά και στην προεδρία της Δημοκρατίας. Κι εκεί η πλειοψηφία των δικαστών ήταν γυναίκες. Άργησε βέβαια να έρθει η καταδίκη του, αφού τα κακουργήματα είχαν διαπραχθεί στα τέλη της 10ετίας του 1990 και κατά τη διάρκεια της προεδρίας του (2000-2007). Γνωρίζουμε επίσης την δύναμη του φεμινιστικού κινήματος στο Ισραήλ και τις σχετικές προστατευτικές νομοθεσίες για τα γυναικεία δικαιώματα. Να μην παραλείψουμε και τον μεγάλο αγώνα που δίνουν οι φεμινίστριες για δίκαιη ειρήνη με τους Παλαιστίνιους και τις διώξεις που πολλές έχουν υποστεί και υφίστανται γι’ αυτή τους τη δράση.
Εμβληματικά παραδείγματα δίωξης μεγαλόσχημων ανδρών που, τυφλωμένοι από την δόξα και την ισχύ τους, νόμιζαν ότι μπορούν να απογυμνώνουν τις γυναίκες από το δικαίωμά τους στην αυτονομία του σώματός τους, να διαπράττουν κακουργήματα εναντίον τους και μάλιστα κατά τη διάρκεια της εργασίας τους.
Αργοπορημένη και μικρή νίκη για τα γυναικεία δικαιώματα τόσο στην περίπτωση του Μπερλουσκόνι όσο και στις δύο άλλες, ο δρόμος παραμένει τραχύς και δύσβατος, η πατριαρχία είναι πάντα παρούσα και ασύδοτη, αλλά και ο αγώνας για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών δεν σταματά.
