των Σίσσυ Βωβού και Δήμητρα Σπανού
…ένας εργάτης στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, 34 χρόνων, περιστασιακά εργαζόμενος, ένας καλλιτέχνης της ραπ με δυνατό αντιρατσιστικό μήνυμα.
Ανατριχιαστικό έγκλημα στην Αθήνα, με δράστη Χρυσαυγίτη με τη βούλα. Ο τελευταίος από τους νεκρούς που έπεσαν από χέρια ρατσιστών ή φασιστών, ο δεύτερος για το φόνο του οποίου συνελήφθη Χρυσαυγίτης, ο πρώτος Έλληνας δολοφονημένος αντιφασίστας κατά τα τελευταία χρόνια.
Η οργή και η αγανάκτηση μεγάλη, δικαίως. Μας ενθαρρύνει το μέγεθος της εξέγερσης, όλη η Ελλάδα στο πόδι εναντίον των φασιστικών συμμοριών, που θα εξελιχθεί τις επόμενες ημέρες. Μας θλίβει ότι χρειάστηκε να είναι Έλληνας ο νεκρός για να κάνουμε κάτι περισσότερο από μια-δύο διαδηλώσεις, όπως είχε γίνει για κάθε προηγούμενο θύμα της ρατσιστικής και φασιστικής βίας.
Η αξία της ανθρώπινης ζωής μετράει ανάλογα με την υπηκοότητα του νεκρού, σε αντίθεση με κάθε ανθρωπιστική αρχή. Έστω κι έτσι, είναι η ώρα να μπει τέρμα στην εγκληματική δράση της ναζιστικής οργάνωσης και να θυμηθούμε το γνωστό ποίημα για την αδράνεια των πολιτών όταν δεν ανήκουν στην κατηγορία αυτού που πλήττεται και εξοντώνεται. Το ποίημα που απευθύνεται στους καθηγητές και τις καθηγήτριες που δεν μπήκαν στη διαθεσιμότητα, σε αυτούς και αυτές που δεν έχασαν τη δουλειά τους, το σπίτι τους, την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη, που δεν τους έκοψαν το νερό και το ρεύμα. Το ποίημα που μιλάει για την ανάγκη κοινών αγώνων αυτών που έχουν και είναι, με αυτούς και αυτές που χάνουν ή χάνονται.
Η κρίση με τις επιπτώσεις της που καθοδηγούν τις ζωές μας, δεν είναι μόνη της. Είναι στο μυαλό, στις ιδέες και τις συνήθειες πάνω στα οποία στηρίζεται για να απομονώσει τους πολίτες και να καταστρέψει τις ζωές τους. Η αναθεώρηση των αρχών και των αξιών μιας πλειοψηφίας καθημερινών ανθρώπων που είναι τα αιώνια γρανάζια του καπιταλισμού και της πατριαρχίας, που αναπαράγουν και μεταφέρουν την κοινωνική αδικία, είναι η μόνη εγγύηση, προϋπόθεση και ανάγκη για έξοδο από την κρίση προς μια θετική κατεύθυνση.
Υπάρχουν πολλά νοήματα και πολλά μηνύματα από αυτή τη δολοφονία και άλλα τόσα από την αντίδραση σε αυτήν. Το σίγουρο είναι ότι δεν φοβόμαστε τους φασίστες, μας φοβούνται. Γι’ αυτό και πήγαν 40 για να χτυπήσουν 4 νέους, γι’ αυτό και χτυπάνε νύχτα και πέφτουν με λύσσα ορδές εναντίον μεμονωμένων συνήθως μεταναστών. Το επίσης σίγουρο είναι ότι η έξαρση της βίας που προκαλείται από αυτές τις εγκληματικές συμμορίες εισάγει μέσα στις φλέβες της κοινωνίας και τη βία κατά των γυναικών, η αύξηση της οποίας συνδέεται με τη λατρεία και την καλλιέργεια του πραγματικού «ανδρισμού», με όλη την απροκάλυπτη και μιλιταριστική επιθετικότητά του, αφού προσπαθούν να μετατρέψουν την καθημερινή ζωή σε πολεμική αντιπαράθεση και τις ζωές των γυναικών σε πεδίο μάχης.
Οι λόγοι της αντιφασιστικής στάσης και δράσης για όσες από εμάς αγωνιζόμαστε για τα γυναικεία δικαιώματα γίνονται σήμερα πολύ περισσότεροι.
Ας σημειώσουμε τέλος, ότι η σύλληψη του Χρυσαυγίτη δολοφόνου έγινε από μια γυναίκα αστυνομικίνα της ομάδας Δίας, που είχε την ετοιμότητα να τον ακινητοποιήσει και να τον συλλάβει. Αλλιώς θα ξέραμε μεν τι ήταν ο δολοφόνος, αλλά δεν θα μπορούσαμε να αποδείξουμε ποιος ήταν και θα βρισκόταν ελεύθερος να συνεχίζει το «έργο» του. Δεν εφησυχάζουμε φυσικά γι’ αυτό, επαγρυπνούμε, γιατί πολλοί από αυτούς δεν συλλαμβάνονται ποτέ, ή κι όταν συλλαμβάνονται δεν καταδικάζονται.
Το επόμενο βήμα; Η συγκρότηση ενός δυναμικού και μαζικού αντιφασιστικού και αντιρατσιστικού κινήματος και ενός ενωτικού αντιφασιστικού μετώπου, για να εξαφανιστεί από το χάρτη αυτή η ιδεολογία και αυτές οι οργανώσεις.
