Φωτογραφία: poustiriot.blogspot.gr
του Ζακ Κωστόπουλου
Θεοφάνεια 2014. Πειραιάς: Την ώρα που ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ ρίχνει τον σταυρό, μια ομάδα lgbt ακτιβιστών και ακτιβιστριών αντάλλαξαν ομόφυλα φιλιά, κρατώντας rainbow σημαίες και μοιράζοντας flyer που έγραφε: «Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΜΑΡΤΙΑ #PoustiRiot», ως ένδειξη διαμαρτυρίας απέναντι στις ομοφοβικές δηλώσεις του Σεραφείμ.
Δεν ήμουν παρών στη δράση αυτή, το παρακολούθησα όπως και ο περισσότερος κόσμος μέσα από τα social media και τον σχετικό πανικό που ακολούθησε με δημοσιεύματα, αναρτήσεις και σχόλια που είτε επαινούσαν, είτε κατέκριναν την δράση.
Οι επικρίσεις μιας τέτοιας δράσης φυσικά και ήταν αναμενόμενες και στις περισσότερες των περιπτώσεων ούτε καν πρωτότυπες.
«Προκαλούν», «Βλέπουν και μικρά παιδιά», «Είναι άστοχη και άσχετη με τον χώρο και το μυστήριο», «Είναι ασέβεια προς την Εκκλησία» και άλλα.
Α, όλα κι όλα, η αλήθεια να λέγεται: προκαλούν! Κι εγώ θυμάμαι μια φορά που είχα πάει στην ανάσταση, με το που πάει δώδεκα, αρχίσανε όλοι φιλιά, αγκαλιές και κακό. Η αλήθεια είναι πως ταράχτηκα! Έπρεπε όλοι να φιληθούν ταυτόχρονα, εκείνη την ώρα, μπροστά μου και να μου πετάνε στην μούρη το τι κάνουν στο κρεβάτι τους; Αμάν, φτάνει πια με τις ασέβειες, ε;
Ή μήπως όχι…
Ας τα πάρουμε όμως με την σειρά.
Καταρχήν, σοβαρά τώρα, εγώ δεν είδα τίποτα το προκλητικό και καμία ασέβεια. Το συμβάν έγινε σε δημόσιο χώρο και ήταν μια ειρηνική διαμαρτυρία απέναντι σε έναν Μητροπολίτη που με αφορμή το σύμφωνο συμβίωσης, απειλούσε με αφορισμούς τους βουλευτές και βουλευτίνες που θα το ψηφίσουν και περιέγραψε την ομοφυλοφιλία «ως παρά φύσιν εκτροπή η οποία δεν παρατηρείται ούτε στα ζώα» και είπε πως οι γκέι «συνδυάζουν τον δυναμισμό του άντρα με την μοχθηρία της γυναίκας», δίνοντας έτσι και ένα τόνο μισογυνισμού στο ομοφοβικό του παραλήρημα.
Αντίθετα, βρίσκω ιδιαίτερα προκλητικό εκπρόσωπος ενός θρησκευτικού δόγματος που ευαγγελίζεται την αγάπη, να επιδίδεται σε ρητορική μίσους θεωρώντας πως μπορεί να παρεμβαίνει σε θέματα που είναι πολιτικά και δεν αφορούν την εκκλησία, με το έτσι θέλω και χωρίς να έχει αντίλογο ή συνέπειες. Για να μην αναφέρω εδώ και τον αντιρατσιστικό νόμο που στο αρχικό του σχέδιο ήθελε τους ιεράρχες πάνω και πέρα από τον νόμο, έτσι ώστε να μην μπορούν να διωχθούν για ρητορική μίσους. Αλλά μάλλον αυτό δεν είναι της παρούσης. Άλλη φορά.
Όσο για τα παιδιά – αθώα αγγελούδια – θύματα της γκέι προπαγάνδας, που κινδυνεύουν να πάρουν το στραβό το δρόμο αν μας δουν να φιλιόμαστε, ένα έχω να πω: αν η σεξουαλική ταυτότητα είναι κάτι που μπορούμε να μεταλαμπαδεύσουμε, εμείς δε θα υπήρχαμε γιατί θα είχαμε πέσει θύματα της «στρέιτ προπαγάνδας».
Δεν καταλαβαίνω γιατί για τα «μικρά παιδιά που παρακολουθούν» είναι προτιμότερο να διδάσκονται το μίσος. Θεωρώ σχεδόν εγκληματικό να διδάσκονται τα παιδιά τυφλή πίστη σε παπάδες, σαν τον Σεραφείμ καλή ώρα, που θα τους υπαγορεύουν ότι οφείλουν να μισούν οτιδήποτε το διαφορετικό, ξένο ή μακριά από τις κοινωνικές νόρμες. Γενικά είναι τουλάχιστον τραγικό να θεωρούμε «φυσιολογική» την τυφλή πίστη και όχι την αγάπη. Γιατί ένα φιλί ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, δεν είναι τίποτα άλλο από αγάπη. Και στο κάτω κάτω, είναι προτιμότερο να δηλητηριάζονται τα παιδιά με μίσος από το να δουν ένα ομόφυλο φιλί; Να δουν ότι υπάρχουν και αυτά τα ζευγάρια, υπάρχει και αυτή η αγάπη και έχει χώρο να εκφράζεται δημόσια;
Άσε που κανείς δεν σκέφτεται ότι ανάμεσα στα παιδιά που παρακολουθούν, σίγουρα υπάρχουν και κάποια που μπορεί να έχουν διαφορετική σεξουαλική ταυτότητα ή ταυτότητα φύλου. Και ενώ αποζητούν αποδοχή και αγάπη, θα ακούν τον κάθε Σεραφείμ να τα αποκαλεί ανώμαλα, ανάξια αγάπης και σεβασμού, καταστρέφοντας (ίσως και ανεπανόρθωτα) την αυτοεκτίμηση τους και πείθοντας τα πως είναι λάθη της φύσης. Θα άφηνες έναν υποβολέα να λέει στο παιδί σου ότι είναι ανώμαλο και ότι θα καεί στην κόλαση; Εγώ όχι.
Πάνε σχεδόν 40 χρόνια από όταν η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρία αφαίρεσε από τον κατάλογο των ψυχικών διαταραχών την ομοφυλοφιλία (το 1973), κάτι που το 1990 ασπάστηκε και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας. Παρόλα αυτά, στο ξημέρωμα του 2014, ο μεσαίωνας βασιλεύει στην Ελλάδα. Και όπως πάντα, στον σκοταδισμό πρωταγωνιστής είναι η εκκλησία. Στην Ελλάδα της κρίσης, της κοινωνικοπολιτικής κρίσης, η συνολική και η συλλογική χειραφέτηση δείχνει να’ ναι μονόδρομος. Ας χωνέψουμε λοιπόν σαν κοινωνία ότι τα lgbt άτομα δεν είμαστε ούτε άρρωστες, ούτε ανώμαλοι, ούτε ψυχικά διαταραγμένοι, αλλά ισότιμα μέλη της και ενεργοί πολίτες και πολίτισσες, που θα έπρεπε να έχουμε τα ίδια δικαιώματα με όλες και όλους.
Προς αυτή την κατεύθυνση λοιπόν κινούνται τέτοιου είδους δράσεις. Δράσεις που διεκδικούν την ορατότητα, την ισότητα. Δράσεις αντίδρασης στο σκοτάδι και την μισαλλοδοξία, δράσεις αγάπης.
Έτσι λοιπόν, αν θεωρείς ένα φιλί ανώμαλο, αν θεωρείς τα lgbt άτομα άρρωστα και ανάξια σεβασμού και αγάπης, αν διδάσκεις πως επειδή είμαι γκέι είμαι λιγότερο από άνθρωπος, με προκαλείς. Και εφόσον με προκαλείς θα αντιδράσω. Και κάθε τέτοια ειρηνική αντίδραση που διεκδικεί την ορατότητά μας και την ισότητα μόνο μπράβο αξίζει.
Ας πούμε λοιπόν ναι στα φιλιά και όχι στο μίσος.
Πηγή: tvxs
