του Niko Ago
Πέμπτη πρωί στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος». Έπειτα από δυο εβδομάδες στην Ελλάδα, η ώρα της επιστροφής στη Σουηδία και το δρομολόγιο λέει Αθήνα-Παρίσι-Στοκχόλμη. Οι έλεγχοι έχουν γίνει συνήθεια, και αφού διεκπεραιώνονται μονότονα, μαζί με τους άλλους ταξιδιώτες υποβαλλόμαστε στη ρουτίνα της αίθουσας αναμονής. Δίπλα μου κάθεται μια νεαρή γυναίκα, που φοράει μαντίλα, και μαζί της ένας χαρούμενος μπόμπιρας που παίζει στο δάπεδο με το αεροπλανάκι του. Ζηλεύω αφόρητα την ξεγνοιασιά του.
Η ώρα της επιβίβασης έχει έρθει και κατευθυνόμαστε προς τον τελευταίο έλεγχο. Όπως σε λίγα πια αεροδρόμια της Ευρώπης, δίπλα στις κοπέλες της εταιρίας, κάθεται ένας αστυνομικός. Η κυρία με τη μαντίλα και τον πιτσιρικά, είναι στο γκρουπ που θα επιβιβαστεί πρώτο. Η υπάλληλος κοιτάει το διαβατήριο και το εισιτήριο αλλά σε αντίθεση με τους άλλους, προφανώς λόγω μαντίλας που φοράει η κυρία, φωνάζει τον αστυνομικό και του το δίνει. Είμαι σε πολύ κοντινή απόσταση και ακούω τα πάντα. Αυτός κάνει νόημα στην κυρία να παραμερίσει και τη ρωτάει στα ελληνικά και στον ενικό: «Από πού είσαι;». Εκείνη σηκώνει τους ώμους και χαμογελάει αμήχανα. Ξανά το όργανο: «από πού είσαι;». Είναι ξεκάθαρο πως δεν καταλαβαίνει ελληνικά διότι δεν αντιδρά. Περιεργάζεται το διαβατήριο στο φως ο αστυνομικός -είναι της Γαλλικής Δημοκρατίας- θέλοντας να ανακαλύψει κάποια «λαδιά» και ταυτόχρονα φωνάζει την υπάλληλο να μεταφράσει στα αγγλικά. Τη ρωτάει η υπάλληλος και η κυρία ανταποκρίνεται απαντώντας πως είναι πολίτης Γαλλίας.
Γαλλία, λέει η υπάλληλος στον αστυνομικό. «Ρώτα την πού μένει στην Ελλάδα», επιμένει εκείνος. «Παρίσι», απαντά η κυρία. «Και στην Ελλάδα;» ξανά ο αστυνομικός. Χαμογελάει ειρωνικά και επαναλαμβάνει με φτωχά αγγλικά ότι έχει έρθει επίσκεψη στην Ελλάδα και ότι είναι πολίτης και κάτοικος Γαλλίας. «Ρώτα το παιδί», λέει ο αστυνομικός. Ο μικρός έχει πιαστεί στο παντελόνι της μητέρας του και προσπαθεί… να απογειώσει το αεροπλανάκι του στο κορμί της. Τον ρωτάνε στα αγγλικά και η μητέρα λέει πως μόνο γαλλικά ξέρει. Δείχνει να πείθεται ο αστυνομικός και της δίνει διστακτικά το διαβατήριο, με βλέμμα του τύπου «εσύ κάτι μου κρύβεις αλλά φύγε αυτή τη φορά».
Η διαδικασία δεν κράτησε πάνω από δυο λεπτά, με όλους τους άλλους επιβάτες να έχουν καρφώσει τα μάτια πάνω τους. Παίρνει το διαβατήριο και το παιδί από το χέρι και προχωράει. Στο αεροπλάνο, κάποια στιγμή που σηκώνομαι, τη βλέπω να διαβάζει τη “Liberation”. Σίγουρα θα της μείνει αξέχαστη η επίσκεψη στην Αθήνα. Και όχι μόνο λόγω καιρού και των συγγενών που συνάντησε, φαντάζομαι. Και μόνο η μαντίλα που φορούσε, την έκανε ύποπτη. Όπως εκατοντάδες χιλιάδες άλλους, τους κάνει ύποπτους το χρώμα.
Πηγή: protagon
