Το παρακάτω κείμενο στάλθηκε από μια φίλη και αφορά την υπόθεση στη Θάσο, κατά την οποία μια ανήλικη αποπλανήθηκε από ομάδα αντρών. Το δικαστήριο πρόσφατα αποφάσισε ότι η κατηγορία του βιασμού δεν στοιχειοθετείται.
του Χαράλαμπου Γαμβρέλη
Από το Σεπτέμβριο του 2012, το χωριό των Λιμεναρίων βιώνει ένα ιδιότυπο «Κωσταλέξι», με τη μικρή του κοινωνία να «θάβει» μέσα στη σιωπή και τις ενοχές της μια σπαρακτική υπόθεση σεξουαλικής κακοποίησης, θύμα της οποίας υπήρξε ένα ανήλικο κορίτσι!
Οι «συλλογικές άμυνες» των κατοίκων κατάφεραν να «τακτοποιήσουν» εξ αρχής το 15χρονο κορίτσι στο «ερωτικό περιθώριο» και, με το στίγμα της… πουτανιάς, να «καθαρίσουν» μια και καλή από το «βάρος» που (υποσυνείδητα) ένιωθαν να τους πλακώνει. Βλέπετε, οι θύτες δεν ήταν κάποιοι «προς λιντσάρισμα» Αλβανοί ή Πακιστανοί, αλλά «ευυπόληπτοι πολίτες», άτομα «υπεράνω πάσης υποψίας» και (αλίμονο) με «λευκά ποινικά μητρώα». Πάει να πει, οι διπλανοί μας νοικοκυραίοι. Πόσο μάλλον που κατά την «τοπική ηθική», το θύμα… πήγαινε γυρεύοντας.
Κι αν όλα αυτά μπορούν, ως ένα βαθμό, να ερμηνευτούν με τους κώδικες των «κλειστών τόπων» (ενίοτε και με το «βουκολικό δίκαιο» που τους διέπει), προχθές το Μικτό Ορκωτό Κακουργιοδικείο της Ξάνθης κατάφερε με μία τραγική του απόφαση (ουσιαστικά με την αθώωση την κατηγορουμένων στον πρώτο βαθμό) να στείλει ένα απρόσμενο θεσμικό μήνυμα στους απανταχού επίδοξους βιαστές και παιδεραστές: ήγουν… μη μασάτε, μάγκες!
Όμως, το πλέον ανατριχιαστικό και σοκαριστικό της δίκης δεν είναι αυτή καθ’ αυτή η απόφαση, αλλά ο συμβολισμός των ζητωκραυγών και των χειροκροτημάτων που ακολούθησαν της τελικής ετυμηγορίας. Είναι οι αηδιαστικές επευφημίες των δεκάδων φίλων και συγγενών των κατηγορουμένων που, «μέσω πανηγύρεων», ουσιαστικά επιβράβευαν το σιχαμερό τους έγκλημα και τους «παρέδωσαν» στους ενοχικούς συγχωριανούς τους, άσπιλους και αμόλυντους!
Ναι. Μπορεί το Δικαστήριο (του οποίου οι αποφάσεις για τέτοιου είδους υποθέσεις επηρεάζονται συνήθως από αυθαίρετα, έως τυποποιημένα, ψυχογραφήματα αντί από την ίδια τη δικογραφία) να έκρινε ότι δεν στοιχειοθετείται κατηγορία βιασμού, αλλά και μόνον που τρεις μαντράχαλοι ασελγούσαν επί μία νύχτα οργιαστικά επάνω στο σώμα ενός 15χρονου κοριτσιού, αρκούσε όχι για την δημόσια κατακραυγή τους (που μου είναι απεχθέστατη), αλλά για μία εκ βαθέων αυτοκριτική. Για μία ύστερη αυτοκάθαρση!
Αντ’ αυτών, οι κολλητοί και οι δικοί τους (άλλως και… συμπαραστάτες), επιλέγοντας (ασυνείδητα ή μη, μικρή σημασία έχει) τη συμπεριφορά του «νικητή», κατάφεραν να τεκμηριώσουν μία «δεύτερη αθώωση» πολύ πιο σημαντική από εκείνη του Δικαστηρίου, συνδράμοντας ουσιαστικά σε μία «αθώωση» εντός του «κοινού βίου». Και μαζί με αυτήν, το αποκρουστικότερο όλων: να ξαναφορτώσουν το στίγμα στο ρημαγμένο και απροστάτευτο κοριτσάκι.
Εν κατακλείδι; Όταν σταματήσεις να φοβάσαι το τέρας, δες τον καθρέφτη. Μπορεί το τέρας να είσαι… ΕΣΥ!
Πηγή: H Πολιτική Των Ανθρώπων
