της Χρύσας Μπότση*
Ευελπίδων, 31/1/2014
Η δίκη είχε στο πινάκιο αριθμό 18. Το δικαστήριο, ποινικό. Παρόντες/ρούσες η ομάδα δικηγόρων που υποστηρίζει τις οροθετικές του Απρίλη 2012, υπόθεση Χρυσοχοΐδη Λοβέρδου. Στα σκαλιά του κτιρίου Νο 7 νταγκλάρει η Χριστίνα. Φτιαγμένη αποκοιμιέται με το καλαμάκι στο στόμα. Από το χέρι της κρέμεται το τοστ που της πήραμε. Η κοιλίτσα της είναι φουσκωμένη. Πάλι έγκυος είμαι, λέει. Τεσσάρων μηνών. Δεν έχει νόημα η ερώτηση «Ποιός είναι ο πατέρας;» Κάποιος ευυπόληπτος πολίτης, ένας απελπισμένος μετανάστης, ένας άλλος χρήστης για μια δόση. Είναι άστεγη. Θυμάμαι την προσπάθεια να τη βάλουμε σ’ ένα ξενώνα θυμάτων Trafficking κατ’ εξαίρεση, στην Πεντέλη! Πόσο απίστευτα naive είμαστε αλήθεια!
Η Χριστίνα γέρνει πίσω ροχαλίζοντας, η πορτοκαλάδα χύνεται, στο θόρυβο της Ευελπίδων η χαμένη της ζωή τραβά τα βλέμματα. Κάθε μέρα τη βλέπω λέει ο υπαστυνόμος που ήρθε να καταθέσει για εκείνη την απίθανη νύχτα που στην ΟΜΟΝΟΙΑ γινόταν της τρελής. 50 -50 τις φέρνανε. Μονάδες του ΚΕΕΛΠΝΟ. Το ‘χω πει στην κατάθεσή μου. Δεν τις προσήγαγα. Τις προσήγαγαν! Η Χριστίνα είναι πάντα στην περιοχή. Ήρθε όμως στο δικαστήριο. Η Χριστίνα ξυπνά προσωρινά. Σηκώνεται, με φιλά, ξαναπέφτει.
Δίπλα της, το σκωπτικό χαμόγελο της Ράνιας. Είναι επίσης άστεγη. Όμως παίρνει τα φάρμακά της, πηγαίνει στον ΟΚΑΝΑ. Τα παπούτσια της χάσκουν ανοιχτά και το καφέ αμπέχονό της καλύπτει τα υπόλοιπα. Καπνίζει, συζητά, θυμάται.
«Τίποτα ακόμη» λέει. Ούτε σπίτι, ούτε τίποτα. Αλλά το παλεύω. Δεν πίνω πια. Κανα χάπι να με κρατά. Κρυώνω το πρωί και το βράδυ στο δρόμο. Με μαζεύουν σχεδόν κάθε μέρα. Για εξακρίβωση. Ποιά εξακρίβωση; Μπαίνω στο τμήμα και τους ξέρω όλους.
Τρείς μάνες βρίσκονται τριγύρω. Χλωμές, αδυνατισμένες με τα μάτια βουρκωμένα. Η μάνα της Βίκυς, μεγαλοστέλεχος ναυτιλιακής εταιρείας, έχασε τη δουλειά της μόλις το πρόσωπο της κόρης της βγήκε στο διαδίκτυο. Μοναχοπαίδι η Βίκυ σε μια δεμένη οικογένεια. Δεν ήταν πολύ ελεύθερη. Όλα ξεκίνησαν όταν έφυγε για το Πανεπιστήμιο στη Β. Ελλάδα. Την πάτησε. Τώρα όμως, είναι μια πανέμορφη κοπέλα που παρακολουθείται στο Λαϊκό, έχει ελέγξει το νόσημά της, λυπάται τον ταλαίπωρο γιατρό της και κοιτά ταραγμένη τη μητέρα της. «Τη άλλη φορά δεν θα ‘ρθεις στο δικαστήριο της λέει. Σου κάνει κακό» Η μάνα σκουπίζει το πρόσωπο και σκληραίνει η φωνή της.
«Θα ‘ρθω γιατί θέλω να μιλήσω. Πρέπει να με ακούσουν» λέει κι απομακρύνεται. «Να μην στείλετε το παιδί σας μακριά από το σπίτι» λέει λίγο πιο πέρα, στον 55χρονο υπαστυνόμο που ομολογεί πως έχει κόρη σ’ αυτή την ηλικία. «Μήπως το δικό σας παιδί γλυτώσει»
«Κατάθεση ψυχής η μάνα» αποφαίνεται σε λίγο ο υπαστυνόμος, ατημέλητα ντυμένος με το μπλουτζίν του και το άνορακ. Δακρύζουν τα μάτια του. «Είμαι 35 χρόνια στο πεζοδρόμιο» λέει. «Μου λένε να τους μαζέψω. Διαμαρτύρονται οι μαγαζάτορες, οι περίοικοι. Τους μαζεύω, τους ξαναφήνω. Τη λύση, είναι σίγουρο, δεν θα τη δώσω εγώ. Τελευταία που τους μάζεψα, τους συγκέντρωσα επίτηδες έξω από το Υπουργείο Υγείας. Κάποιος βγήκε να μου πει πως τους χαλάω την εικόνα. Ποια εικόνα;;»
Οι δίκες έχουν σκαλώσει. Στο αριθμό πινακίου 7. Η έδρα τρώγεται με τη νομιμότητα μιας γεώτρησης. Η δική μας υπόθεση δεν θα δικαστεί. Στην απέναντι πλευρά, απίστευτα τραγική ειρωνεία, η αδελφή της Μαρίας, η Σωτηρία. Κατά τη σύλληψή της η Μαρία, δήλωσε το όνομα της αδελφής της και αν και το διόρθωσε στην ανάκριση, το σύστημα, απελπιστικά αργό, εγκαλεί συνεχώς τη Σωτηρία. Αμάν κάναμε με την ταυτοποίηση. Μητέρα 3 παιδιών, δεν βλέπει την αδελφή της. Τη βλέπει όμως ο υπαστυνόμος, εκεί που την έβλεπε πάντοτε.
Τα μαζεύουμε, ενώ η έδρα αναζητά τις κατηγορούμενες, τους μάρτυρες για να ορίσει νέα δικάσιμο. Αν και ανάσκελη και ροχαλίζει η Χριστίνα, απαντά «παρούσα» μόλις ακούει το όνομά της. Πως αλήθεια ξυπνά;
Συζητώ με τη Ράνια για τις ουσίες στην αγορά: «Το ΦΑ που έχει μπει και στους χώρους των gay είναι νέα ηρωίνη με κάτι αναμεμειγμένη. Πολύ δυνατή. Βγήκε στην αγορά τους τελευταίους 3-4 μήνες. Κάνει 8 Ε το γραμμάριο. Είναι καινούργιο. Έχουν ήδη πεθάνει τρείς που ξέρω εγώ. Κι αυτά μαύροι τα φέρνουν. Η Γερανίου έχει καθαρίσει. Η αγορά πάει προς την Κουμουνδούρου. Α, η 18χρονη Μαριάννα νοσηλεύεται στο ΓΚΝΑ.» Το κορίτσι που έχει βιώσει την κακοποίηση από την παιδική του ηλικία, με τα μάτια γαλάζιες λίμνες, κωφό από το ξύλο, πιθανά θα πάει σε τμήμα απεξάρτησης στην Ισπανία. Εδώ δεν μπορούμε. Αποτύχαμε!»
Το ξέρουμε πως έχουμε αποτύχει.
Η έδρα αποφάσισε. 28 Μαρτίου η επόμενη δικάσιμος. Πήρα ταξί για να φύγω. Δεν με κρατούσαν τα πόδια μου.
* Μέλος της ACTUP, μέλος της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης των διωκόμενων οροθετικών γυναικών και γιατρός λοιμωξιολόγος στο νοσοκομείο Ανδρέας Συγγρός.
