του Charlie Andreasson
Την έχω δει να στέκεται εκεί στην άκρη του λιμανιού, πάνω από μία φορά, να κοιτάζει τις βάρκες στο λιμάνι και στη συνέχεια προς τον ορίζοντα. Και θυμάμαι τον εαυτό μου, όταν ως παιδί έπαιρνα το ποδήλατό μου και κατέβαινα στο λιμάνι και στεκόμουν στην προβλήτα και κοίταζα για πολλή ώρα τα σκάφη που χάνονταν πέρα από τον ορίζοντα και αναρωτιόμουν τί ήταν πέρα από αυτή τη γραμμή. Αναρωτήθηκα για μια στιγμή, αν κι εκείνη κάνει το ίδιο. Αλλά αυτή δεν είναι παιδί, είναι μια νεαρή, ενήλικη γυναίκα. Μια δυνατή γυναίκα.
Ζήτησα από έναν καλό φίλο να κανονίσουμε μια συνάντηση με την Μαντλήν Κολάμπ, 19 ετών, τη μοναδική γυναίκα ψαρά της Γάζας, για μια συνέντευξη. Αργότερα, μου αποκάλυψε πως δεν δίνει συνεντεύξεις. Εδώ και σχεδόν δύο χρόνια έχει απορρίψει όλα τα αιτήματα από δημοσιογράφους, επειδή, όπως λέει, αυτοί γράφουν μόνο για την καριέρα τους. Αποφάσισε όμως να κάνει μια εξαίρεση όταν έμαθε ότι συμμετέχω στην ανακατασκευή της Κιβωτού της Γάζας και ως εκ τούτου στην εργασία για την Παλαιστίνη. Από τη σταθερή ματιά της κατάλαβα ότι ήταν σοβαρή και ένιωσα τιμή και ευγνωμοσύνη.
Όταν η Μαντλήν ήταν έξι ετών συνόδευε ήδη τον πατέρα της , όταν ψάρευε, και ήξερε από νωρίς ποιό θα ήταν το επάγγελμά της. Αγαπάει τη δουλειά της. Έχει την αίσθηση της ελευθερίας όταν βρίσκεται στη θάλασσα και επισημαίνει ότι κανείς δεν την ανάγκασε να γίνει ψαράς και ότι οι άλλοι ψαράδες την αντιμετωπίζουν ως ισότιμη συνάδελφο. Τόνισε ότι οι γυναίκες σε όλο τον κόσμο θεωρούν ότι είναι δύσκολο να τα καταφέρουν σε έναν εξαιρετικά ανδροκρατούμενο κλάδο, όπως η αλιεία. Είπε ότι κι αυτή έχει αγωνιστεί για τα δικαιώματά της και ενώ στην αρχή αντιμετωπίστηκε με επιφύλαξη αυτό έχει αλλάξει τώρα.
Η Μαντλήν είναι η μεγαλύτερη από τέσσερα παιδιά. Ψαρεύει με το νεότερο από τα δυο αδέλφια της σε μια Hasaka, μια μικρή ανοικτή βάρκα με εξωλέμβια μηχανή. Παλιότερα είχε μια βάρκα με κουπιά. Τώρα έχει την ευκαιρία να πάει σε πιο βαθιά νερά και να ψαρέψει καλύτερα αλιεύματα. Εκτός αυτού, είναι ασφαλέστερο. Συχνά της επιτίθενται ισραηλινά περιπολικά σκάφη και λέει ότι είναι συνηθισμένη να βλέπει τις σφαίρες να πέφτουν γύρω από το σκάφος. Συχνά φοβάται ότι θα συλληφθεί, αλλά όταν οι ισραηλινοί στρατιώτες ανακάλυπτουν ότι υπάρχει γυναίκα στο σκάφος την διατάζουν να γυρίσει πίσω στο λιμάνι, προφανώς αβέβαιοι για το πώς να χειριστούν την πρωτόγνωρη κατάσταση.
Τη ρώτησα για την κλιμάκωση της βίας. Τον Ιανουάριο πραγματοποιήθηκαν δεκατρείς επιθέσεις σε αλιείς, μια στο όριο των έξι ναυτικών μιλίων και άλλες τρεις σε απόσταση μικρότερη των τριών ναυτικών μιλίων από την ακτή. Ξέρει από εμπειρία ότι, αν και επιτρέπεται οι ψαράδες να φτάσουν στα έξι μίλια, το ισραηλινό ναυτικό τους κρατά μέσα στα πέντε μίλια, και όταν παλιότερα τους επέτρεπαν να πάνε μόνο μέχρι τα τρία μίλια, στην πραγματικότητα τους σταματούσαν στα δύο. Αλλά η Μαντλήν πιστεύει ότι τώρα επιτίθενται τόσο κοντά στη στεριά επειδή είναι μια υψηλή περίοδος για την αλιεία και το Ισραήλ θέλει να καταστήσει δύσκολο στους Παλαιστίνιους ψαράδες να συντηρήσουν τον εαυτό τους. Με αυτή την άποψη συμφωνούν και οι ψαράδες που συνελήφθησαν προσωρινά και κατασχέθηκαν οι βάρκες και τα εργαλεία τους. Και ο ισραηλινός στρατός γνωρίζει ότι μπορεί να συνεχίζει τις καταχρήσεις, αφού ο κόσμος δεν διαμαρτύρεται.
Αλλά τι θα έκανε αν δεν υπήρχε αποκλεισμός; Θα έφευγε από τη Γάζα; Η Μαντλήν δεν δίστασε . Θα έμενε. Η Παλαιστίνη είναι το σπίτι της. Αλλά θα ψάρευε σε πιο βαθιά νερά, μακριά από τα υπερεαλλιευμένα και ρηχά νερά. Και εύχεται να μπορέσει η παγκόσμια κοινότητα να κάνει το Ισραήλ να σταματήσει τον παράνομο και απάνθρωπο αποκλεισμό. Οι ίδιοι οι αλιείς δεν μπορούν. Και όπως ορθώς επισημαίνει η Μαντλήν, έχουν το δικαίωμα να αλιεύουν στα δικά τους νερά. Αυτή τη στιγμή, τα πάντα είναι σαν ένα σκοτεινό όνειρο και το μέλλον φαίνεται δυσοίωνο. Ελπίζει ότι μια μέρα θα απελευθερωθούν από τον αποκλεισμό. Και το να ελπίζουν είναι το μόνο πράγμα που μπορούν να κάνουν.
Το τηλέφωνό της χτύπησε. Κάποιος αναρωτήθηκε πού ήταν. Η Μαντλήν δεν απομακρυνόταν για μεγάλο χρονικό διάστημα, και με ρώτησε αν είχα περισσότερες ερωτήσεις. Πήρα μερικές φωτογραφίες της και την ευχαρίστησα για το χρόνο της. Πριν φύγει προσφέρθηκε να βοηθήσει στον επιστροφή της Κιβωτού της Γάζας πίσω στο νερό.
Αλλά νομίζω ότι θα την ξαναδώ να στέκεται στην άκρη του λιμανιού. Και μετανοιώνω που ποτέ δεν την ρώτησα, τι σκέφτεται όταν κοιτάζει προς τον ορίζοντα .
Πηγή: Gazaark
