Στην κρίση δεν γιορτάζουμε, διεκδικούμε !
Τα τελευταία 5 χρόνια βιώνουμε όλες και όλοι τεράστιες αλλαγές λόγω της οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης, λόγω των πολιτικών επιλογών της κυβέρνησης, της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. Η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία έχει υποστεί ανεργία, μαύρη εργασία, μειώσεις μισθών και συντάξεων, καταστροφή κοινωνικών δομών και παροχών.
Είναι όμως για όλους το ίδιο δύσκολο; Ως γυναίκες θεωρούμε πως βιώνουμε την κρίση πιο έντονα και με διαφορετικό τρόπο σε πολλές στιγμές της καθημερινότητας μας. Το να είσαι γυναίκα εργαζόμενη, άνεργη, μητέρα, σύντροφος ποτέ δεν ήταν κάτι απλό. Τώρα όμως έχει γίνει ασύγκριτα πιο δύσκολο.
Καθώς ποτέ δεν ενταχτήκαμε ως γυναίκες ισότιμα στην εργασία, με την κρίση η ανισότητα αυτή έχει γίνει ακόμα πιο έντονη. Πέρα από αυτό, πολλές γυναίκες εργάζονταν ως ημιαπασχολούμενες ή απασχολούνταν σε ανασφάλιστους κλάδους όπως καθαρίστριες, baby-sitting, οικιακές βοηθοί, στη φροντίδα ηλικιωμένων κ.α., κλάδοι με θολό εργασιακό καθεστώς, όπου πολλά από τα δικαιώματα συστηματικά καταπατούνται. Με τον ίδιο τρόπο που το σύστημα καταπιέζει και στερεί δικαιώματα από τις γυναίκες, περιθωριοποιεί και εκμεταλλεύεται την ΛΟΑΤ (λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι, τρανς) κοινότητα. Γι’ αυτό και μαζί με τη πάλη ενάντια στη γυναικεία καταπίεση, έχουμε να δώσουμε τη μάχη για την απενοχοποίηση της σεξουαλικότητας.
Επιπλέον, ενώ πάντα μια εγκυμοσύνη μπορούσε να αποτελέσει αιτία μη πρόσληψης ή και απόλυσης, πλέον οι γυναίκες καλούνται να επιλέξουν ένα μόνο από τα δύο. Μια άδεια εγκυμοσύνης μπορεί και να είναι πολυτέλεια. Στο μεταξύ, στα πλαίσια των περικοπών, για τις ανασφάλιστες ο τοκετός είναι κάτι που δικαιούνται μόνο αν έχουν τα χρήματα όπως και η έκτρωση, αρκετά ενοχοποιημένη ακόμα, που πληρώνεται ολόκληρη από την τσέπη της γυναίκας. Παράλληλα η ενημέρωση σχετικά με την αντισύλληψη είναι ελλιπέστατη και η πρόσβαση σε αυτήν περιορισμένη.
Η κρίση όμως αποτέλεσε και μια δικαιολογία για να στερήσει από τον κόσμο κοινωνικές παροχές και δομές. Η διάλυση των νοσοκομείων, το κλείσιμο του ΕΟΠΥΥ, των σχολείων και των παιδικών και βρεφονηπιακών σταθμών, των γηροκομείων, η μείωση των επιδομάτων, η αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης, ωθούν τον κόσμο σε μια κατάσταση μόνιμου φόβου επιβίωσης. Για μας ως γυναίκες, αυτή η κατάσταση αποτελεί ένα επιπλέον βάρος, καθώς όταν παραστεί ανάγκη, είναι βέβαιο πως θα είμαστε αυτές που θα επιφορτιστούν με την φροντίδα του ηλικιωμένου πατέρα, της μητέρας, του μικρού παιδιού που δεν θα έχει νηπιαγωγείο, θα είμαστε αυτές που θα κληθούν να αφήσουν την δουλειά τους προκειμένου να φροντίσουν το νοικοκυριό, σύμφωνα με τα πατριαρχικά στερεότυπα.
Άλλα δεν είναι μόνο αυτά. Τα προβλήματα που είχαμε και πριν λόγω του φύλου μας εντείνονται λόγω της κρίσης. Ο φόβος του να περπατάς μόνη τη νύχτα στο δρόμο, η σεξουαλική παρενόχληση και η υποτίμηση που δέχεσαι σε κάθε πτυχή της ζωής σου, από τον χώρο δουλειάς μέχρι τον σύντροφο σου. Τα πρότυπα ζωής, συμπεριφοράς και ομορφιάς που ακόμα και τώρα μας καταπιέζουν. Αλλά και η ενδοοικογενειακή βία που πάντα βάραινε τη γυναίκα τώρα πια είναι μεγαλύτερη από ποτέ, με τις γυναίκες να μιλάνε πιο δύσκολα για αυτό, μιας και η άθλια οικονομική κατάσταση τις αναγκάζει να μένουν σε ανεπιθύμητες, συχνά καταπιεστικές σχέσεις. Η απεμπλοκή των θυμάτων έχει γίνει ακόμα πιο δύσκολη, μιας και οι αντίστοιχες δομές και τα καταφύγια έχουν αποδεκατιστεί με ευθύνη του κεντρικού και τοπικού κράτους. Τα περιστατικά ομοφοβικών και τρανσφοβικών επιθέσεων έχουν επίσης εξαπλωθεί επικίνδυνα, πολλές φορές κι από τα όργανα καταστολής του κράτους (π.χ. χυδαίες συλλήψεις τρανς ατόμων στη Θεσσαλονίκη).
Κοινωνικές ομάδες που ήδη καταπιέζονταν βρίσκονται σε ακόμη χειρότερη μοίρα λόγω της κρίσης. Παίρνουν συχνά τον ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου, γκετοποιούνται ή περνάνε αόρατοι οι ίδιοι και οι ανάγκες τους. Οι μετανάστριες είναι από τις πρώτες που θα χάσουν τη δουλειά τους και από τις τελευταίες που θα έχουν περίθαλψη και πρόσβαση στις κοινωνικές δομές. Αντίστοιχη κατάσταση αντιμετωπίζουν και τα παιδιά τους, που συχνά δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση, ενώ δύσκολα μπορούν να αιτηθούν την ελληνική ιθαγένεια. Οι φυλακισμένες ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης, χωρίς στοιχειώδη είδη υγιεινής και χωρίς πρόνοια για τα παιδιά τους που μέχρι κάποια ηλικία μεγαλώνουν αποκλειστικά μέσα στη φυλακή, ενώ σε πολλές περιπτώσεις δεν δικαιούνται να μειώσουν την ποινή τους μέσω εργασίας. Φυσικά δεν ξεχνάμε την περίπτωση των οροθετικών γυναικών, που οι ίδιες διαπομπεύτηκαν πανηγυρικά, ενώ οι πελάτες αντιμετωπίστηκαν ως θύματα μιας κακής συναλλαγής.
Για όλα αυτά υπάρχουν υπεύθυνοι. Είναι οι πολιτικές των κυβερνήσεων, οι επιταγές της ΕΕ και του ΔΝΤ. Δίπλα τους στέκει η ΧΑ, που δολοφόνησε το Παύλο Φύσσα, το Σαχζάτ Λουκμάν, ως συστημική δύναμη και οργανωμένος εκφραστής του φασισμού, που επιβάλλει κυρίως με τη φυσική βία το καθεστώς τρομοκρατίας απέναντι στους πιο ευάλωτους, έχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο σε πογκρόμ μεταναστών/μεταναστριών, ομοφυλόφιλων γυναικών και αντρών, τρανς ατόμων. Το πραγματικό της πρόσωπο, είναι αυτό του καταπιεστή όλων των πληττόμενων κομματιών της κοινωνίας και του υπερασπιστή κάθε συντηρητικού, αντιδραστικού και καταπιεστικού θεσμού και ιδέας. Η επίθεση νομιμοποιείται από τα ΜΜΕ, που ακόμα και σήμερα προβάλλουν τα πιο αντιδραστικά πρότυπα για τα φύλα, ενώ εξαίρουν κάθε καταπιεστή και αφεντικό που προχωράει σε ολοένα πιο αντιλαϊκά, ομοφοβικά και μισογύνικα μέτρα. Είναι δε αυτά που συστηματικά προωθούν και νομιμοποιούν το κλίμα βίας, ποινικοποιώντας κάθε μορφή αντίστασης ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα, υποθάλποντας ακόμα και τους δολοφόνους της ΧΑ.
Βρισκόμαστε στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές, στους δρόμους και στις πλατείες. Στη διάρκεια αυτών των πέντε χρόνων, όπως και πριν, οι γυναίκες αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματα μας. Είμαστε παντού και θα συνεχίσουμε να διεκδικούμε και να παλεύουμε αντικαπιταλιστικά, με απεργίες διαρκείας και κινητοποιήσεις, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς καταπίεση από άνθρωπο σε άνθρωπο!
ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ
ΙΣΟΤΗΤΑ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ-ΑΓΩΝΑΣ
ΟΜΑΔΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.
ΟΜΑΔΑ ΦΥΛΟΥ ΚΑΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑΣ – LGBTQ ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.
