Φωτογραφία: Flickr: Fotos GOVBA
της Μαρίας Λούκα
Στην Ιταλία, την Πολωνία , τη Νέα Ζηλανδία έχουν εκλεγεί κατά καιρούς στα εθνικά κοινοβούλια. Στις ΗΠΑ η Μπεν Μπαρς, είναι διάσημη καθηγήτρια Νευροβιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ και η Λιν Κόνγουεϊ, ένα από τα μεγαλύτερα μυαλά της IBM Research. Στη Μ. Βρετανία η Εϊπριλ Ασλεϊ τμήθηκε από τη βασίλισσα Ελισάβετ για την πρoσφορα της. Ακόμα και σε μη δυτικούς πολιτισμούς , στην Ινδία ή στο Μεξικό, ταυτίζονται με ιστορικές παραδόσεις και προστατεύονται. Είναι διεμφυλικοί/ες και σε μια σειρά από χώρες έχουν γίνει σημαντικά βήματα για την αναγνώριση της ύπαρξης τους και την κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους. Στην Ελλάδα πάλι, τις διώχνουν από τις πολυκατοικίες.
Το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών απειλείται με έξωση. Όχι γιατί δεν εκπληρώνει τις συμβατικές του υποχρεώσεις απέναντι στον ιδιοκτήτη του διαμερίσματος. Κάθε άλλο. Επειδή μάλλον δεν εκπληρώνει τα στερεότυπα των ενοίκων της πολυκατοικίας για το «φύλο» και τη «σεξουαλικότητα». Το σκηνικό που εκτυλίσσεται αυτές τις μέρες στην πολυκατοικία της οδού Συγγρού στο νούμερο 29, είναι βγαλμένο από τον ελληνικό κινηματογράφο της δεκαετίας του ’80. Πριν καλά καλά προλάβει το Σωματείο να μετακομίσει στα νέα του γραφεία, έχοντας υπογράψει συμβόλαιο με τον ιδιοκτήτη, μαζεύτηκαν οι ένοικοι και απαίτησαν την ακύρωση της μίσθωσης. Το πρόσχημα είναι ότι απαγορεύονται στην πολυκατοικία γραφεία συλλόγων και σωματείων. Βέβαια κατά καιρούς έχουν στεγαστεί εκεί γραφεία πολιτικών, επαγγελματικοί χώροι, μπαρ και διάφορες άλλες δραστηριότητες. Η αλήθεια είναι αυτή που ομολογήθηκε στη συνέλευση της πολυκατοικίας το Σάββατο «Εμείς με τους αλλοδαπούς δεν έχουμε πρόβλημα, τις τραβεστί δε θέλουμε».
Μοιάζει πολύ με τη γνώριμη επωδό «Εγώ δεν έχω πρόβλημα με τους gay, δε με νοιάζει τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του, αρκεί να μην είναι προκλητικοί» ή με το αντίστοιχο «Εγώ δεν είμαι ρατσιστής, ο κουμπάρος μου έχει βαφτίσει ένα παιδάκι από την Αλβανία αλλά έχει γεμίσει η Αθήνα με ξένους που κλέβουν». Είναι αυτός ο βαθιά ριζωμένος συντηρητισμός της ελληνικής κοινωνίας που προσπαθεί να απoενεχοποιηθεί μεταθέτοντας το πρόβλημα στη σφαίρα της ιδιωτικής ζωής και συνάμα επιδιώκει να επιβεβαιώσει τη δυτική της ταυτότητα με την επίκληση ενός φιλελευθερισμού που έχει ρήτρες χιλιομετρικής απόστασης. Δε μας ενοχλεί το διαφορετικό αρκεί να είναι μακριά, να κινείται στο πεδίο του αόρατου και να μην αποκτά υπόσταση. Αφού η πρόσληψη του «Άλλου» όταν δεν είναι ανοιχτός ρατσισμός, σεξισμός, ομοφοβία ή τρανσφοβία εξαντλείται στην «ανοχή» αλλά ποτέ δε γίνεται διακύβευμα ισότητας.
Οι μετανάστες μπορούν να υπάρχουν για να μαζεύουν τις ελιές από τα χωράφια και να κρατάνε τη γιαγιά με Αλτσχάιμερ, όχι όμως να αποκτούν ιθαγένεια για τα παιδιά τους που γεννιούνται στην Ελλάδα. Οι gay μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα στα LGBT (lesbian, gay, bisexual, transgender)- friendly μπαράκια στο Γκάζι, όχι όμως να παντρεύονται και να εκλέγονται στα δημόσια αξιώματα. Και οι τρανς που ανατρέπουν το μεγαλύτερο ταμπού, αυτό της βιολογίας, μπορούν απλώς να είναι απομονωμένες στα ελάχιστα τετραγωνικά της λεωφόρου Καβάλας τη νύχτα. Η μοναδική χρήση που επιτρέπεται – χωρίς ποτέ να ομολογείται – είναι το σεξουαλικό πείραγμα των εφήβων ή των καταπιεσμένων νοικοκύρηδων. Από κει και πέρα δε μπορούν να έχουν ελεύθερη πρόσβαση στο σύστημα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, να αποκτήσουν ταυτότητα με το όνομα που επιλέγουν, να ενταχθούν ισότιμα σε επαγγελματικούς κλάδους. Δε μπορούν καν να έχουν αυτό το δικαίωμα στη στέγη.
Είναι η αποθέωση του υποκριτικού καθωσπρεπισμού μιας κοινωνίας που παραμένει εγκλωβισμένη σ’ έναν σκληρό δυϊσμό «αρσενικού» – «θηλυκού», όπου ανατομία – έμφυλη ταυτότητα και σεξουαλικός προσανατολισμός οφείλουν να βρίσκονται σε πλήρη αντιστοιχία. Μιας κοινωνίας που επιμένει να κρύβει τα προβλήματα κάτω από το χαλί των οικογενειακών δραμάτων και να μη μιλάει ανοιχτά και ακομπλεξάριστα για το φύλο, τη σεξουαλικότητα και την επιθυμία. Είναι ένα άκαμπτο πλαίσιο που καλλιεργεί και αναπαράγει η ίδια η Πολιτεία, όταν οι κυβερνήσεις χαϊδεύουν τα αυτιά του εκλογικού ιδεότυπου του «νοικοκυραίου», κλείνουν τα μάτια στα ομοφοβικά και τρανσφοβικά εγκλήματα, ανέχονται τη διείσδυση της Εκκλησίας στην πολιτική ζωή και συχνά απολογούνται στα ομοφοβικά κηρύγματα της, αποφεύγουν πάντα τη νομοθετική κατοχύρωση δικαιωμάτων για τα LGBT άτομα και συχνά επιδίδονται σ’ ένα ακροδεξιό διαγκωνισμό σε επίπεδο ιδεολογίας με τη Χρυσή Αυγή.
Το Σωματείο με ένα πλούσιο έργο σε δράσεις αλληλεγγύης για τα τρανς άτομα, οργανώνοντας συσσίτια και παρέχοντας νομική και ψυχολογική υποστήριξη στα μέλη του, δηλώνει αποφασισμένο να μη συμμορφωθεί με την τρανσφοβία. Δεν είναι απλώς η υπεράσπιση του δικαιώματος στη στέγη, είναι ένα εγχείρημα θάρρους απέναντι στην υποκρισία και την καταπίεση. Το χε γράψει ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Γάλλους φιλόσοφους, ο Μισέλ Φουκό, απαντώντας στο ερώτημα «αν χρειαζόμαστε πραγματικά ένα αληθινό φύλο»: «Το μόνο που θα έπρεπε να μετράει είναι η πραγματικότητα του σώματος και η ένταση των επιθυμιών του».
Πηγή: vice
