της Φλώρας Νικολιδάκη
Σπανίως ακούμε καθαρές κουβέντες σ ’αυτή τη χώρα. Ευχάριστη έκπληξη ο Άρειος Πάγος. Είπε την αλήθεια.
-«Δεν μπορεί το ατομικό συμφέρον να μπει πάνω από την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης».
Τέρμα. Πρέπει να σοβαρευτούμε. Στο κάτω-κάτω, η Ιφιγένεια σ’ αυτή τη χώρα εφευρέθηκε.
-Διαβάζεις την είδηση και μένεις άναυδη. Σε καταλαβαίνω. 8 μήνες είναι μεγάλο χρονικό διάστημα. Μεγάλη κούραση. Μεγάλη κατάθεση ψυχής. Αλλά, είναι βλέπεις ατομικό το συμφέρον. Μη σου πω και ιδιοτελές. Διότι όταν η Πατρίς κινδυνεύει, πρέπει να πεθάνεις. Είναι ποταπό να βάζεις τη ζωή σου πάνω από την Πατρίδα.
-Δεν θα μπορέσεις να πάρεις να σύνταξη? Εντάξει μην το κάνουμε δράμα. Μήπως οι άλλοι θα πάρουν?
-Πού είναι το συνδικαλιστικό κίνημα? Αυτή είναι ερώτηση. Πού είναι η ΑΔΕΔΥ? Πού είναι η ΓΣΕΕ? «Βουνό το δίκιο σου», που λέει και μια φίλη.
-Ακούστε κορίτσια, μην ψάχνετε. Έχετε πετύχει το ακατόρθωτο. Αγωνίζεσθε ενωμένες. Γύρω σας υπάρχουν πολλοί και πολλές. Σας προσέχουμε, σας ακούμε, σας σκεφτόμαστε. Τώρα ξέρουμε ότι ήρθε στα σοβαρά η δική μας ώρα. Του αγώνα, της συμπαράστασης και της αλληλεγγύης. Τώρα ξέρουμε ότι τα πράγματα αναγκαστικά μας θέλουν παρούσες και παρόντες. Εσείς απλώς συνεχίστε. Πολύ σύντομα θα ξέρετε τι έχετε κάνει όλο αυτό τον καιρό. Θα δείτε το αποτέλεσμα, όχι σε μια απόφαση δικαστηρίου, αλλά στους δρόμους του αγώνα. Να είστε βέβαιες.
