του Δημήτρη Τσίρκα
Η παρουσία της Ουρανίας Μιχαλολιάκου κατά την ορκωμοσία της στο δήμο Αθηνών έδωσε τροφή για ένα μπαράζ σεξιστικών και ρατσιστικών σχολίων για την εμφάνιση και το βάρος της. Το ανησυχητικό είναι πως αρκετά απ’ αυτά προέρχονταν από πολλούς και πολλές που τοποθετούν τους εαυτούς τους στον αριστερό ή τον αναρχικό χώρο. Τώρα πόσο αντιφασιστική είναι μία τοποθέτηση που αναπαράγει όλα τα ιδεολογήματα του κυρίαρχου (σεξιστικού) λόγου για την εμφάνιση μίας γυναίκας, που αξιολογεί ένα πρόσωπο με βάση αυτή την εμφάνιση και όχι τις πολιτικές πράξεις και απόψεις του, είναι ένα ερώτημα που παραμένει αναπάντητο. Βρισκόμαστε ενώπιον μίας ακόμη εκδήλωσης του “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”. Προκείμενου να πληγεί ένα μέλος της ΧΑ χρησιμοποιούνται μέσα και επιχειρήματα που κατεξοχήν μεταχειρίζεται η ναζιστική οργάνωση, ακόμη και ρατσιστικά ή σεξιστικά.
Φυσικά θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος πως οι ναζιστές είναι οι πρώτοι διδάξαντες του ρατσισμού και του σεξισμού. Αυτοί είναι που θέτουν στο κέντρο της πολιτικής τους τη φυλετική καθαρότητα, την άρια εμφάνιση και τη ρωμαλέα σωματοδομή. Όταν λοιπόν προκύπτει κραυγαλέα απόκλιση της δικής τους εμφάνισης απ’ τα φυλετικά και σωματικά πρότυπα που οι ίδιοι προάγουν, δεν μπορεί παρά κάτι τέτοιο να στραφεί εναντίων τους. Όταν κηρύττουν την άρια ομορφιά και ευρωστία και οι ίδιοι είναι “χοντροί και άσχημοι” είναι εύλογο, θα υπέθετε κανείς, να κριθούν και να γελοιοποιηθούν με τα δικά τους κριτήρια. Και θα έκανε λάθος διότι αν κάτι τέτοιο ενοχλεί προσωπικά αρκετούς νεοναζί, όπως η Ουρανία, η ενόχληση αυτή συνοδεύεται από μεγάλο κόστος για το αντιφασιστικό στρατόπεδο. Η προσωπική απαξίωση ορισμένων φασιστών εξαιτίας της εμφάνισης τους έγινε μέσα στο πλαίσιο της αποδοχής των δικών τους κριτηρίων για τους ανθρώπους, για το ποια σώματα αξίζουν και ποια είναι ανάξια και χρήζουν χλεύης. Έτσι, σημαντικό μέρος των φασιστικών αντιλήψεων φτάνει να διεισδύει και να εξαπλώνεται μέσα στο ίδιο το αντιφασιστικό κίνημα με όφελος το περιστασιακό πικάρισμα λίγων χρυσαυγιτών. Πρόκειται περί ανόητης και επικίνδυνης πολιτικής στάσης.
Όσο έντονη και αυθόρμητη λοιπόν και να είναι η επιθυμία και η τάση να χλευαστεί η εμφάνιση της Ουρανίας Μιχαλολιάκου ή του Παναγιώταρου – που σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό είναι, καθώς όλοι και όλες ζούμε σε ένα σεξιστικό και ρατσιστικό κόσμο και έχουμε σε κάποιο βαθμό εσωτερικεύσει τ’ ανάλογα πρότυπα – οφείλουμε να την καταστείλουμε και να μην πέσουμε στην παγίδα της υιοθέτησης των χρυσαυγίτικων μέτρων για τους ανθρώπους, ακόμα και όταν αυτά στρέφονται κατά μεμονωμένων χρυσαυγιτών και μπορούν να δώσουν μία φαινομενικά εύκολη ευκαιρία “κοροϊδίας” των φασιστών. Οι ναζιστικές απόψεις δεν έλκουν την ισχύ τους απ’ τα πρόσωπα που κατά καιρούς τις εκφράζουν αλλά απ’ τους πολλαπλούς διαχωρισμούς και ανισότητες που παράγουν δομικά οι εκμεταλλευτικές κοινωνίες και τις ιδεολογικές αποκρυσταλλώσεις τους. Η σεξιστική και ρατσιστική απαξίωση της Ουρανίας συνεισφέρει επιτελεστικά στην αναπαραγωγή αυτών των διαχωρισμών διευρύνοντας το έδαφος ανάπτυξης των πιο ακραίων ιδεολογικών εκφράσεων τους, όπως ο ναζισμός. Όταν λοιπόν κοροϊδεύεις το βάρος και την εμφάνιση της Ουρανίας μπορεί να στενοχωρείς την Ουρανία, ασυνείδητα όμως ενισχύεις την ιδεολογία της Ουρανίας.
Το κείμενο αναδημοσιεύεται από το facebook
