της Dianne Feeley
Πριν τρία χρόνια, η Ταμέσα Μινς εισήχθη επειγόντως στο νοσοκομείο Mercy Health Partners στην πόλη Μάσκεγκον του Μίσιγκαν, αφού έσπασαν τα νερά της στην 18η εβδομάδα της εγκυμοσύνης της. Οι γιατροί διέγνωσαν πρόωρη ρήξη μεμβράνης, όμως παρόλα αυτά δεν την κράτησαν, λέγοντας πως δεν μπορούσε να γίνει κάτι σε αυτή τη φάση.
Ξαναπήγε την επόμενη μέρα με επίπονες συσπάσεις, αιμορραγία και πυρετό. Της δόθηκαν δύο Tylenol και αφού έπεσε ο πυρετός της δώσανε εξιτήριο.
Αργότερα το ίδιο βράδυ επέστρεψε για τρίτη φορά, με ανυπόφορους πόνους. Για άλλη μια φορά, της είπαν πως τίποτα δεν μπορούσε να γίνει για την περίπτωση της.
Όσο το προσωπικό ετοίμαζε τα χαρτιά του εξιτηρίου, ξεκίνησε ο τοκετός. Μόνο τότε ασχολήθηκαν με την αποβολή της. Γέννησε ένα πρόωρο αγόρι που πέθανε μετά από λίγη ώρα. Τα ιατρικά της αρχεία έδειξαν πως αφού έσπασαν τα νερά την προηγούμενη μέρα παρουσιάστηκε μόλυνση.
Ως καθολικό νοσοκομείο, το Mercy Health Partners υπάγεται στις «Ηθικές και Θρησκευτικές Οδηγίες για Καθολικά Κέντρα Υγείας». Σύμφωνα με το Συνέδριο των Επισκόπων[1] “Η έκτρωση […] δεν είναι ποτέ επιτρεπτή. Οποιαδήποτε διαδικασία έχει ως μοναδικό αποτέλεσμα τον τερματισμό της κύησης αποτελεί έκτρωση”.
Η Μινς ποτέ δεν πληροφορήθηκε για την δυνατότητα επιλογής. “Δεν μου είπαν τι συνέβαινε στο σώμα μου. Ό,τι συνέβαινε, το συζήταγαν μεταξύ τους. Είχα αφεθεί να αναρωτιέμαι ‘Τι θα μου συμβεί;’”.
Ωστόσο, πρόκειται για ένα πανεπιστημιακό νοσοκομείο, το δεύτερο μεγαλύτερο κέντρο υγείας στο δυτικό Μίσιγκαν και το μοναδικό νοσοκομείο στην κομητεία. Πώς είναι δυνατόν θρησκευτικές ντιρεκτίβες να υπαγορεύουν την υγειονομική περίθαλψη;
Ένα στα εννιά κρεβάτια νοσοκομείου στις Η.Π.Α. βρίσκεται σε καθολικό νοσοκομείο, διοικούμενο από καταστατικό που υπαγορεύει διάφορες πρακτικές, συμπεριλαμβανομένων των ζητημάτων γύρω από τα αναπαραγωγικά δικαιώματα. Κάποιες από τις οδηγίες έρχονται σε ρήξη με τις διαδεδομένες πρακτικές. Για παράδειγμα, παρόλο που το Κέντρο Ελέγχου Ασθενειών και Πρόληψης[2] αναφέρει πως 88% όλων των γυναικών σε ηλικία αναπαραγωγής χρησιμοποιούν κάποιας μορφής αντισύλληψη, το 43 σελίδων εγχειρίδιο του Συνεδρίου των Επισκόπων απαιτεί το προσωπικό των νοσοκομείων να παραμένουν σιωπηλοί όσον αφορά στην ενημέρωση σχετικά με την αντισύλληψη.
Η Ταμέσα Μινς επιβίωσε και υπέβαλε μήνυση με τη βοήθεια της οργάνωσης American Civil Liberties Union[3] σε ομοσπονδιακό δικαστήριο ενάντια στο Συνέδριο των Επισκόπων για μια οδηγία που της στέρησε την πρόσβαση σε επείγουσα περίθαλψη. Αλλά η Μινς δεν είναι η μοναδική γυναίκα στην Αμερική που παρέμεινε στο σκοτάδι για την αναγκαιότητα τερματισμού της εγκυμοσύνης της.
Δεδομένου ότι 10-20% των διαγνωσμένων κυήσεων καταλήγουν σε αποβολή, η απροθυμία των καθολικών νοσοκομείων να ακολουθήσουν την απαραίτητη διαδικασία για την διακοπή της κύησης θέτει σε κίνδυνο τις ζωές πολλών γυναικών. Αυτές οι γυναίκες μπορεί να αντιμετωπίσουν μολύνσεις, αιμορραγία, στειρότητα ή ακόμα και θάνατο.
Από τα 7 εκατομμύρια γυναικών που μένουν έγκυες κάθε χρόνο στις Η.Π.Α., το 1 εκατομμύριο θα κάνει έκτρωση. Περίπου το 70% θα πληρώσει τα έξοδα προσωπικά. Η διαδικασία κοστίζει 300-1700$, ανάλογα με το πόσο έγκαιρα θα πραγματοποιηθεί. (Σε όλη τη χώρα υπάρχουν επίσημα και ανεπίσημα δίκτυα που συμβάλλουν στη χρηματοδότηση εκτρώσεων φτωχών γυναικών.)
Πώς συγκρίνεται ο σημερινός αριθμός εκτρώσεων με αυτόν του παρελθόντος; Πριν νομιμοποιηθούν το 1973, εκτιμάται πως πραγματοποιούνταν μεταξύ 200.000 και 1,2 εκατομμυρίου επεμβάσεις το χρόνο. Έφτασαν στο ανώτατο το 1996, με 1,6εκατομμύρια και από τότε συνεχώς μειώνονται. Το ποσοστό των κυήσεων που καταλήγουν σε έκτρωση έχει επίσης μειωθεί από 30% το 1979-86 στα μισά περίπου σήμερα.
Παρόλα αυτά, πάνω από 40 χρόνια αφότου οι εκτρώσεις νομιμοποιήθηκαν στις Η.Π.Α., τόσο ομοσπονδιακές όσο και πολιτειακές νομοθεσίες περιορίζουν στις γυναίκες την πρόσβαση. Και οι γυναίκες με τους λιγότερους πόρους έχουν την πιο περιορισμένη πρόσβαση. Σίγουρα το ομοσπονδιακό διάταγμα Hyde Amendment[4] που αρνείται στις γυναίκες το δικαίωμα στην έκτρωση εκτός της περίπτωσης βιασμού, αιμομιξίας ή κινδύνου ζωής, το καθιστά σαφές.
Αυτό το άρθρο επικεντρώνεται στη συνεχή επίθεση στα αναπαραγωγικά δικαιώματα το 2013, ειδικά στα χέρια των νομοθετών σε επίπεδο πολιτείας. Είκοσι δύο πολιτείες ψήφισαν 70 νέους περιορισμούς, προσθέτοντας τους στους ήδη υπάρχοντες 135 που περάστηκαν το 2011 και 2012 (βλ. εδώ) . Κυριάρχησαν περιορισμοί σε παρόχους, απαγορεύσεις σε έκτρωση μετά τις 20-22 εβδομάδες και η απονομιμοποίηση οικονομικής κάλυψης εκτρώσεων σε διάφορα προγράμματα ασφάλειας.
Μάχες υπό τις διατάξεις του “Obamacare”
Μια θετική ρύθμιση που προέκυψε τα τελευταία χρόνια είναι η ομοσπονδιακή εντολή Affordable Care Act (ACA) κατά την οποία καλύπτονται τα έξοδα αντισύλληψης για ασφαλισμένους/ες του ιδιωτικού τομέα δίχως δική τους προσωπική οικονομική επιβάρυνση.
Θρησκευτικές ΜΚΟ είχαν προβάλει αντιρρήσεις σε αυτή την πρόβλεψη και εξαιρέθηκαν. Παρόλα αυτά οι Little Sisters of the Poor, ένα τάγμα καθολικών καλογριών, ζήτησαν αναστολή υλοποίησης της οδηγίας. Η δικαστής Σόνια Σοτομαγιόρ του Ανώτατου Δικαστηρίου εξέδωσε προσωρινή διαταγή στο τέλος του 2013. Στην πραγματικότητα, οι καλόγριες δεν είχαν παρά να ζητήσουν να εξαιρεθούν, αλλά αρνούνται να κάνουν ακόμα κι αυτό.
Επιπλέον, διάφοροι εργοδότες ζήτησαν να εξαιρεθούν κατά παρόμοιο τρόπο, προφασιζόμενοι προσωπικές αντιθέσεις. Έως το τέλος του 2013 δεκαοκτώ επιχειρήσεις είχαν κάνει αιτήσεις στο ομοσπονδιακό δικαστήριο για απαλλαγή, συμπεριλαμβανομένης και της Domino Farms, της οποίας ο γενικός διευθυντής και υπερσυντηρητικός καθολικός ιδεολόγος Τομ Μόναγκαν έχει περιγράψει τα αντισυλληπτικά ως «σοβαρά ανήθικα».
Στα τέλη του Νοέμβρη των Ανώτατο Δικαστήριο των Η.Π.Α. συμφώνησε να ακροαστεί δύο υποθέσεις: Sebelius v. Hobby Lobby Stores και Conestoga Wood Specialties v. Sebelius. Και οι δύο ισχυρίζονταν ότι προτίθενται να παρέχουν ασφαλιστικά προγράμματα που θα καλύπτουν κάποιου είδους αντισύλληψη, αλλά όχι αυτά που θεωρούν ότι προκαλούν διακοπής της κύησης. Η Conestoga αντιτίθεται στην προσφορά επείγουσας αντισύλληψης, ενώ η Hobby Lobby και στη χρήση ενδομήτριων μεθόδων.
Παρά την ύπαρξη αυτής της μοναδικής ρύθμισης, καθώς και της αυξανόμενης συζήτησης για τη χρηματοδότηση παιδικών σταθμών, η επίθεση στην πρόσβαση των γυναικών σε ένα εύρος αναπαραγωγικών δικαιωμάτων συνεχίζεται. Είκοσι τρείς πολιτείες απαγόρευσαν την ασφαλιστική κάλυψη για τις περισσότερες υπηρεσίες εκτρώσεων, με βάση μια ρήτρα του ACA. Ισχυρίζονται ότι κάτι τέτοιο είναι αναγκαίο, μιας και τα περισσότερα ασφαλιστικά προγράμματα που πωλούνται στις αγορές υγειονομικής περίθαλψης θα επιδοτούνται από φόρους.
Το Δεκέμβρη του 2013 το νομοθετικό σώμα του Μίσιγκαν πήγε ένα βήμα πιο πέρα, περνώντας μια πρωτοβουλία που υπέβαλε η οργάνωση Right to Life, κατά την οποία γυναίκες που επιθυμούν κάλυψη των υπηρεσιών έκτρωσης από την ασφάλεια τους πρέπει να την αγοράζουν ως επιπλέον στην κανονική τους ασφάλεια. Αυτός ο νόμος δεν επιδέχεται εξαιρέσεις και θα τεθεί σε εφαρμογή τον Μάρτιο του 2014.
Η οργάνωση Εθνικό Κέντρο Νόμου των Γυναικών (National Women’s Law Center), που υποστηρίζει γυναίκες, διερεύνησε το πόσα άτομα αγόρασαν την επιπλέον ασφάλιση στις πολιτείες που ήδη εφαρμοζόταν ο νόμος και γύρισε με άδεια χέρια. «Δεν έχουμε στατιστικές διότι δεν υπάρχουν», αναφέρει η Γκράτσεν Μπορτσετ, η διευθύντρια υγειονομικών πολιτικών του κέντρου. Ακόμα και στην βόρεια Ντακότα, που εφαρμόζεται ένας παρόμοιος νόμος από το 1979, δεν μπόρεσαν να βρεθούν δεδομένα.
Νέα περιοριστική νομοθεσία
Είκοσι εφτά πολιτείες έχουν τουλάχιστον τέσσερεις διαφορετικούς περιορισμούς για τις εκτρώσεις. Αυτές αφορούν την πλειοψηφία όλων των γυναικών στις Η.Π.Α..
Ιστορικά, τα νοσοκομεία ήταν απρόθυμα στο να παρέχουν υποδομές για εκτρώσεις και αυτό το έργο ανέλαβαν οι κλινικές. Ωστόσο η τρέχουσα επίθεση ενάντια στις γυναίκες τις φορτώνει με αχρείαστους περιορισμούς.
Λιγότερο από το 0.3% των εκτρώσεων χρήζει νοσηλείας σε νοσοκομείο, άρα η ιδέα του να πληρούν οι κλινικές τις ίδιες απαιτήσεις με τα νοσοκομεία δεν είναι λογική. Όμως δεκατρείς πολιτείες απαιτούν οι κλινικές να έχουν δωμάτια και διαδρόμους μεγέθους νοσοκομείων.
Η νομοθεσία της Βιρτζίνια επιβάλλει τον αριθμό των καλυμμένων εισόδων και χώρων στάθμευσης. Δεκατέσσερεις ζητούν ασφάλιση από τοπικά νοσοκομεία, παρόλο που το Οχάιο, που παλιότερα εφάρμοζε αυτόν τον νόμο, τον αντέστρεψε και πλέον απαγορεύει αυτήν την σχέση. Οκτώ πολιτείες, συμπεριλαμβανομένων και των Αλαμπάμα, της Ιντιάνα, Βόρεια Καρολίνα, Βόρεια Ντακότα, Οχάιο, Τέξας, Βιρτζίνια και Ουισκόνσιν ψήφισαν ρυθμίσεις για τις κλινικές το 2013.
Ενώ οι υπέρηχοι δεν είναι ιατρικώς απαραίτητοι για τους τρεις πρώτους μήνες της κύησης, αρκετές πολιτείες έχουν περάσει νομοθεσίες που ζητούν υπερήχους για όλες τις εκτρώσεις. Στα πρώτα στάδια της εγκυμοσύνης ο υπέρηχος γίνεται κολπικά – μια διαδικασία που αγγίζει τον νομικό ορισμό του βιασμού. Μια τόσο αχρείαστη και ντροπιαστική απαίτηση αποτελεί μια προσπάθεια να επηρεάσει τις γυναίκες για να συνεχίσουν την κύηση. Πέρυσι ο νόμος πέρασε στην Ιντιάνα και στο Ουινσκόνσιν, αυξάνοντας τις πολιτείες που ζητούν υπέρηχο στις δέκα.
Από την δεκαετία του 1980 κάποιες πολιτείες και η Αντιπροσωπεία Βετεράνων πραγματοποιούν ιατρική συμβουλευτική εξ αποστάσεως σε αγροτικές περιοχές. Πριν πέντε χρόνια η οργάνωση Planned Parenthood[5] άρχισε να χρησιμοποιεί την ίδια μέθοδο για το «χάπι της επόμενες ημέρας», το οποίο έχει ποσοστό επιτυχίας 92-95% αν χορηγηθεί τους πρώτους δύο μήνες της κύησης.
Μια γυναίκα που επιζητά πρώιμη έκτρωση θα μπορούσε να πάει σε κλινική, όπου μια νοσοκόμα θα έπαιρνε τα στοιχεία της, τα οποία θα μεταβιβάζονταν σε έναν γιατρό. Παρουσία της νοσοκόμας, ο γιατρός θα είχε τηλεφωνική συνεδρία με την ασθενή. Στο τέλος της διαδικασίας ο γιατρός θα πάταγε ένα κουμπί για να ανοίξει ένα συρτάρι στο οποίο θα βρίσκονταν δύο φάρμακα. Η γυναίκα θα έπαιρνε επιτόπου το ένα και το δεύτερο δύο μέρες αργότερα, σύμφωνα με τις οδηγίες.
Επιστρέφοντας στην κλινική δυο βδομάδες αργότερα, θα είχε ένα δεύτερο ραντεβού με τον γιατρό. Άμα παρουσιαζόταν κάποιο πρόβλημα, θα πήγαινε αμέσως σε νοσοκομείο.
Αν και η τηλεϊατρική δεν είχε αμφισβητηθεί προηγουμένως από κάποια νομοθεσία πολιτείας, η ιδέα ότι οι γυναίκες της επαρχίας θα έχουν πρόσβαση σε εκτρώσεις έστρεψε τους νομοθέτες προς την λάθος κατεύθυνση.
Οι πολιτείες της Αλαμπάμα, Ιντιάνα, Αϊόβα, Μισισίπι, Μιζούρι, Βόρειας Καρολάινα, Τέξας και Ουινσκόνσιν απαγόρευσαν τις τηλεφωνικές συνεδρίες γαι αυτό τον σκοπό την επόμενη χρονιά.
Αποτυγχάνοντας να στερήσει την χρηματοδότηση σε ομοσπονδιακό επίπεδο από την οργάνωση Planned Parenthood, η δεξιά πέτυχε δέκα πολιτείες να περιορίσουν ή να απαγορεύσουν τις κλινικές που προσφέρουν συμβουλευτική ή εκτρώσεις.
Πέρα από το πέρασμα αυτών των περιορισμών, η δεξιά προκαλεί ευθέως την ελαττωματική απόφαση Roe v. Wade. Η απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου των Η.Π.Α. του Ιανουαρίου του 1973 ανέτρεψε νόμους που απαγόρευαν τις εκτρώσεις και καθιέρωσαν μια τριμηνιαία προσέγγιση. Στην διάρκεια του πρώτου τριμήνου, αποφάσισε το δικαστήριο, η απόφαση έγκειται στην γυναίκα και τον γιατρό της. Κατά το δεύτερο και τρίτο τρίμηνο όμως η πολιτεία εμπλέκεται στην λήψη της απόφασης, ειδικά για περιπτώσεις βιωσιμότητας του εμβρύου κατά το τελικό τρίμηνο.
Βέβαια, ακόμη και στο τρίτο τρίμηνο, θα τίθονταν σε ισχύ νόμοι για να προστατεύσουν την ζωή και την υγεία της γυναίκας και για να επιτρέψουν στον γιατρό της να πάρει αποφάσεις δίχως να χρειάζεται να επιβεβαιωθούν από άλλους γιατρούς.
Αρκετές μεταγενέστερες νομοθεσίες αγνοούν αυτά τα κριτήρια. Για την ακρίβεια, αυτή η απόφαση έχει ήδη αποδυναμωθεί από την απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου των Η.Π.Α. το 1992 (Planned Parenthood v. Casey), όπου «αδικαιολόγητοι» περιορισμοί επιτράπηκαν. Αυτοί περιλάμβαναν γονική συναίνεση, 24ωρες αναμονές μεταξύ συμβουλευτικής διαδικασίας και υποχρεωτική παροχή συμβουλών. Εικοσιέξι πολιτείες θέσπισαν περίοδο αναμονής, τριανταεννιά νόμους εφαρμόζουν τη γονική συναίνεση και δεκαεφτά υποχρεωτική συμβουλευτική που λειτουργεί ως μέσο εκφοβισμού των γυναικών μέσω της παραπληροφόρησης: πέντε πολιτείες απαιτούν να λέγεται στις γυναίκες ότι οι εκτρώσεις αυξάνουν την πιθανότητα εμφάνισης καρκίνου του μαστού, οκτώ ότι ενδέχεται να υπάρξουν επιπτώσεις στην ψυχική υγεία, δώδεκα επιμένουν ότι το έμβρυο, σε περίπτωση έκτρωσης, υποφέρει.
Όλοι αυτοί οι περιορισμοί έχουν μεγαλύτερες επιπτώσεις στις φτωχότερες γυναίκες. Επίσης διαιωνίζουν την βία: οι γυναίκες υποχρεώνονται να ακολουθούν κανόνες σχετικά με το τι μπορούν να κάνουν και τι όχι. Ενισχύουν την επιρροή που μπορεί να ασκεί ο σύντροφος πάνω στην γυναίκα, αναγκάζοντας την να διακόψει τα αντισυλληπτικά για να ελέγξει την γονιμότητα της, αναγκάζοντας την να αποκτήσει παιδιά που δεν είναι σε θέση να μεγαλώσει, αναγκάζοντας την να παραμείνει σε μια σχέση που διαλύει την αυτοπεποίθηση της.
Θάνατος με χιλιάδες μαχαιριές
Όσοι αντιτάσσονται στις εκτρώσεις αντιλαμβάνονται ότι οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν πως οι γυναίκες πρέπει να έχουν κάποιο βαθμό αυτοδιάθεσης του σώματός μας. Υπάρχει μια πλειοψηφούσα υποστήριξη υπέρ της νομιμοποίησης και διαθεσιμότητας της αντισύλληψης και των εκτρώσεων.
Αντί να διεξάγει απευθείας επίθεση ενάντια στις εκτρώσεις, η δεξιά προσπαθεί να δημιουργήσει έναν χώρο όπου ο κόσμος καλείται να κρίνει την έγκυο και να αποφασίσει κατά πόσο ο λόγος για την έκτρωση είναι «καλός».
Με αυτήν την μέθοδο των πολλών μικρών χτυπημάτων προσπαθούν να πάνε πίσω αρκετά χρόνια μια ιατρική διαδικασία. Η δεξιά είχε μεγαλύτερη επιτυχία σε τρία πεδία: στο να μειώσει την πρόσβαση των γυναικών στην έκτρωση και στην αντισύλληψη, να περιορίσει την πρόσβαση σε νεαρές γυναίκες μέσω του νόμου γονικής συναίνεσης και στο να αποκλείσει τις γυναίκες που δεν κατοικούν σε αστικά κέντρα.
Οι φανατικότεροι των δεξιών πλέον αμφισβητούν το αν γυναίκες που υπήρξαν θύματα βιασμού βιάστηκαν όντως. Το καλοκαίρι του 2012 ο Τοντ Ακίν, τότε υποψήφιος των ρεπουμπλικάνων για την γερουσία των Η.Π.Α. από το Μιζούρι, απαντώντας σε ερώτηση κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής συνέντευξης σχετικά με την έκτρωση σε περίπτωση βιασμού, δήλωσε πως «αν είναι νόμιμος βιασμός, το γυναικείο σώμα έχει τρόπο να προσπαθήσει να κατεβάσει ρολά».
Θύελλα ξέσπασε με αφορμή αυτό το γελοίο σχόλιο. Το σχόλιο όμως αντιπροσωπεύει το άκρο αυτού που προσπαθεί να κάνει η δεξιά, με νόμους που επικρίνουν γυναίκες που τολμούν να κάνουν έκτρωση.
Με την πάροδο του χρόνου, μετά την απόφαση Roe v. Wade, οι νομοθεσίες σε επίπεδο πολιτειών αποδείχτηκαν βοηθητικές για την δεξιά. Ειδικά μετά την άνοδο του “Tea Party” πολλοί πολιτικοί ακολούθησαν το ένστικτο της αυτοσυντήρησης με το να κλιμακώσουν την επίθεση στα αναπαραγωγικά δικαιώματα.
Η δεξιά ήταν επίσης επιτυχής στο να δημιουργήσει ένα δίκτυο «εναλλακτικών» κλινικών, με την πιο διαδεδομένη ονομασία να είναι «Crisis Pregnancy Centers» («Κέντρα Διαχείρισης Κρίσεων στην Εγκυμοσύνη»). Συνήθως βρίσκονται δίπλα σε κλινικές που προσφέρουν εύρος αναπαραγωγικών υπηρεσιών – αλλά η εναλλακτική τους προσέγγιση έγκειται στο να τρομάζουν και να αποπροσανατολίζουν γυναίκες που σκοπεύουν να κάνουν έκτρωση.
Είχαν μεγαλύτερη επιτυχία στο να περιορίσουν διακοπές κύησης σε προχωρημένη εγκυμοσύνη. Κάποιος μπορεί να σκεφτεί «αυτό δεν είναι και τόσο κακό, έτσι κι αλλιώς το 91% των γυναικών που κάνουν έκτρωση, συνήθως το κάνουν μέσα στους 12 πρώτες εβδομάδες και το 99% πριν τις 21. Ίσως αν είσαι έγκυος για τόσο καιρό θα ήταν καλύτερα απλά να ολοκληρώσεις την κύηση».
Φυσικά αυτό διαγράφει το πρόβλημα διακοπής λόγω πιθανότητας αποβολής και ανωμαλιών του εμβρύου, των κύριων λόγων για «καθυστερημένες» εκτρώσεις.
Η εξέταση του εμβρύου για μείζονες γενετικές ανωμαλίες πραγματοποιείται συνήθως 18 βδομάδες μετά την τελευταία περίοδο της γυναίκας. Τότε είναι που οι εξετάσεις μπορούν να εντοπίσουν παθήσεις στον εγκέφαλο (πχ. Υδροκεφαλίαση), καρδιακές παθήσεις, απουσία οργάνων κλπ. Αυτό συμβαίνει στο 2% όλων των εγκυμοσύνων, με άλλο ένα 0.5% να αντιπροσωπεύει χρωμοσωμική ανωμαλία όπως την παρουσία παραπάνω χρωμοσώματος ή την έλλειψη του. Αυτά έχουν επιπτώσεις τόσο στην ψυχολογία όσο και στην υγεία των γυναικών, επιπτώσεις που θα ήθελαν να αποφύγουν.
Ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις, οι νομοθέτες θεωρούν τους εαυτούς τους καταλληλότερους για την λήψη της απόφασης από τις ίδιες τις γυναίκες. Αυτό είναι κωδικοποιημένο σε ομοσπονδιακή νομοθεσία ως «μερική έκτρωση ζωής» («partial birth abortion») από την δεξιά. Ένας νόμος υπογεγραμμένος από τον Τζ. Μπους το 2003 θέτει εκτός νόμου ορισμένες ιατρικές επεμβάσεις – εξασφαλίζοντας ότι θα παραμένουν εκτός νόμου ακόμα και όταν αποτελούν την καλύτερη επιλογή για την γυναίκα θα διακόψει μια προχωρημένη εγκυμοσύνη. Δεκαεννέα πολιτείες έχουν παρόμοιους νόμους.
Το 2013 οι πολιτείες Αρκάνσας, Βόρεια Ντακότα και Τέξας ακολούθησαν τις Αλαμπάμα, Αριζόνα, Ιντιάνα, Κάνσας, Λουιζιάνα, Νεμπράσκα, Βόρεια Καρολίνα και Οκλαχόμα απαγορεύοντας τις περισσότερες εκτρώσεις μετά τις 20-22 βδομάδες. Ενώ η απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου των Η.Π.Α. του 1973 επιτρέπει κάποιους περιορισμούς στις εκτρώσεις δεύτερου τριμήνου, είναι φανερό πως αυτές είναι προκλήσεις απέναντι στον στον Roe.
Πέρσι η πολιτεία του Κολοράντο ανακάλεσε τον νόμο που προϋπήρχε του Roe πιστεύοντας πως ήταν η κατάλληλη στιγμή να προκαλέσουν την υπόθεση Roe v. Wade. Οι νομοθεσίες των Λουιζιάνα, Μισισίπι, Βόρειας Καρολάινα και Νότια Ντακότα ανακοίνωσαν πως αν ανατραπεί η Roe v. Wade, θα απαγόρευαν εντελώς τις εκτρώσεις. Άλλες οκτώ πολιτείες υπόσχονται να περιορίσουν τις εκτρώσεις όσο τους επιτρέπει η νομοθεσία.
Επιπλέον 12 πολιτείες (Αλαμπάμα, Αρκάνσας, Αριζόνα, Ντελαγουέρ, Μασαχουσέτη, Μίσιγκαν, Μισισίπι, Νέο Μεξικό, Οκλαχόμα, Βερμόντ, Δυτική Βιρτζίνια και Ουισκόνσιν) έχουν απαγορεύσεις που προϋπάρχουν του Roe, που παραμένουν στα χαρτιά αναμένοντας εφαρμογή, ενώ μόνο εφτά επιτρέπουν έκτρωση πριν τη βιωσιμότητα.
Και τώρα τι;
Το 1994 το κογκρέσο και ο πρόεδρος Κλίντον πέρασαν τη διάταξη FACE (Freedom of Access to Clinic EntrancesΕλευθερία Πρόσβασης σε Εισόδους Κλινικών), που απαγορεύει την καταστροφή περιουσίας, παρεμπόδιση και εκφοβισμό ενάντια στις κλινικές.
Αυτό έγινε μετά την πυρπόλιση και τα μπλόκα σε κλινικές και την δολοφονία ορισμένων γιατρών που εκτελούσαν εκτρώσεις (ο Δρ. David Gunn είχε δολοφονηθεί μόλις την προηγούμενη χρονιά μπροστά σε μια κλινική στη Φλόριντα.) Από τον νόμο αυτό απαλλάσσονται η πικετοφορία, τα συνθήματα και η διανομή φυλλαδίων σε μια προσπάθεια να χαραχτεί μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ διαδήλωσης και παρενόχλησης.
Κάποιες πολιτείες πέρασαν αργότερα νομοθεσίες ενάντια στον αποκλεισμό των εισόδων ή τον εκφοβισμό του προσωπικού και των ασθενών. Αρκετές έχουν ζώνες ασφαλείας συγκεκριμένης απόστασης ώστε να προστατεύσουν τις ασθενείς από τους διαδηλωτές. Εκτιμώ πως η δεξιά θα ασκήσεις μηνύσεις ενάντια σ αυτούς τους νόμους μέσα στον επόμενη χρόνο (νόμος της Μασαχουσέτης βρίσκεται αυτή τη στιγμή στα δικαστήρια με πρόφαση την ελευθερία του λόγου).
Μετά την έγκριση πολιτειακών νόμων που αμφισβητούν το κύρος του ACA και του Roe vs Wade, αυτές θα καταλήξουν στο ανώτατο δικαστήριο των Η.Π.Α. Μήπως αυτό σημαίνει πως οι πολιτικές ελίτ τάχθηκαν στο πλευρό της δεξιάς στην προσπάθεια να κλείσουν τις γυναίκες στα σπίτια τους, αφήνοντάς μας έγκυες και ξυπόλητες;
Δεν το θεωρώ πιθανό. Δεν συμβαδίζει ούτε με τα «θέλω» του καπιταλισμού ούτε με όσα θα ανεχτούν οι γυναίκες. Άλλα για πόσο μπορούν αυτά τα δύο να συνεργάζονται; Για πόσο ακόμα το δικαίωμα στην αναπαραγωγή μπορεί να κατακρεουργείται;
Από την οπτική των γυναικών, η πλειονότητα των οποίων ανήκουν στην εργατική τάξη, και των συμμάχων μας, η μάχη για τα αναπαραγωγικά δικαιώματα μοιάζει περισσότερο παρά ποτέ αναπόσπαστη από άλλα πολιτικά, οικονομικά και περιβαλλοντικά ζητήματα.
Πράγματι, κάθε κινητοποίηση υπέρ των αναπαραγωγικών δικαιωμάτων είναι μεγάλη και ποικιλόμορφη. Παρά την συνεχιζόμενη δεξιά προπαγάνδα, η πλειονότητα του κόσμου επιμένει να υποστηρίζει την αντισύλληψη, την έκτρωση και το δικαίωμα των γυναικών να παίρνουμε εμείς τις αποφάσεις για το σώμα μας. Όποτε λέμε τις ιστορίες μας, η πολυπλοκότητα της ζωής μας και η μάχη για δικαιοσύνη είναι συντριπτική.
Παρ όλα αυτά, οι οργανώσεις που υποστηρίζουν τις γυναίκες, είτε αυτές είναι σωματεία είτε μη κερδοσκοπικές οργανώσεις, διατηρούν αμυντική στάση. Πανηγυρίζουν την ήττα κάθε τρομακτικού νόμου –όπως την απόρριψη από τους ψηφοφόρους του Αλμπουκέρκε στο δημοψήφισμα του 2013 που θα απαγόρευε τις εκτρώσεις μετά τις 20 εβδομάδες κύησης- δεν καλούν όμως σε εθνική κινητοποίηση. Εάν συγκρίνουμε τις καμπάνιες για τα δικαιώματα των γυναικών με αυτές της ΛΟΑΔ κοινότητας, θα δούμε πόσο περισσότερο έχει προχωρήσει η πάλη για τα ΛΟΑΔ δικαιώματα.
Το κεφάλαιο χρειάζεται να συνεχίσει η καταπίεση του εργαζόμενου κόσμου, αλλά δεν θέλει να έρθει αντιμέτωπο με μια κοινωνική έκρηξη. Δεν προβλέπω την ανατροπή του Roe vs Wade, αλλά χωρίς έναν επίμονο αντίλογο, θα υπάρξει μια συνεχής επίθεση που θα συρρικνώσει τα αναπαραγωγικά δικαιώματα.
Η αλήθεια είναι πως το γυναικείο κίνημα που αγωνίστηκε για το δικαίωμα στην έκτρωση δεν ζήτησε προσέγγιση με βάση το τρίμηνο, αλλά μια ολοκληρωμένη άποψη για τα αναπαραγωγικά μας δικαιωμάτων. Αιτούνταν δωρεάν, 24ωρη ποιοτική φροντίδα παιδιών, δωρεάν εκτρώσεις όταν αυτές χρειάζονταν, τερματισμό της κατάχρησης των στειρώσεων και ανάπτυξη ακίνδυνων αντισυλληπτικών.
Σήμερα αυτή η ατζέντα χρειάζεται αναδιαμόρφωση ώστε να συμπεριλάβει την μείωση της ημέρας εργασίας, ώστε να μπορούμε όλοι και όλες να συμμετάσχουμε στην ανατροφή της επόμενης γενιάς και στην φροντίδα της παλαιότερης – και να ζητήσουμε ουσιαστική δουλειά σε αρμονία με το περιβάλλον έναντι επαρκούς μισθού διαβίωσης.
Πηγές:
Detroit News, Guttmacher Institute (http://www.guttmacher.org/), National Women’s Law Center (http://www.nwlc.org/our-issues/health-care-%2526-reproductive-rights), SisterSong (http://www.sistersong.net/). ΓιαπληροφορίεςσχετικάμεταΚαθολικάΝοσοκομείαβλ. The National Women’s Law Center, στημελέτητουςτου 2011, “Below the Radar: Health Care Providers’ Religious Refusals Can Endanger Pregnant Women’s Lives and Health,” καταγράφουναυτότοπρόβλημα: http://www.nwlc.org/sites/default/files/pdfs/nwlcbelowtheradar2011.pdf and “Miscarriage of Medicine: The Growth of Catholic Hospitals and the Threat to Reproductive Health Care,” by Lois Uttley & Sheila Reynertson of the MergerWatch Project and Lorraine Kenny & Louise Melling of the ACLU: https://www.aclu.org/files/assets/growth-of-catholic-hospitals-2013.pdf.)
Μετάφραση: Άννα Σιγαλού
Πηγή: Against the Current
[1] United States Conference of Catholic Bishops
[2] Εθνική υπηρεσία των ΗΠΑ που τελεί υπό το Υπουργείο Υγείας.
[3]American Civil Liberties Union (ACLU), μη κερδοσκοπική οργάνωση με σκοπό «την υπεράσπιση και διατήρηση των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών που εγγυάται το Σύνταγμα και οι νόμοι των ΗΠΑ σε κάθε άτομο στη χώρα»
[4] Περισσότερα: http://en.wikipedia.org/wiki/Hyde_Amendment
[5] Μη κερδοσκοπική οργάνωση που παρέχει υπηρεσίες αναπαραγωγικής υγείας, όπως εξετάσεις και συμβουλευτική, καθώς και εκτρώσεις.
Διαβάστε ακόμα
Ο Πόλεμος στις Γυναίκες – και σε όλους μας
Συλλογική ευθύνη: τα αναπαραγωγικά δικαιώματα στην Ευρώπη σε κρίση
Η άμβλωση δέχεται επίθεση στην Ευρώπη!
