Διεθνής Απεργία Γυναικών: Πώς η οργή μετατρέπεται σε δράση

της Κικής Σταματόγιαννη

Από τις ΗΠΑ ως την Αυστραλία. Από την Ινδονησία, την Ταϊλάνδη, τις Φιλιππίνες, την Ινδία και το Πακιστάν ως την Ιαπωνία. Από τον Βορρά ως το Νότο της Ευρώπης.

Η υπο­α­μει­βό­με­νη ερ­γα­σία, η ανερ­γία σε συ­ντρι­πτι­κά πο­σο­στά, το ψα­λί­δι­σμα του κοι­νω­νι­κού κρά­τους, οι πε­ρι­κο­πές στη δη­μό­σια υγεία, η επέμ­βα­ση κρά­τους και εκ­κλη­σί­ας στα σώ­μα­τα των γυ­ναι­κών με την απα­γό­ρευ­ση της άμ­βλω­σης, η εκλο­γή στην ανώ­τε­ρη κυ­βερ­νη­τι­κή θέση στις ΗΠΑ ενός μι­σο­γύ­νη που -όπου βρε­θεί κι όπου στα­θεί- καυ­χιέ­ται με χυ­δαιό­τη­τα για τη σε­ξι­στι­κή συ­μπε­ρι­φο­ρά του, η σε­ξουα­λι­κή πα­ρε­νό­χλη­ση, η κα­κο­ποί­η­ση, ο βια­σμός και οι γυ­ναι­κο­κτο­νί­ες. Υπε­ραρ­κε­τοί λόγοι για να βγουν στους δρό­μους οι γυ­ναί­κες σε πε­ρισ­σό­τε­ρες από 40 χώρες στον πλα­νή­τη, συ­ντο­νι­σμέ­να έστω για μία ημέρα.

Εκα­τομ­μύ­ρια γυ­ναί­κες απεί­χαν από τη δου­λειά τους και πήραν μέρος στις κι­νη­το­ποι­ή­σεις σε μια 8η Μάρτη πολύ δια­φο­ρε­τι­κή σε σχέση με πολ­λές άλλες των τε­λευ­ταί­ων δε­κα­ε­τιών. Σε πολ­λές χώρες οι συ­γκε­ντρώ­σεις πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν έξω από τις αμε­ρι­κα­νι­κές πρε­σβεί­ες, με το γυ­ναι­κείο κί­νη­μα -που προ­σπα­θεί να γεν­νη­θεί εκ νέου- να δεί­χνει την ξε­κά­θα­ρη αντί­θε­σή του στην πο­λι­τι­κή του Τραμπ.

Στην Ιρ­λαν­δία και στην Πο­λω­νία κυ­ριάρ­χη­σαν τα συν­θή­μα­τα ενά­ντια στη σχε­δια­ζό­με­νη -σχε­δόν κα­θο­λι­κή- απα­γό­ρευ­ση της άμ­βλω­σης. Στην Ιτα­λία οι επί­ση­μες στα­τι­στι­κές είναι κα­τα­πέλ­της: 100 γυ­ναί­κες κάθε χρόνο δο­λο­φο­νού­νται από αι­τί­ες που σχε­τί­ζο­νται με το γε­γο­νός και μόνο ότι είναι γυ­ναί­κες, ενώ 3.500 πέ­φτουν θύ­μα­τα σε­ξουα­λι­κής πα­ρε­νό­χλη­σης (από τις οποί­ες μόνο το 22% προ­βαί­νει σε κα­ταγ­γε­λία του συμ­βά­ντος). Στη Ρου­μα­νία ανα­γνώ­στη­κε δη­μό­σια ο θλι­βε­ρός κα­τά­λο­γος των γυ­ναι­κών που δο­λο­φο­νή­θη­καν από τους συ­ντρό­φους/συ­ζύ­γους τους. Στη Ρωσία κατά τη διάρ­κεια των συ­γκε­ντρώ­σε­ων, ένα πανό έξω από τους τοί­χους του Κρεμ­λί­νου στά­θη­κε αφορ­μή για να προ­σα­χθούν 7 άν­θρω­ποι (με­τα­ξύ των οποί­ων 2 δη­μο­σιο­γρά­φοι και ένας φω­το­γρά­φος). Σε Αγ­γλία, Γερ­μα­νία, Γαλ­λία συν­θή­μα­τα κατά του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, που εξα­θλιώ­νει τις ζωές εκα­τομ­μυ­ρί­ων γυ­ναι­κών στην Ευ­ρώ­πη.

Στην Τουρ­κία με­γά­λες ήταν οι συ­γκε­ντρώ­σεις από τις Κούρ­δισ­σες στο Ντι­γιάρ­μπα­κιρ, ενώ με­γα­λειώ­δης ήταν η πο­ρεία στην Ισταν­μπούλ (10.000 και πλέον κό­σμου, στη συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία γυ­ναί­κες) και με αντι­κυ­βερ­νη­τι­κά συν­θή­μα­τα κατά του τούρ­κου προ­έ­δρου “Τρέξε, τρέξε, Ερ­ντο­γάν, ερ­χό­μα­στε”.

Στη Νι­γη­ρία κυ­ριαρ­χού­σαν τα συν­θή­μα­τα κατά της ακραί­ας φτώ­χειας και της αδυ­να­μί­ας αντι­με­τώ­πι­σης ασθε­νειών που εύ­κο­λα προ­λαμ­βά­νο­νται και θε­ρα­πεύ­ο­νται σε άλλα μέρη του πλα­νή­τη, καθώς και για την ανι­σο­τι­μία πρό­σβα­σης των γυ­ναι­κών στην εκ­παί­δευ­ση.

Στη Σε­νε­γά­λη ξα­να­κού­σα­με με συ­γκί­νη­ση το οι­κου­με­νι­κής ση­μα­σί­ας σύν­θη­μα «Η αλ­λη­λεγ­γύη είναι το όπλο μας», στον Λί­βα­νο οι γυ­ναί­κες βγή­καν να κα­ταγ­γεί­λουν δη­μό­σια πε­ρι­πτώ­σεις βα­σα­νι­στη­ρί­ων, εξα­φα­νί­σε­ων και δο­λο­φο­νιών γυ­ναι­κών, στο Αφ­γα­νι­στάν υψώ­θη­καν φωνές που απαι­τού­σαν σε­βα­σμό στα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα. Στην Υε­μέ­νη, που βιώ­νει άγριο εμ­φύ­λιο πό­λε­μο και συ­νε­χείς βομ­βαρ­δι­σμούς από την αε­ρο­πο­ρία της Σα­ου­δι­κής Αρα­βί­ας, η συ­γκέ­ντρω­ση έγινε για συμ­βο­λι­κούς λό­γους έξω από τα γρα­φεία του ΟΗΕ.

Στη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή κυ­ρί­αρ­χα ήταν τα συν­θή­μα­τα ενά­ντια στη δο­λο­φο­νι­κή βία που υφί­στα­νται οι γυ­ναί­κες, καθώς μόνο στην Αρ­γε­ντι­νή οι γυ­ναι­κο­κτο­νί­ες έχουν αυ­ξη­θεί κατά το εφιαλ­τι­κό πο­σο­στό του 78% μέσα στην τε­λευ­ταία οκτα­ε­τία. Στη Βρα­ζι­λία συ­γκε­ντρώ­σεις και πο­ρεί­ες σε 60 σχε­δόν πό­λεις, ενά­ντια στον Πρό­ε­δρο Temer, που σκο­πεύ­ει να θέσει εκτός νόμου το “χάπι της επό­με­νης μέρας”. Θλι­βε­ρή ει­ρω­νεία: τη μέρα αυτή που χι­λιά­δες γυ­ναί­κες στη χώρα έβγαι­ναν δια­δη­λώ­νο­ντας στους δρό­μους, μια τρανς γυ­ναί­κα έχανε τη ζωή της, χτυ­πη­μέ­νη και δο­λο­φο­νη­μέ­νη άγρια.

Στις Φι­λιπ­πί­νες οι δια­δη­λώ­τριες στρέ­φο­νταν κατά των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων πο­λι­τι­κών επι­λο­γών, κατά της κυ­βέρ­νη­σης που δεν έχει τη­ρή­σει τις προ­ε­κλο­γι­κές υπο­σχέ­σεις της να υπάρ­χει έστω «φα­γη­τό στο τρα­πέ­ζι» και δεν δεί­χνει κα­νέ­να σε­βα­σμό στα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα, ενώ στην Ινδία κυ­ριαρ­χού­σε το αί­τη­μα για ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα (κα­λύ­τε­ρες συν­θή­κες δου­λειάς, ίση αμοι­βή σε σχέση με τους άντρες, αντι­με­τώ­πι­ση του φαι­νο­μέ­νου της σε­ξουα­λι­κής πα­ρε­νό­χλη­σης στον χώρο ερ­γα­σί­ας), για την ανε­πάρ­κεια του κρά­τους πρό­νοιας ή  για επι­δό­μα­τα μη­τρό­τη­τας.

“Η υπο­μο­νή μας στε­ρεύ­ει” φώ­να­ζαν στο Τόκιο, ενώ ακόμα και στη Νότια Κορέα, όπου οι διορ­γα­νώ­τριες εκτι­μού­σαν ότι λόγω της ερ­γα­τι­κής νο­μο­θε­σί­ας δύ­σκο­λα οι γυ­ναί­κες θα συμ­με­τεί­χαν σε απερ­γία, τις εν­θάρ­ρυ­ναν σε έν­δει­ξη αλ­λη­λεγ­γύ­ης με το κί­νη­μα πα­γκο­σμί­ως να φο­ρέ­σουν στη δου­λειά τους συμ­βο­λι­κά για μία ημέρα κόκ­κι­νο χρώμα, το πα­ρα­δο­σια­κό χρώμα της αρι­στε­ράς πα­γκο­σμί­ως.

Ακόμα και στον Κα­να­δά όπου ο πρω­θυ­πουρ­γός Justin Trudeau προ­βάλ­λει αρ­κε­τά “προ­ο­δευ­τι­κός” σε μια σειρά από θέ­μα­τα (πχ ευ­νοϊ­κός απέ­να­ντι στη λο­ατ­κι ατζέ­ντα), οι γυ­ναί­κες που βγή­καν στους δρό­μους στις 8 Μάρτη ζη­τού­σαν εξη­γή­σεις για τις πε­ρί­που 4.000 ιθα­γε­νείς γυ­ναί­κες που έχουν εξα­φα­νι­στεί ή δο­λο­φο­νη­θεί τις τε­λευ­ταί­ες τρεις δε­κα­ε­τί­ες, χωρίς να έχει γίνει καμία σο­βα­ρή έρευ­να σχε­τι­κά με αυτό.

Σε κά­ποιες πο­λι­τεί­ες των ΗΠΑ (Μέ­ρι­λαντ, Β. Κα­ρο­λί­να, Βιρ­τζί­νια) κά­ποια σχο­λεία έμει­ναν κλει­στά λόγω έλ­λει­ψης εκ­παι­δευ­τι­κού προ­σω­πι­κού, καθώς οι εκ­παι­δευ­τι­κοί -γυ­ναί­κες στη συ­ντρι­πτι­κή τους πλειο­ψη­φία- είχαν δη­λώ­σει ότι θα πά­ρουν μέρος στην απερ­γία/κι­νη­το­ποί­η­ση.

Στο Λος Άν­τζε­λες πρω­το­στα­τού­σε το αί­τη­μα για το μι­σθο­δο­τι­κό χάσμα, για τις πε­ρι­κο­πές στις δα­πά­νες για τη δη­μό­σια υγεία και για τη δια­κο­πή χρη­μα­το­δό­τη­σης στα συμ­βου­λευ­τι­κά κέ­ντρα και στις κλι­νι­κές που προ­χω­ρούν σε αμ­βλώ­σεις. Και φυ­σι­κά το αντι­κυ­βερ­νη­τι­κό σύν­θη­μα που κο­ντεύ­ει να γίνει κλα­σι­κό “Stop Trump”, “Στα­μα­τή­στε τον Τραμπ”.

Πέρα από τις συμ­βο­λι­κές ενέρ­γειες, όπως ήταν ο συμ­βο­λι­κός φω­τι­σμός κά­ποιων δη­μό­σιων κτι­ρί­ων (όπως στο Empire State Building) αυτό που μένει, πη­γαί­νει πολύ πιο πέρα από τον συμ­βο­λι­σμό: στο ου­σια­στι­κό γε­γο­νός ότι οι γυ­ναί­κες αντι­λαμ­βά­νο­νται πως η θλίψη, η αγα­νά­κτη­ση ή η οργή τους θα πρέ­πει να με­τα­τρα­πεί σε ορ­γα­νω­μέ­νη δράση αν θέ­λουν να αλ­λά­ξει ρι­ζι­κά η άσχη­μη κα­τά­στα­ση στην οποία δια­βιούν. Και για να γίνει αυτό δεν αρκεί η αμυ­ντι­κή στάση απέ­να­ντι στις κυ­βερ­νη­τι­κές επι­λο­γές όπου γης: Χρειά­ζε­ται μια αντε­πί­θε­ση που θα στρέ­φε­ται συ­νο­λι­κά απέ­να­ντι στο σύ­στη­μα που γεν­νά­ει την κα­τα­πί­ε­σή τους.

Μια κα­θη­γή­τρια μέσης εκ­παί­δευ­σης στη Ν. Υόρκη το συ­νο­ψί­ζει εξαι­ρε­τι­κά: «Οι εκλο­γές του πε­ρα­σμέ­νου Νο­εμ­βρί­ου με έκα­ναν να συ­νει­δη­το­ποι­ή­σω ότι η ψήφος δεν είναι πλέον αρ­κε­τή».

Και κάπως έτσι κλεί­νε­ται μέσα σε μια φράση όλο αυτό που πάει να γεν­νη­θεί αυτή τη στιγ­μή πα­γκό­σμια.

Πηγή: RProject

 

Διαβάστε ακόμα

Καλέσματα για την απεργία γυναικών από όλο τον κόσμο

Η φετινή 8η Μάρτη επιστρέφει στις ανατρεπτικές της ρίζες

Εμείς στις 8 Μάρτη δεν γιορτάζουμε, αγωνιζόμαστε, το 2017 και κάθε χρόνο

Πέρα από το νεοφιλελεύθερο φεμινισμό: Για ένα φεμινισμό του 99% και μια Διεθνή Αγωνιστική Απεργία στις 8 Μάρτη