της Φλώρας Νικολιδάκη
Περπατάω βιαστικά στην Πανεπιστημίου. Έχω συνάντηση μα παλιούς φίλους για τις εκλογές. Δεν πρόλαβα να βγάλω τα ρούχα από το πλυντήριο. Δεν καθάρισα την άμμο των γατιών. Άλλη μια φορά δεν προλαβαίνω να βάψω τα μαλλιά μου. Πρέπει οπωσδήποτε να γυρίσω πίσω σε μερικές ώρες. Έρχεται η Κυριακή των εκλογών, πρέπει να προετοιμάσω μερικά πράγματα στο σπίτι, γιατί θα υπάρχει μεγάλη τρεχάλα από Δευτέρα. Σκέφτομαι και λίγο εκείνο το ανοίκειο τηλέφωνο από δικηγορικό γραφείο «να είστε σπίτι το μεσημέρι, για να σας φέρουμε ένα εξώδικο», «δεν πας καλά» της απάντησα.
-Φτάνω στου Μιχάλη. Το στέκι μας για πολλά χρόνια. Φοβερή μαγείρισσα η Βάσω, αλλά στο μυαλό μας το στέκι είναι «του Μιχάλη». Αγκαλιές φιλιά. Είχαμε καιρό να συναντηθούμε. Τους κοιτάζω, είμαι η μόνη γυναίκα στην παρέα. Είναι όλοι καλά, καλοβαλμένοι και ασφαλείς. Εκτός από έναν, αυτός χωρίζει. Το σύστημα καταρρέει.
Η συζήτηση ανάβει με τη μία. Για άλλη μια φορά, μεγάλα πράγματα συζητούνται χωρίς τις γυναίκες. Δεν έχω το κουράγιο ούτε καν να το βάλω στη συζήτηση. Δε χωράει. Ποτέ δε θα χωρέσει τελικά. Πάντα κάτι θα προηγείται, ειδικά τώρα.
-Απομακρύνομαι για λίγο από τη συζήτηση και κλείνομαι στις σκέψεις μου. Φέρνω διάφορες εικόνες στο μυαλό μου και αισθάνομαι ότι τα λόγια, είναι πράγματι περιττά.
-Σκέφτομαι το μέλλον. Θα συνεχίζουν πάντα έτσι? Θα ορκίζονται αιωνία πίστη και δεν θα είναι ποτέ συνεπείς? -Εμείς θα βάζουμε τις φωνές και τότε θα δικαιολογούνται κοκκινίζοντας?- Πως είναι δυνατό να ζούμε στη δημόσια ζωή αυτά που ζούμε και στην ιδιωτική?
-Κάτι πρέπει να γίνει κορίτσια. Ο χρόνος της νόμιμης και ομαλής πορείας της χώρας έκλεισε αισίως 41 χρόνια. Όλοι οι αριστεροί και προοδευτικοί άνδρες της χώρας, είχαν το χρόνο να δείξουν τον καλό τους εαυτό. Το ότι δεν έγινε, δεν είναι ούτε τυχαίο, ούτε ζήτημα διάθεσης ή πρόθεσης. Και το κακό προχωράει. Φτάνει μια γυναίκα να πάρει δημόσια θέση για να ξεχάσει τη φράση “γυναικείο φύλο”.
-Η λύση είναι πια κάτι παραπάνω από προφανής. Η πολιτική οργάνωση των γυναικών, είναι πλέον κοινωνική ανάγκη. Για να αποκτήσει βάθος το βήμα που όλες περιμένουμε να γίνει την Κυριακή. Για να καταγράψουμε τη συλλογική μας πείρα και να την αφήσουμε παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές. Για να μην ξεκινάει πάντα το κάθε νεόκοπο γυναικείο τμήμα του κάθε κόμματος από τη διαπίστωση του ρόλου των γυναικών στην κοινωνία και την πολιτική. Για να μην είναι τόσο εύκολο σε κάθε πολιτικό να αναφέρεται με άνεση σε πράγματα που δεν γνωρίζει. Για να κάνει ένα πραγματικά προοδευτικό βήμα η κοινωνία.
-Από Δευτέρα, λοιπόν.
