* Αριστοφάνης Junior στο θέατρο Βαφείο
Στη ραδιοφωνική διαφήμιση μιας παιδικής παράστασης, που την ακούω συχνά στο Κόκκινο, λέγεται πως αυτή απευθύνεται σε «ανθρώπους 6 έως 106 χρόνων». Και έτσι ακριβώς πρέπει να είναι. Το παιδικό θέατρο είναι πρώτα θέατρο και μετά παιδικό. Αυτό κάνει, για παράδειγμα, τόσο καλές συνήθως τις παραστάσεις της Ξένιας Καλογεροπούλου: η δραματική αρτιότητα είναι βασικό ζητούμενο, ίσο με την παιδαγωγική ποιότητα και την αισθητική χάρη.
«Την εποχή της παγκοσμιοποίησης, της επικράτησης της τηλεόρασης και του διαδικτύου, της παντοδυναμίας της εικόνας, την εποχή της απομόνωσης, ο Αριστοφάνης με λόγο λιτό, απλό και τολμηρό, με παρρησία και ζωντάνια, μας δείχνει πώς μπορούμε να δούμε τον κόσμο και τη ζωή από μια άλλη πλευρά» λέει η Μαρία Σκούπα.
Η Μαρία Σκούπα, ηθοποιός, σκηνοθέτρια αλλά και παιδαγωγός με μακρόχρονη εμπειρία στην εκπαίδευση, χάρισε στο παιδικό (αλλά και -γιατί όχι- στο ενήλικο επίσης) κοινό ένα ωραίο και εύληπτο μάθημα στο θέατρο του Αριστοφάνη. Διασκεύασε και σκηνοθέτησε δύο από τις γνωστότερες κωμωδίες -τους «Αχαρνής» και τους «Όρνιθες»- και φρόντισε στη διασκευή της να αναδείξει τα βασικά χαρακτηριστικά της αριστοφανικής κωμωδίας: τη θεματική που αρύεται από την πολιτική πραγματικότητα της εποχής της και την κωμική συμβολοποιία. Ήταν πράγματι ενδιαφέρων ο τρόπος με τον οποίο προσέγγισε την αθυροστομία του αρχαίου κωμικού: προσεκτικά και ευγενικά. Δεν έκρυψε, αλλά δεν τόνισε. Υπαινίχθηκε και μάλιστα ακροθιγώς, τόσο λίγο όσο έπρεπε για να μην σταθεί καν η προσοχή των παιδιών σ’ αυτό το σημείο αλλά και τόσο για να μην κρυφτεί πίσω από ένα καταγέλαστο πουριτανισμό.
Το αντιπολεμικό μήνυμα έφτασε καθαρό, μέσα από χρώματα και μουσικές και καθαρά διατυπωμένα λόγια, στα παιδιά. Ο συσχετισμός με το σήμερα και τα σύγχρονα προβλήματα της χώρας επίσης. Έτσι μπορούσε να δημιουργηθεί στα παιδιά -που καταθλίβονται από την κατάσταση και φοβούνται, όμως δεν ξέρουν να περιγράψουν αυτό που αισθάνονται- η αισιόδοξη ιδέα πως πολλές φορές στην ιστορία αντιμετωπίσαμε προβλήματα, αλλά ο λαός βρήκε τρόπο να τα ξεπεράσει και να νικήσει εκείνους που κερδίζουν από τον πόλεμο και το κακό. Σ’ αυτό το σημείο μάλιστα στάθηκε όλως ιδιαιτέρως, προσφέροντας και ένα αντιφασιστικό μήνυμα: ο πόλεμος παρουσιάστηκε πολύ καθαρά ως δημιούργημα συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων που βρίσκουν ρόλο και κερδίζουν από την καταστροφή. Τόνισε πως δεν είναι αυτό που παρουσιάζουν οι εθνικιστικές οργανώσεις που δυστυχώς επηρεάζουν τα παιδιά και δηλητηριάζουν τα μυαλά τους με πρότυπα δύναμης και βίας, δεν είναι ο πόλεμος μια στιγμή μεγαλείου της φυλής. Στους «Όρνιθες» πάλι έδωσε και ένα οικολογικό περιεχόμενο στήνοντας ένα ευαίσθητο, πολύχρωμο παραμύθι για την ειρήνη και την ομορφιά.
Έτσι ο «Αριστοφάνης Junior» έγινε μια ωραία εισαγωγή στον Αριστοφάνη και τα θέματά του αλλά και στο αρχαίο θέατρο, αφού δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή και στη δομή των έργων (επεισόδια-χορικά) αλλά στο ρόλο του χορού.
Η παράσταση ντύθηκε με ζωντανή μουσική από το ικανότατο σύνολο Quitarte Ensemble. Οι μουσικές επιλογές του Νίκου Χατζηελευθερίου, τόσο στην πρωτότυπη δική του σύνθεση όσο και στα τραγούδια που χρησιμοποίησε, είχαν τρυφερότητα και χατζηδάκειες επιρροές, μολονότι δεν χρησιμοποίησαν τα κλισέ του είδους. Ωστόσο, πιστεύουμε ότι θα μπορούσε να επιλέξει μουσικά είδη πιο κοντά σε ποιοτικά ακούσματα των σύγχρονων παιδιών που θα απογείωναν την παράσταση κι θα την έφερναν ακόμα πιο κοντά στο σήμερα. Τα κοστούμια από ανακυκλωμένα υλικά από την Προσωδία και τους φωτισμούς, που έδιναν ατμόσφαιρα και βοηθούσαν τους θεατές να εστιάσουν κάθε φορά, επιμελήθηκε ο ηθοποιός Σάββας Σουρμελίδης. Έντεκα ηθοποιοί ανέλαβαν τα πρόσωπα (Δικαιόπολης, Λάμαχος, Πεισθέταιρος κτλ) και το χορό με κέφι αλλά και σύνεση. Τους αναφέρουμε αλφαβητικά: Σπύρος Δημακόπουλος, Κλώντια Διακομιχάλη, Λάμπρος Κόκκορης, Ολίβια Λαπατά, Κατερίνα Λιάπη, Γιούλη Μητρογιαννοπούλου, Αριάδνη Μιχαηλάρη, Σάββας Σουρμελίδης, Ελένη Σταυράκη, Γιώργος Τσαγκαράκης, Κατερίνα Τυροπώλη.
Πηγή: Εποχή
