της Δήμητρας Κυρίλλου
Η συνέντευξη του βιαστή και δολοφόνου της Ζωής Δαλκαλίδου από την Ξάνθη στην εκπομπή της Στεφανίδου είναι προσβολή για την ίδια τη νεκρή γυναίκα και για όλο τον κόσμο που έχει οργιστεί από το τραγικό γεγονός.
Είναι πρόκληση και ύβρις για δύο λόγους: Πρώτον, γιατί παραχωρεί στον δράστη το μικρόφωνο να περιγράψει τη δική του εκδοχή του συμβάντος και να δικαιολογήσει τις πράξεις του (το οποίο και κάνει), ισχυριζόμενος ότι δεν υπήρξε βιασμός αλλά συναινετικό σεξ, ότι στο τέλος η κοπέλα απείλησε να τον καταγγείλει και έτσι «θόλωσε» και «αναγκάστηκε» να την κάψει ζωντανή ενώ δεν ήθελε, κλπ.κλπ.
Πρόκειται για προφανή ψέμματα και κλασσική γραμμή άμυνας των βιαστών –των ελάχιστων περιπτώσεων που φτάνουν μέχρι τα δικαστήρια-, μια γραμμή που έχει λειτουργήσει με επιτυχία ως τώρα, φορτώνοντας τις ευθύνες στο θύμα γιατί «τα γύρευε» με το προκλητικό (!) ντύσιμο και συμπεριφορά και αθωόνοντας τους θύτες που εμφανίζονται σαν «κυνηγοί» που έπεσαν σε κακόβουλη παγίδα. Μ’αυτό τον τρόπο οι δίκες βιασμών συνήθως καταλήγουν σε αθώωση του κατηγορούμενου «ελλείψει επαρκών στοιχείων» και σε κόλαφο για τα θύματα που γίνονται ρεζίλι και βγαίνουν επιπλέον και φταίχτες.
Ρόλος των ΜΜΕ
Σε ένα δεύτερο επίπεδο αξίζει να σταθούμε στο ρόλο των ΜΜΕ και όλων των παπαγάλων της κυρίαρχης ιδεολογίας, γιατί έχουν τεράστια συμβολή στην προβολή των πιο καθυστερημένων σεξιστικών και ρατσιστικών ιδεών: Στην καλλιέργεια ατομικών ρόλων και προτύπων, όπως της γυναίκας – «ανάφτρας» και του άντρα -«κυνηγού», τον ανταγωνισμό και την αντιπαλότητα των οποίων παρουσιάζουν σαν απόλυτη και αδιαμφισβήτητη ανθρώπινη φύση, με λίγα λόγια «η γυναίκα προκαλεί και ο άντρας κατακτά».
Στα τηλεσκουπίδια τους καθημερινά λοιδωρούν όσους είναι φτωχοί, κοντοί, χοντροί, κακοντυμένοι, αποτυχημένοι και άρα αποκλεισμένοι από τον λαμπερό κόσμο που προβάλλουν και κολακεύουν, τον κόσμο των διάσημων και ωραίων. Όμως η πραγματικότητα κατά βαση δεν ταιριάζει με την εικόνα που καλλιεργείται και συχνά γεννιούνται παρεκτροπές από τους ρόλους και τους όρους του παιχνιδιού. Τότε προκύπτουν οι ανώμαλοι, οι βιαστές και δολοφόνοι, τα «κτήνη» που με τόση ευκολία οι Τατιάνες μας επιστρέφουν στην οθόνη, μας τους πετάνε κυριολεκτικά στα μούτρα, πουλώντας ακόμη μεγαλύτερη τηλεθέαση, κλαίγοντας και κραυγάζοντας για τα τέρατα που αυτοί οι ίδιοι καθημερινά γεννάνε.
Οι Τατιάνες είναι μέρος του προβλήματος, της κυρίαρχης ιδεολογίας στα μυαλά και τις ζωές των ανθρώπων. Η απελευθέρωση από το σεξισμό και τα εγκληματικά αποτελέσματά του όπως οι βιασμοί προϋποθέτει και τη σύγκρουση μαζί τους και με το σύστημα που ευλαβικά εκπροσωπούν.
Πηγή: εργατική αλληλεγγύη
