της Δήμητρας Σπανού
Στις 8 Μάρτη σε πολλά μέρη του κόσμου οι γυναίκες ετοιμάζονται να κατέβουν στους δρόμους. Στις ΗΠΑ, στην Πολωνία, σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, στην Τουρκία και αλλού, έχουν ήδη εξαγγελθεί απεργίες γυναικών.
Αυτό που έστρωσε το δρόμο ήταν η εντυπωσιακή απεργία των γυναικών στην Πολωνία τη «Μαύρη Δευτέρα» στις αρχές Οκτώβρη, ενάντια στην πρόταση της κυβέρνησης για καθολική απαγόρευση των αμβλώσεων. Η επιτυχία της προκάλεσε το ερώτημα στις Πολωνές φεμινίστριες «και μετά τι;». Εν τω μεταξύ, μερικές εβδομάδες αργότερα, στις 19 Οκτώβρη, τη σκυτάλη πήρε η Αργεντινή, όπου δεκάδες χιλιάδες διαδήλωσαν ενάντια στην έμφυλη βία με αφορμή τον άγριο βιασμό και δολοφονία της δεκαεξάχρονης Lucia Perez, με κάλεσμα της ομάδας Ni Una Menos και άλλων συλλογικοτήτων. Δεν ήταν η πρώτη φορά, ενώ παρόμοιες κινητοποιήσεις είχαμε πρόσφατα και σε άλλες χώρες της περιοχής. Δυστυχώς στη Λατινική Αμερική αυτό μοιάζει να είναι ένας θλιβερός κανόνας. Στην Αργεντινή μια γυναίκα δολοφονείται κάθε 30 ώρες. Στο Μεξικό 7 γυναίκες δολοφονούνται τη μέρα και στη Βραζιλία 15. Κάπου εκεί γεννήθηκε μεταξύ φεμινιστριών στη Λατινική Αμερική η ιδέα για μια κοινή μέρα δράσης, με «αποχή» κάθε γυναικείας δραστηριότητας ή «απεργία». Και η ιδέα εξαπλώθηκε. Η διοργάνωση κινητοποιήσεων για τις 25 Νοέμβρη σε πολλές πόλεις ανά τον κόσμο έδωσε νέα πνοή, καθώς αποτέλεσε αφορμή για να στηθούν συνελεύσεις και κανάλια επικοινωνίας, που σε πολλές περιπτώσεις ξεπέρασαν τοπικά και εθνικά όρια. Αυτό αποδείχτηκε στις πορείες που οργανώθηκαν με αφορμή την ορκωμοσία του Τραμπ τον Γενάρη, που όχι μόνο ξεπέρασαν κάθε προσδοκία των εκεί διοργανωτριών, αλλά εξαπλώθηκαν σε όλες τις ηπείρους, σε μια επίδειξη διεθνιστικής αλληλεγγύης και συντροφικότητας.
Μέσα σε αυτό τον αναβρασμό, αυτό που είδαμε να κερδίζει έδαφος είναι ένας φεμινιστικός λόγος με συνολικότερο όραμα. Παρά τις όποιες αντιφάσεις και τα ακόμα άλυτα ζητήματα, στην εποχή της κρίσης και των πολιτικών λιτότητας που ευνοούν τους λίγους και υφαρπάζουν από τις/τους πολλές/ους, τα νέα φεμινιστικά κινήματα αντλούν τη δύναμή τους από τη συνάρθρωση των διαφορετικών αγώνων. Πρώτα από όλα, ο φεμινιστικός λόγος που εκφράστηκε στις ανά τον κόσμο κινητοποιήσεις συνέδεσε τα κινήματα γυναικών με εκείνα για λοατ δικαιώματα, για υπεράσπιση των μεταναστών/τριών, των μη λευκών ομάδων και εντέλει όλων των καταπιεσμένων ενάντια στις πολλές μορφές που παίρνει η εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο. Έπειτα, η αναγνώριση της σημασίας τόσο των διαφορετικών εμπειριών αντίστασης όσο και της βιωμένης καθημερινότητας με τα μικρά ή μεγάλα προβλήματα και τις προκλήσεις της, απέδειξε οριστικά πως η ιεράρχηση των καταπιέσεων και η αδιαφορία για κάποιες από αυτές αποτελούν αγκυλώσεις του παρελθόντος. Αυτό που κατεβάζει κόσμο στο δρόμο για την υπεράσπιση της ζωής του μπορεί να είναι εξίσου τα εργασιακά δικαιώματα και ο φόβος να γυρίσεις μόνη στο σπίτι το βράδυ. Η ανάδειξη μιας συνέχειας ανάμεσα σε αυτές –και άλλες βέβαια!- μορφές καταπίεσης είναι που στρώνει το δρόμο για τη συνολικότερη αμφισβήτηση του κυρίαρχου καπιταλιστικού, ρατσιστικού και πατριαρχικού συστήματος.
Η απεργία που καλείται για τις 8 Μάρτη αποτυπώνει ακριβώς τη συνολικότητα των αιτημάτων: αποχή τόσο από την αμειβόμενη όσο και τη μη αμειβόμενη εργασία. Πρόκειται για καλέσματα σε ολικό σταμάτημα κάθε γυναικείας δραστηριότητας, σε κλασική απεργία, ακόμα και σε αποχή από την κατανάλωση. Αφορά τόσο εργασιακούς χώρους όσο και το νοικοκυριό, τις εργαζόμενες εκτός σπιτιού και τις άνεργες, αυτές που έχουν έγγραφα αλλά και εκείνες που τα στερούνται, τις φοιτήτριες και τις συνταξιούχες. Όλες. Αφορά τόσο τη σεξουαλική βία, τις παρενοχλήσεις και τα αναπαραγωγικά δικαιώματα όσο και την ελαστικοποίηση της εργασίας, τη μισθολογική ανισότητα και τη διάλυση των παροχών πρόνοιας. Αφορά κάθε πτυχή της ζωής μας.
Αυτό που έχει ξεκινήσει δεν φαίνεται να σταματάει στην 8η Μάρτη, είναι μόνο η αρχή. Στην Ιταλία οι γυναίκες δηλώνουν χαρακτηριστικά: «Από παλίρροια σε ωκεανό. Είμαστε μια καταιγίδα. Και καμιά πλαγιά δεν μπορεί να μας σταματήσει».
Διαβάστε ακόμα
Εμείς στις 8 Μάρτη δεν γιορτάζουμε, αγωνιζόμαστε, το 2017 και κάθε χρόνο
