Στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, εμείς, οι γυναίκες της πληττόμενης πλειοψηφίας οφείλουμε στους εαυτούς μας να καταψηφίσουμε την πρόταση των πιστωτών· και θα εξηγήσουμε τους λόγους. Είναι αλήθεια ότι την τελευταία εβδομάδα έχουμε ίσως κάποια στιγμή νιώσει φόβο, ανασφάλεια, αβεβαιότητα και πως οι αποφάσεις παίρνονται κάπου εκεί έξω, πέρα από τον έλεγχό μας. Ακούμε διαρκώς για εκβιασμούς και για τελεσίγραφα· για «περηφάνεια» και «υποτέλεια»· για βράχια, γκρεμούς και άλλα ατυχήματα ή δυστυχήματα. Και πολύ φανατισμό και οργή, που συχνά επισκιάζει τα όποια λογικά επιχειρήματα. Πώς να μην ανησυχούμε; Πώς να κρατηθούμε στα λογικά μας; Και κυρίως, τι κάνουμε;
Ας κοιτάξουμε λοιπόν γύρω μας. Από τη μια αντικρίζουμε το χάλι που έχουν επιφέρει τα συνεχή μέτρα σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Ειδικά οι γυναίκες, κληθήκαμε τα τελευταία χρόνια να σηκώσουμε ακόμα περισσότερα βάρη. Και δεν έφτανε η «φροντίδα» που επωμιστήκανε πολλές από εμάς στα πλαίσια της οικογένειας, όπως και η αυξημένη ανεργία και ευελιξία εκτός σπιτιού. Μαζί τους αυξήθηκε και η βία, η παρενόχληση και κάθε είδους καθημερινός σεξισμός. Άλλες πάλι παραμένουμε εγκλωβισμένες στην οικογενειακή εστία, με πατεράδες και αδερφούς πάνω από το κεφάλι μας (τους οποίους μπορεί και να υπεραγαπάμε, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα, έτσι δεν είναι;) ενώ άλλες θα θέλαμε να ξεκινήσουμε τη δική μας οικογένεια, αλλά δεν μπορούμε. Σαν να μην έφτανε ότι ανησυχούμε για εμάς τις ίδιες, τις δουλειές μας, τα δικαιώματά μας που εξαφανίζονται, ανησυχούμε επιπλέον για τα παιδιά, τους/τις συντρόφους, τους γονείς, τους γείτονες και τις φίλες/φίλους μας και τρέχουμε να προλάβουμε (να «φροντίσουμε») τους πάντες. Κι όλα αυτά για όσες δεν είμαστε τρανς, λεσβίες ή με σκούρο δέρμα, για να αντιμετωπίζουμε επιπλέον αποκλεισμούς, βία και προβλήματα…
Από την άλλη βέβαια είδαμε και την ελπίδα. Είδαμε πρωτοβουλίες, κολλεκτίβες και κάθε είδους συλλογικά εγχειρήματα. Ζήσαμε τις πλατείες, φτιάξαμε λαϊκές συνελεύσεις και οργανώσαμε συλλογικές κουζίνες. Στηρίξαμε τις καθαρίστριες και την ΕΡΤ –ακόμα και με κριτική, δεν έχει σημασία. Μάθαμε το ίντερνετ, το φέισμπουκ και τα μπλόγκ. Μάθαμε ακόμα να βάζουμε τα παλιά ρούχα πλυμμένα και διπλωμένα δίπλα στον κάδο για εκείνους/ες που δεν έχουν, καθώς και το φαΐ που περισσεύει. Όταν είδαμε ότι τα όνειρά μας δεν πρόκειται να υλοποιηθούν, φοβηθήκαμε πολύ. Αλλά προσαρμοστήκαμε κιόλας και επιβιώσαμε. Και στην πορεία είδαμε ότι μπορούμε και αλλιώς. Όταν κοιτάμε λοιπόν γύρω μας, αυτές είναι οι εμπειρίες που σαν ψηφίδες μπαίνουν σε τάξη και συνθέτουν αυτά που ζούμε.
Κάποιοι θα μας πούνε βέβαια ότι όλα αυτά είναι λαϊκισμός και πως πολιτική είναι μόνο όταν μιλάς με μακροοικονομικούς δείκτες και στατιστικές, για το «λαό», το «έθνος» και κάποιο –αφηρημένο- καλό του. Όμως, ο φεμινισμός μας έχει διδάξει ότι η πολιτική δεν μπορεί να είναι ξεκομμένη από τα βιώματα της καθημερινότητάς μας. Μας έχει διδάξει ακόμα ότι αυτές οι γενικεύσεις, πάνω στις οποίες βασίζονται πολλές από τις αναλύσεις που ακούμε καθημερινά και χαράζονται πολιτικές, δεν είναι τελικά παρά αφηγήσεις λευκών, δυτικών, (μέσο)αστών στρέιτ αντρών. Άρα είναι κάθε άλλο παρά περιεκτικές και συνολικές. Για αυτό και εμείς οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν έχουμε καμία σχέση με κοκορομαχίες για το ποιός πολιτικός είναι δειλός και ποιός έχει «τ’αρχίδια». Δεν μας ενδιαφέρει να ματώσουμε για κάποια «εθνική ομοψυχία», γιατί ξέρουμε ποιά είναι η θέση των γυναικών σε αυτή την αφήγηση, και δεν εξαρτούμε την «περηφάνεια» και την «ταπείνωσή» μας από την πορεία των διαπραγματεύσεων ή από μια κάλπη. Είμαστε περήφανες ούτως ή άλλως γιατί οι αγώνες μας είναι καθημερινοί, στο σπίτι, στη δουλειά, στο δρόμο και δεν αφήνουμε κανέναν να υποθέτει το αντίθετο.
Εμείς θα κλείσουμε τα αυτιά σε όσες φωνές προσπαθούν να διαστρεβλώσουν αυτά που ξέρουμε και ζούμε και να μας πουλήσουν τη δική τους πραγματικότητα ως μοναδική αφήγηση. Θα πούμε «όχι» σε νέα μέτρα λιτότητας γιατί δεν ξεχνάμε ότι αυτή η κρίση δεν είναι δική μας, οπότε ούτε και η εξοντωτική λιτότητα πρέπει να φορτώνεται στις πλάτες μας. Θα πούμε «όχι» στην Ευρωπαϊκή Ένωση της ανισότητας, του σεξισμού και της λιτότητας, στην Ευρωπαϊκή Ένωση που προϋποθέτει και προωθεί την απλήρωτη εργασία «φροντίδας» από όλες εμάς και μας επιβραβεύει με ευέλικτη απασχόληση και βία για να σώζει τράπεζες. Εμείς έχουμε πλέον μάθει στην αλληλεγγύη και τη συλλογική προσπάθεια, γνωρίσαμε τη δημοκρατία των συνελεύσεων και αυτή την Ευρώπη απαιτούμε. Η ανάγκη μας είναι να υπάρχουμε και την επόμενη μέρα. Η επιθυμία μας είναι να υπάρχουμε σε μια κοινωνία με ισότητα και δικαιοσύνη –και θα αγωνιστούμε για αυτό.
Ενώνουμε τις φωνές μας, στηρίζουμε τους αγώνες!
5/7 όλες ψηφίζουμε «όχι» στα μνημόνια, στη λιτότητα, στους εκβιασμούς
φύλο συκής /www.fylosykis.gr
