Ήταν μεγάλη η χαρά να συνοδεύσουμε τη Βαλμπόνα και τον Δημήτρη, την περασμένη εβδομάδα, στο γάμο τους σε δημαρχείο της Αθήνας. Από την αρχή της τραγικής περιπέτειας της νέας και δυνατής αυτής γυναίκας, η αγάπη του ζευγαριού ήταν ο αποφασιστικός παράγοντας που συνέβαλε στην θεαματική βελτίωση της υγείας της και στην ψυχική και κοινωνική της ανάκαμψη. Πριν το γάμο και μετά το γάμο και πάντα, δίναμε και δίνουμε τις ευχές και την αλληλεγγύη μας.
Ήμασταν εκεί φίλες από τη Φεμινιστική Πρωτοβουλία, συγγενείς από τις δύο οικογένειες, ο υπεύθυνος της τριμελούς ομάδας μικροχειρουργικής του ΚΑΤ κ. Ιγνατιάδης που τιμήθηκε ιδιαιτέρως για τον μεγάλο ιατρικό άθλο τους, οι δικηγόροι που την εκπροσώπησαν αφιλοκερδώς στα δύο δικαστήρια κ. Νέλλας, Μαντάς, και Κλειώ Παπαπαντολέων (ωσεί παρούσα λόγω κωλύματος της τελευταίας στιγμής), η κ. Ελένη Κτόνα από την τότε Γενική Γραμματεία Ισότητας με την μεγάλη της συμβολή, κι ήταν εκεί η χαρά του ζευγαριού και όλων των παρισταμένων.
Ήταν και τα τραγούδια του γάμου, που έδωσαν τον εορταστικό τόνο, αλλά και τα ποιήματα για την αγάπη, που επέλεξε και απήγγειλε η Ελένη Καρασαββίδου:
Οδ. Ελύτης Μονόγραμμα (απόσπασμα)
Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός
Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
/…/
Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα
Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά –κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε
Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό “τί” καί τό “έ”
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά
Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό εξαργυρώνει:
Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή
Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.
Μ. Lani (Αλβανία) απόσπασμα
Ξυπνήστε!
Δικά μου αγνά αισθήματα
ορμητικά όπως πέταλα λουλουδιών ξεκινήστε την έκρηξη….
…ξεκινήστε να ισοπεδώνεται την κακία»…
/../
«Πετούσα σελαγίζοντας πάνω στα όνειρα
Να πήγαινα από πίσω με προσκαλούσε
ο καλπασμός ενός αλόγου
….όταν ξύπνησα ο καλπασμός ήταν το κουδούνι του ρολογιού.
Μα το άλογο, αχ το άλογο!
Με το όνειρο είχε πάει στα χάνια τ’ ουρανού». (Μ. Lani)
Για Ένα Πουκάμισο Γεμάτο
Ελένη Καρασαββίδου
“Θέλω να γυρίσω στο νησί μου που ’ναι
γεμάτο κορίτσια και να τους προσφέρω
ένα δίκτυ γεμάτο λέξεις απαγορευμένες μέχρι
τότε γι’ αυτές”
J. Winterson “Η ποιητική του Έρωτα”
Έτσι κάπως θ’ άρχιζε η αληθινή
Απολογία της Ελένης,
που την ονομάσαν “κοινή”
στην Αρχαιότητα,
γιατί άφησε την κλίνη την βασιλική
για να βρει τον Εαυτό της.
Χαρίζοντας και σ’ αυτήν λέξεις που ’ταν
Μονάχα του Μενέλαου.
“Ταξίδι”, “Κατάκτηση”, “Ηδονή”, “Πείραμα”,
“Θάρρος”, “Σκέψη”, “Επιλογή”, ΖΩΗ.
Γράφοντας -Αυτή- την Οδύσσεια πριν καν
τον πηγαιμό του Οδυσσέα.
Δικαιωμένη όχι επειδή “δεν πήγε τελικά”,
ξεβγαλμένη στην ακτή της Αιγύπτου
κατά πως ήθελε ο ρομαντισμός των ανδρών,
Μα γιατί Πήγε.
Κατά πως το ’θελε ο ρομαντισμός Του Ανθρώπου.
Πουκάμισο γεμάτο,
Φορεμένο από μυριάδες σώματα,
-ονόματα και είδη διαφορετικών μύρια-
Που αλέστηκαν απ’ τα σαγόνια της Ιστορίας
μα που στιγμή δε λερώθηκε,
στιγμή δεν έπαψε ν’ ανεμίζει.
Έτσι κάπως θ’ άρχιζε η αληθινή
Απολογία της Ελένης,
Που την ονομάσαν “κοινή”
δίχως λόγο
Και Ωραία για τους λάθος Λόγους.
Η Ελένη του Εαυτού της.
Όχι της κλίνης της βασιλικής
Όχι της Τροίας,
Ούτε του Πάρη.
Κι ακριβώς γι’ αυτό
η Ωραία … (Βαλπόνα)*
*αντικατάσταση του αρχικού Ελένη
Διαβάστε ακόμα
Το αίμα κυλάει, εξήγηση ζητάει
17 χρόνια κάθειρξη για τον επίδοξο φονιά της Βαλμπόνας Ρ.
