Το Φύλο Συκής ζήτησε από γυναίκες που βρίσκονται στην Αθήνα αυτές τις μέρες για το Alter Summit να μας περιγράψουν τους λόγους που τις έφεραν στη διοργάνωση και ιδιαίτερα στην Φεμινιστική Συνέλευση που θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 7 Ιουνίου στις 12.30.
Ονομάζομαι Heidi Ambrosch, είμαι εκπρόσωπος των γυναικών του Κομμουνιστικού Κόμματος Αυστρίας. Το 2010 σχηματίστηκε μια ευρεία συμμαχία γυναικών και γυναικείων οργανώσεων για να προετοιμάσει την 100ή επέτειο της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας, και κατέληξε με ένα κοινό όραμα και μια κινητοποίηση 15.000 γυναικών. Μπορείτε να διαβάσετε αυτό το όραμα σε πολλές γλώσσες στο σάιτ του Δικτύου Γυναικών που ήταν αποτέλεσμα αυτής της κινητοποίησης.
Έρχομαι στην Αθήνα γιατί οι γυναίκες αυτού του δικτύου γνωρίζουν ότι οι ευρωπαϊκές πολιτικές ενάντια στο λαό της Ελλάδας αποτελούν μια επίθεση στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στις γυναίκες, και συνεπώς χρειάζεται δικτύωση σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Φυσικά η κοινωνική κατάσταση των γυναικών στην Αυστρία είναι ακόμα καλύτερη απ’ ότι σε πολλές άλλες χώρες, αλλά η αυξανόμενη φτώχια είναι ορατή στη χώρα μας. Πολλές γυναίκες ζουν σε επισφάλεια. Απόλυτη απαίτηση είναι ο καθορισμός κατώτερου μισθού και κατώτερου βασικού εισοδήματος. Ίσως θα μπορέσουμε να διαμορφώσουμε κοινές διεκδικήσεις και να τις διαδώσουμε σε όλες τις χώρες. Ίσως μπορούμε να δουλέψουμε με το πνεύμα της Αλληλεγγύης για όλους και όλες.
Είμαι η Βέρα, από την ομάδα UMAR στην Κοΐμπρα, Πορτογαλία. Θα είμαι στην Αθήνα γιατί θεωρώ σημαντική τη συζήτηση και την ανταλλαγή ιδεών για την συγκρότηση πολιτικών προτάσεων που προωθούν την ατομική χειραφέτηση και αυτονομία και την οριζόντια διασύνδεση στην πολιτική και κοινωνικοοικονομική οργάνωση, όπου στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων πρέπει να συμμετέχουν όλες και όλοι. Μ’ αυτή την έννοια, οι Ευρωπαίες πρέπει να αγωνιζόμαστε γι’ αυτές τις διεκδικήσεις, για κοινωνίες με κοινωνική δικαιοσύνη, χωρίς βία, ιεραρχίες, ανισότητες και διακρίσεις.
Στην Πορτογαλία οι πολιτικές για την οικονομία, την εργασία, τους νόμους και τις ποινές εξακολουθούν να διαιωνίζουν μορφές διακρίσεων ενάντια στις γυναίκες με την επιβολή κοινωνικών, οικονομικών και δικαστικών περιορισμών που καταλήγουν σε μεγαλύτερη φτώχια, ανεργία και επισφάλεια στην εργασία, σε βία, σε υψηλότερη ποινή για τις γυναίκες που παραβαίνουν τους νόμους και τις κοινωνικές επιταγές και στην παραμέληση της απαιτούμενης προστασίας για τις γυναίκες-θύματα.
Επίσης σημειώνω ότι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές προκαλούν την θηλυκοποίηση της φτώχιας και την διατήρηση του μοντέλου της νοικοκυράς. Εδώ, οι γυναίκες που ήδη υφίστανται διπλή εκμετάλλευση, είναι υπεύθυνες για τη φροντίδα της οικογένειας και την οικιακή εργασία και πρέπει να διατηρήσουν και τα οικονομικά της οικογένειας με τη δική τους εργασία. Η ανεργία, οι χαμηλοί μισθοί και η επισφαλής εργασία πλήττουν πρωτίστως τις γυναίκες.
Ένα άλλο ζήτημα είναι η βία κατά των γυναικών που στην Πορτογαλία έχει λάβει ανησυχητικές διαστάσεις και διαπερνά όλες τις κοινωνικοοικονομικές τάξεις, αλλά ιδιαίτερα βαθαίνει στις ομάδες των γυναικών με μεγαλύτερες οικονομικές δυσκολίες, που επιβαρύνει περισσότερο την κοινωνικά ευάλωτη θέση τους, ενώ οι περιορισμοί που επιβάλλονται είναι συνώνυμοι μεγαλύτερου κοινωνικού ελέγχου της βίας την οποία υφίστανται.
Lídia Fernandes, Πορτογαλία, UMAR – (Γυναίκες Ενωμένες για Εναλλακτικές Πολιτικές και Ανταπόκριση).
Έρχομαι στην Αθήνα για να καταλάβω την κατάσταση που υπάρχει σε κάθε χώρα, τι κάνουν τα κινήματα για να αντιμετωπίσουν την τεράστια επίθεση μέτρων λιτότητας που αντιμετωπίζουμε σε όλη την Ευρώπη και για να οικοδομήσουμε δεσμούς αλληλεγγύης με φεμινιστικές ομάδες, ομάδες άνεργων – συγκεκριμένα από την Ελλάδα – προσπαθώντας να οικοδομήσουμε κοινές στρατηγικές, δράσεις και εναλλακτικές λύσεις σ’ αυτό το πατριαρχικό, καπιταλιστικό και οικολογικά καταστροφικό σύστημα το οποίο, αν και είναι ξεπερασμένο, οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ επιμένουν να το διατηρούν με κάθε κόστος.
Στην Πορτογαλία, ο κόσμος είναι εξαντλημένος. Λέω κόσμος, αλλά δεν είναι δύσκολο να μαντέψουμε την διάσταση του φύλου αυτού του κράτους, αν εξετάσουμε την εργασία και τις αμοιβές, τη βία κατά των γυναικών, την σεξουαλική και αναπαραγωγική διάσταση και λοιπά. Αλλά υπάρχει μια άλλη διάσταση, ψυχική θα έλεγα, που θέλω να υπογραμμίσω: οι γυναίκες, ειδικά οι φτωχότερες, έχουν να αντιμετωπίσουν όλων των ειδών τα προβλήματα. Κάποια είναι κοινά με των ανδρών, άλλα είναι ιδιαίτερα: Αγωνίζονται να διατηρήσουν τη δουλειά (και ανέχονται την παρενόχληση), να επιβιώσουν χωρίς δουλειά, να δουλεύουν με έναν άθλιο μισθό, αγωνίζονται να διατηρήσουν το σπίτι, να εξασφαλίσουν την τροφή για τις ίδιες και τις οικογένειες, να αντιμετωπίσουν τα υπονοούμενα ότι είναι τεμπέλες ή κακές μητέρες. Ή τα υπονοούμενα ότι είναι ασύδοτες, προκλητικές. Ή αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας (περιλαμβανομένης της ψυχικής) για τις ίδιες και τους συγγενείς τους, και λοιπά. Και μερικές φορές, συχνά, πολύ συχνά, νιώθουμε ότι δεν αντέχουμε άλλο… Και ενώ μας κατηγορούν για την κρίση, ακούμε από τον κάποιο τραπεζίτη, την ώρα που παρουσιάζει τα κέρδη των 249,1 εκατομμυρίων ευρώ:
«Αν οι Έλληνες και οι Ελληνίδες μπορούν να ανεχτούν μια πτώση του ΑΕΠ της τάξης του 25%, γιατί όχι και οι Πορτογάλοι; Είμαστε ίσοι ή όχι; (…)»
Αυτό είναι το πρόβλημα με τις ελίτ που μας κυβερνούν: δεν έχουν ιδέα για τι μιλάνε. Ή, ακόμα χειρότερα, έχουν…
Καλούμε τις Ευρωπαίες να χρησιμοποιήσουμε τις δυνάμεις μας, την τρυφερότητά μας, την ευφυΐα μας, την οργή μας, τη χαρά μας και την δημιουργικότητά μας για να αντεπιτεθούμε σ’ αυτή την βάρβαρη επίθεση κατά των δικαιωμάτων μας, ενάντια στις ζωές μας. Πρέπει να το πούμε πολύ καθαρά: Δεν είμαστε σκλάβες του σπιτιού, των προκαταλήψεων, του αφεντικού, του κεφαλαίου, του τραπεζίτη. Ούτε και του χρέους!
Ονομάζομαι Magda Alves, είμαι 31 ετών, είμαι από την Πορτογαλία και μετέχω στην Παγκόσμια Πορεία Γυναικών. Είμαι φεμινίστρια που παλεύω ενάντια σε διαφορετικά συστήματα εκμετάλλευσης, κυριαρχίας και καταπίεσης, όπως ο καπιταλισμός και η πατριαρχία, και ζω σε μια χώρα κατειλημμένη εδώ και δύο χρόνια από την τρόικα, και μια παράνομη κυβέρνηση. Πιστεύω ότι αυτή η Εναλλακτική Σύνοδος στην Αθήνα είναι για μένα πολύ σημαντική. Γιατί θα καταλήξει στη σύγκλιση των διαφορετικών κινημάτων, κοινωνικών, ακτιβιστικών, συνδικαλιστικών. Σημαντική γιατί ενωμένες είμαστε δυνατές, πολύ δυνατές, και μαζί μπορούμε να νικήσουμε. Σημαντική γιατί μπροστά σε μια συνολική επίθεση, ο αγώνας μας, οι αγώνες μας, πρέπει να είναι διεθνείς. Σημαντική γιατί μας επιτρέπει να δούμε, να κατανοήσουμε, να ανταλλάξουμε, να μοιραστούμε, να οικοδομήσουμε, να δημιουργήσουμε συνδέσμους, που θα μας ξαναδώσουν τη δύναμη να συνεχίσουμε.
Επειδή είμαι φεμινίστρια, ξέρω, ξέρουμε, ότι όλες οι διαδικασίες πρέπει να είναι αληθινά χειραφετητικές, επαναστατικές, πρέπει να έχουν ανάλυση φύλου και ότι οι γυναίκες έχουν θεμελιώδη ρόλο σ’ αυτή τη διαδικασία. Η Πορτογαλία είναι μια από τις χώρες της ΕΕ όπου οι ανισότητα των μισθών μεταξύ γυναικών και ανδρών έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια. Το ύψος της ανεργίας των γυναικών είναι μεγαλύτερο απ’ αυτό των ανδρών, για να μην μιλήσουμε για την επισφάλεια και για την μη πληρωμένη απασχόληση των γυναικών. Ο κατά φύλο καταμερισμός της εργασίας αυξάνεται και εντείνεται.
Οι περικοπές στους προϋπολογισμούς κάνουν την πρόσβαση στην έκτρωση πιο δύσκολη σε κάποιες ζώνες της νότιας Πορτογαλίας, τις εσωτερικές ζώνες ή στα νησιά Αζόρες και Μαδέρα. Οι πολιτικές της λιτότητας ακολουθούνται εξίσου από συντηρητικό λόγο.
Οι νοσοκόμες κατάγγειλαν ότι όλο και πιο πολύ οι γυναίκες δεν έχουν πρόσβαση στην προγεννητική συμβουλευτική. Η αύξηση της τιμής των μέσων μεταφοράς, δυσκολεύει ακόμα και τη μετακίνηση. Το μητρικό γάλα είναι ακριβό, και καμιά φορά απρόσιτο και υπάρχουν όλο και περισσότερες μητέρες που δίνουν στα μωρά γάλα αγελαδινό βάζοντάς τα σε κίνδυνο. Και μάλιστα κατά τα τελευταία χρόνια, όπου το ύψος της βρεφικής θνησιμότητας ήταν το χαμηλότερο του κόσμου και θα έπρεπε να συνεχίζει να πέφτει, αντίθετα, έχουμε μια αντιστροφή αυτής της θετικής πτωτικής τάσης. Επίσης, οι περιπτώσεις του θανάτου γυναικών λόγω βίας έχουν αυξηθεί: Το παρατηρητήριο των δολοφονημένων γυναικών δείχνει ότι η βία είναι όλο και πιο δυνατή και τραυματική. Με τα μέτρα λιτότητας, οι γυναίκες είναι πιο ευάλωτες στη βία λόγω φύλου. Μια γυναίκα που είναι θύμα βίας δεν μπορεί πια να φύγει από το σπίτι αν δεν έχει την οικονομική αυτονομία. Πολλά περισσότερα θα μπορούσαμε να πούμε. Μαζί και Ενωμένες. Συνεργαζόμαστε. Οικοδομούμε. Μεταμορφώνουμε. Η επανάσταση θα είναι φεμινιστική.
