του Νίκου Νικήσιανη
Προτού ακόμα διαταχθεί η συνήθης διοικητική εξέταση για τα «αίτια της αυτοκτονίας», οι διοικούντες του στρατοπέδου 616 στο Έβρο είχαν ήδη φροντίσει να διαρρεύσουν την –επίσης συνήθη- ετυμηγορία: «γκομενικό»… Οι περισσότεροι ανά την Ελλάδα συνάδελφοί τους άλλωστε δεν φαίνεται να χρειάζονταν αυτή την επιβεβαίωση, αφού έτσι κι αλλιώς όποτε ακούν για αυτοκτονία, με ύφος βαθυστόχαστου σκυλά, χαμογελούν και διαβεβαιώνουν ότι «καμιά πουτάνα θα τον παράτησε».
Η δικαιολογία αυτή άλλωστε ταιριάζει γάντι στον απύθμενο σεξισμό του ελληνικού στρατού· ένα σεξισμό που ξεπερνά τις δεδομένες στον υπόλοιπο κόσμο διακρίσεις κοινωνικών ρόλων, για να επιστρέψει στα τάρταρα της πατριαρχικής μας ιστορίας, ανάγοντας τις γυναίκες συνολικά σε απλά εργαλεία πρόσκαιρης αυτοϊκανοποίησης. Εντάξει, το υπόβαθρο είναι μάλλον ήδη πρόσφορο, αλλά δεν πρέπει να υποτιμήσουμε τον ενεργό ρόλο που παίζει η ίδια η «στρατιωτική εκπαίδευση» στη διαιώνιση αυτής της ιδεολογίας. Είπαμε: η βασική αποστολή του στρατού είναι να «σε κάνει άντρα».
Αν πάλι σου φαίνεται παράλογο να αυτοκτονούν είκοσι χρονών παιδιά για «γκομενικά» και πάντα μόνο μέσα στο στρατό, έχουμε και πιο ψαγμένες φήμες: ειδικά στον Έβρο λοιπόν, τους τρώνε οι Τούρκοι λαθρέμποροι και μετά κάποιοι τα κουκουλώνουν, μιλώντας για αυτοκτονία. Τώρα, πώς βρέθηκε ο τούρκος λαθρέμπορας μέσα στο Στρατόπεδο, δίπλα στη σκοπιά, πήρε το όπλο του φαντάρου, έβγαλε τα αβολίδωτα και τον πυροβόλησε, μικρή σημασία έχει για τους εθνικούς συνομωσιολόγους. Αυτό που έχει σημασία ότι «φταίνε οι άλλοι».
Και για αυτήν όμως την αυτοκτονία, όπως και για τις προηγούμενες και για τις επόμενες, δεν φταίνε κάποιοι άλλοι, φταίει η πολύ συγκεκριμένη στρατιωτική ιεραρχία: από τον τελευταίο ΕΠΟΠ λοχία, ως τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αυτή που συντηρεί, διοικεί, αναπαράγει, οργανώνει αυτό το μηχανισμό ιδεολογικής υποταγής, ηθικής εξαθλίωσης, σωματικής καταστολής και τελικά θανάτου. Αυτή που διατηρεί εσκεμμένα και σχεδιασμένα αυτά τα ‘ακραία’ στρατόπεδα, για να κατεβάζει το πήχη δικαιωμάτων σε όλο το στρατό και να μπορεί να επισείει την απειλή της δυσμενούς μετάθεσης. Στη Λήμνο για παράδειγμα, «το τρίγωνο των Βερμούδων», όπου ανήκει και το περίφημο 616, χρησιμοποιείται συνειδητά ως απειλή, όπως το ίδιο ισχύει σε μικρότερη κλίμακα με το αντίστοιχο μαύρο τοπικό 290.
Προφανώς, οποιοσδήποτε φτάσει στο σημείο να αυτοκτονεί, δεν το κάνει για να καταγγείλει τους ανώτερούς του ή εξαιτίας της δικής του συμπεριφοράς. Μπορεί να έχει χίλια άλλα προσωπικά προβλήματα, αισθηματικά, οικονομικά, οικογενειακά ή ό,τι άλλα. Όπως ακριβώς οι δεκάδες συμπολίτες που έχουν αυτοκτονήσει μέσα στην κρίση. Πάλι, όλο και κάποιος «σοβαρός» μανδραβέλειος αναλυτής βρισκόταν να εξηγήσει ότι ο «τραγικός αυτόχειρας» είχε προσωπικά προβλήματα, είχε πάρει μεγάλα δάνεια κοκ, και συνεπώς δεν πρέπει να «εκμεταλλευόμαστε μικροπολιτικά» τη μνήμη του.
Είναι όμως η συνολική συνθήκη του Στρατού, ή αντίστοιχα η συνολική συνθήκη της κρίσης, αυτή που παράγει τους θανάτους. Η αναζήτηση μίας γραμμικής αιτιότητας, όπου κάθε γεγονός έχει μία, συγκεκριμένη αιτία (ή δύο, τρεις κοκ, κάνει περίπου το ίδιο), λειτουργεί πάντα απολογητικά για τις κυρίαρχες κοινωνικές σχέσεις: για το χρέος φταίνε τα δάνεια, για τα δάνεια οι δημόσιοι υπάλληλοι, για την κρίση οι τεμπέληδες εργαζόμενοι που δεν πάνε στη Βέροια να μαζέψουν ροδάκινα, για την εγκληματικότητα οι μετανάστες. Τί δεν καταλαβαίνεις;
Ο Χίτλερ έλεγε (περίπου) ότι οι κομμουνιστές χάσανε γιατί παρουσίαζαν τα προβλήματα του λαού περίπλοκα: το κεφάλαιο, η ταξική πάλη, η υπερσυσσώρευση κοκ. Οι ναζιστές αντίστοιχα τα απλοποίησαν: τόσα εκατομμύρια άνεργοι, τόσα εκατομμύρια εβραίοι. Αυτό ακριβώς όμως παραμένει πάντα το καθήκον όλων των ριζοσπαστών: να μην ψάχνουμε εύκολες αιτίες και λύσεις. Να υποδεικνύουμε ότι ένοχο για τις αυτοκτονίες είναι όλο το στρατιωτικό κατεστημένο και, ότι και να βγάλει η υποτιθέμενη εξέταση, το ζητούμενο είναι να αλλάξουν τώρα τα πράγματα: να κλείσουν στρατόπεδα, να μειωθεί η θητεία, να ελέγχεται ο στρατός από την κοινωνία.
Πηγή: alterthess
