της Niemands Rose
Καθώς έβλεπα να βάζουν τον Παστίτσιο στον φούρνο του ημεδαπού φονταμενταλισμού, με το εικόνισμα του Χριστούλη, του πρώτου διδασκάλου της θρησκείας της αγάπης –μη μειδιάς, δεν επιτρέπεται πλέον!- να ευλογεί τις αποφάσεις των χριστιανορθόδοξων δικαστών που δρουν αμερόληπτα, αμερόληπτα ως προς τον 21ο αιώνα εννοώ, είπα να βάλω ένα χεράκι στο ξεφούρνισμα καθότι γυναίκα.
Από παιδί ένιωθα μια βαθιά απέχθεια προς την εκκλησία, ενώ οι νευρομυϊκές συνάψεις του εγκεφάλου μου δεν φάνηκαν ιδιαίτερα αποδοτικές στη μεταφορά της θεολογικής πίστης ως πληροφορία. Εκτός από τη φυσική μου προδιάθεση, που ελέγχεται, μεγάλωσα και σε ένα περιβάλλον από το οποίο απουσίαζε σχεδόν πλήρως το θρησκευτικό στοιχείο. Τι ευλογία… Η αθεϊα μου έγινε πια σχεδόν ακλόνητη, όταν ως δεκαπεντάχρονο πήρα και διάβασα το βιβλίο «Αντιγνώση: τα δεκανίκια του καπιταλισμού» (εκδόσεις Γαβριηλίδης) της Λιλής Ζωγράφου. Όμως στα δεκαπέντε σου είσαι έφηβη, κόρη, φίλη, μαθήτρια, συμμαθήτρια, είσαι η γκόμενα κάποιου, αλλά δεν είσαι Γυναίκα. Δεν είσαι Γυναίκα όπως είσαι είκοσι χρόνια μετά.
Βάζω να ακούσω Portishead καθώς γράφω αυτές τις αράδες και τους ακούω με τον ίδιο τρόπο που βγαίνεις έξω στον καθαρό αέρα γιατί μέσα είναι αποπνικτικά. Γιατί ασφυκτιώ ως γυναίκα στην ούγια της βαλκανικής χερσονήσου και το θέμα που γράφω. Μας πνίγει το λιβάνι περισσότερο κι από την αιθάλη. Give me a reason to love you, give me a reason to be a woman. Βάζω ένα ποτό. Σε λίγο θα θελήσω να βγω έξω να καπνίσω. Θα πρέπει να νιώθω ευγνωμοσύνη που δε φοράω τσαντόρ, που μου επιτρέπεται η κατανάλωση αλκοόλ και καπνού; Ακούω το γκρουπάκι από το Μπρίστολ, και μετά το πρόσωπο της Beth Gibbons θα μεταμορφωθεί σε Marianne Faithfull, Patti Smith, PJ Harvey, Amy Winehouse σε ένα morphing πανκ μορφών, συμβόλων της γυναικείας χειραφέτησης. «Punk ain’t dead» που έγραφε και το τισέρτ που φορούσε κρυφά το κοριτσάκι στο Persepolis, το animation που εκτυλίσσεται στο Ιράν και με το οποίο ταυτίζομαι ανατριχιαστικά.
«Η ουσιαστική, η μεγάλη αντίπαλος του χριστιανισμού ήταν η γυναίκα» γράφει η Λιλή Ζωγράφου στα Μαριακά, το κεφάλαιο στην Αντιγνώση που επικεντρώνεται στο γυναικείο ζήτημα στον χριστιανισμό. Επικαλείται τον G.Thomson για να μας εξηγήσει γιατί τα ράσα μοιάζουν με φουστάνι (έι, εσύ με το μαύρο, το ριχτό, πήρε φωτιά το τσαντάκι σου, κατά το γνωστό ανέκδοτο με τον αγιασμό στην Μύκονο): «οι ιερείς φορούν χιτώνες ή ράσα που είναι στην πραγματικότητα γυναίκεια ενδύματα» για να μην πληγώσουν το δημόσιο αίσθημα, να δώσουν περιθώριο στην ανθρωπότητα να συνηθίσει τον εκτοπισμό της Ιέρειας και τον σφετερισμό του προνομίου του ιερατείου από τους αρσενικούς πλέον ομολόγους της.
Έγραφε τολμηρά η Λιλή Ζωγράφου, σχεδόν προκλητικά. Και πώς αλλιώς δηλαδή όταν ξέρεις πως μπορείς να βαστάξεις τον φεμινισμό, όταν δεν τρέμεις μη συνθλίψει την θηλυκότητά σου, μη σε μετατρέψει σε ανδρογυναίκα, σε μια σεξουαλικά απωθητική οντότητα. Πια μιλάμε διαρκώς για κοινωνικές ανισότητες, ενώ την ίδια στιγμή βρίσκουμε τρε μπανάλ να μιλήσουμε για τις διακρίσεις ανάμεσα στα δύο φύλα. Λες και το θέμα είναι λυμένο. Πια έχουν όλα πέσει στο τραπέζι, αλλά η εκκλησία ξεγλιστράει από κάθε συζήτηση. Η εκκλησία εξακολουθεί να μη φορολογείται, ο διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους δεν φαίνεται να αποτελεί τμήμα της υποτιθέμενης ατζέντας μεταρρυθμίσεων –εδώ επιτρέπεται ακόμα να γελάς- και μάλιστα δίνεται ένα στίγμα όταν καταδικάζεται σε 10 μήνες φυλάκιση με αναστολή ο δημιουργός της σατιρικής σελίδας «Γέροντας Παστίστιος» για «καθύβριση θρησκεύματος» ενώ κατά διαστήματα στα ένθετα των εφημερίδων βρίσκεις τα πονήματα του Παϊσιου…
Ο μισογυνισμός είναι σύμφυτος με τον χριστιανισμό, είναι εδραιωμένος τόσο στο δόγμα, όσο και στην εκκλησιαστική λειτουργία. Τον συναντάς στο άβατο του Αγίου Όρους που τηρείται απαρέγκλιτα μέχρι σήμερα, στο άβατο του «ιερού» των ναών, στον αποκλεισμό από την θεία κοινωνία όταν η γυναίκα έχει περίοδο. Ακόμη και ως βρέφος το θηλυκό θεωρείται υποδεέστερο, μιαρό: το κοριτσάκι το ευλογεί ο παπάς έξω από το «ιερό» όταν σαραντίσει, ενώ το αγοράκι, ο άνδρας, μπορεί να προχώρησει στα ενδότερα του ναού. Η κατωτερότητα του γυναικείου φύλου διατρανώνεται σε κάθε περίσταση, στηριγμένη σε ένα μισογυνικό δόγμα, γεννημένο σε μια πατριαρχική κοινωνία που δέχεται ως μητέρα του Μεσσία μόνο μία άσπιλη κι αμόλυντη αειπαρθένο και που φορτώνει στην πρωτόπλαστη Εύα το βάρος του προπατορικού αμαρτήματος, την απώλεια του παραδείσου. Γι’ αυτό ο κόσμος είναι αγγελικά πλασμένος, γιατί εκχωρήθηκε η κυριαρχία στους άνδρες…
Πηγή: Niemands Rose
Διαβάστε ακόμα
Βιβλιοκριτική: “Τα φώτα στο βάθος” της Niemands Rose
