της Ζωής Γεωργίου
Δεν μ’ αρέσει να κρύβουμε διακρίσεις σε βάρος των γυναικών προκειμένου να μην εκτεθούν φορείς άλλων επαναστατικών προταγμάτων. Έτσι, στεναχωρήθηκα ακούγοντας την εκπομπή του Στέλιου Ελληνιάδη στο Κόκκινο, όπου παρουσιαζόταν το βιβλίο “τα παιδιά της Παλαιστίνης” το Σάββατο, 11-5-13. Ένας ακροατής ρώτησε -και μπράβο του- για τα μικρά κορίτσια στη Γάζα που πηγαίνουν σε διαφορετικό σχολείο από τα αγόρια. Ήταν τρομερή η αμηχανία του Ελληνιάδη και του επισκέπτη του: «…ναι …. είναι ένα μεγάλο θέμα που θέλει ξεχωριστή συζήτηση….πάντως στο δρόμο πηγαίνουν μαζί… πάντως δεν εμποδίζονται τα κορίτσια να πάνε σχολείο όπως στο Αφγανιστάν….μη ξεχνάμε τα πολιτιστικά δεδομένα τους ….»
Και όλα αυτά για να μην κακολογήσουμε την Χαμάς. Γιατί τα δικαιώματα των γυναικών έρχονται πάντα σε δεύτερη μοίρα που ποτέ δεν πιάνει σειρά.
Πάντως, οι γυναικείες οργανώσεις στην Παλαιστίνη, κυρίως στη Δυτική Όχθη αλλά και στη Γάζα, κάνουν αγώνα για όλα τα γυναικεία δικαιώματα, μεταξύ αυτών και για τα μικτά σχολεία. Δυστυχώς τις έχουν περιθωριοποιήσει, ενώ θα έπρεπε το δίκαιο αίτημα των Παλαιστινίων για το δικό τους κράτος να συνοδεύεται από το σεβασμό των δικαιωμάτων των γυναικών.
