Το κείμενο που ακολουθεί είναι απάντηση στο άρθρο του Θανάση Καρτερού στην Αυγή
της Φλώρας Νικολιδάκη
Και να αδελφές μου,
(που πήραμε το απειροστό μάθημα της πατριαρχικής εξουσίας)
Μια παρθένος τουρίστρια (όχι στο ζώδιο), ξεπαρθενιάστηκε στην ωραία μας χώρα.
Το ξέρω ότι ακούγεται απίστευτο, και ότι χιλιάδες αρσενικά θα ήθελαν να έχουν την τύχη του κόκορα-πρωταγωνιστή. Υπάρχει όμως μια ενοχλητική λεπτομέρεια:
-Η κοπέλα, ετών 19, βιάσθηκε.
Κινήθηκε η διαδικασία, και βγήκε η απόφαση:
Ακόμα ένας τίμιος οικογενειάρχης, βίασε μια γυναίκα. Ο τύπος καταδικάσθηκε πρωτοδίκως και στο εφετείο με 5 χρόνια φυλακή και τώρα παλεύει η δικηγόρος του να του μειώσει την ποινή κάνοντας αναίρεση στον Άρειο Πάγο.
Τίποτα το περίεργο. Τι θα μπορούσαμε να πούμε? Ετελέσθη μια παράνομη πράξη, ανέλαβε η δικαιοσύνη και όλα καλά.
Όλα καλά στον κόσμο των ονείρων. Γιατί στην πραγματικότητα των γυναικών τα πράγματα είναι αλλιώς:
Ο βιασμός είναι πράξη χωρίς επιστροφή. Έχει ομοιότητες με το θάνατο. Κάποια στοιχεία είναι απόλυτα στη ζωή των θυμάτων, αν ζήσουν.
Το έγκλημα στην Ξάνθη τι δείχνει? Ο βιαστής επιτέθηκε, το θύμα τον αντέκρουσε και τότε αυτός με τη λαβή ενός φαρασιού κομμάτιασε τη νεαρή γυναίκα και στο αιδοίο και στον πρωκτό, εκτονώνοντας τα κτηνώδη ένστικτά του. Μετά την έκαψε, την εξαφάνισε.
Ο βιαστής είναι ένας ακραίος και κτηνώδης εξουσιαστής. Στην υπόλοιπη ζωή του, προστατευόμενος από την ιδεολογία και την πρακτική της πατριαρχικής κοινωνίας, μοιάζει «κανονικός», αφού εργάζεται, έχει οικογένεια και διάφορους κοινωνικούς ρόλους που υποδύεται με επιτυχία.
Τίποτα γύρω του δεν του δείχνει ότι είναι εγκληματίας. Γνωρίζει πολλούς γύρω του που έχουν αναγκάσει στην καλύτερη περίπτωση, μια γυναίκα να κάνει έρωτα μαζί τους.
Μήπως δεν υπάρχει το συζυγικό καθήκον? Η μήπως δεν γνωρίζουμε ότι στην ωραία μας χώρα, εκατομμύρια ανδρών, όλων των ηλικιών, τάξεων και ιδεολογικών πεποιθήσεων, απέκτησαν την εμπειρία ενός «θεσμοθετημένου» βιασμού, προς γυναίκες που βρίσκονται σε αναγκαστική πορνεία?
Η μήπως ο «πελάτης» δεν καταλαβαίνει τι κάνει, όταν τον βάζουν σε ένα κλειστό και χωρίς κανένα διακριτικό διαμέρισμα, να ανακουφιστεί επί τέλους, πάνω σε μια γυναίκα, με άδεια ψυχή και τον τρόμο στο βλέμμα? Μήπως όμως αυτό είναι πιο ερεθιστικό? Μήπως ο ανδρικός πληθυσμός της χώρας «εκπαιδεύεται» πάνω από 25 χρόνια, στην απόλυτη ικανοποίηση του καταναγκαστικού σεξ?
Μήπως δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι και στα πιο αριστερά πολιτικά κόμματα η συζήτηση περί των κοινωνικών διακρίσεων λόγω φύλου έχει σταματήσει εντελώς, με αποτέλεσμα οι ίδιες οι γυναίκες, μέλη τους και στελέχη τους να αισθάνονται άσχημα με την ποσόστωση, όπως τη δεκαετία του ’80, που πρωτοτέθηκε το ζήτημα της γυναικείας εκπροσώπησης στα κέντρα λήψης αποφάσεων? Γιατί αυτό το άσχημο, άβολο συναίσθημα που εκφράζουν γυναίκες στελέχη της αριστεράς για την ποσόστωση, δεν είναι παρά κοινωνικός συντηρητισμός, που επανέρχεται, μετά 3 δεκαετίες.
Και κοίτα πως τα φέρνει η ζωή Θανάση: εσύ και πολλοί άλλοι και άλλες δυστυχώς, μπορεί να χαίρεσαι που στριμώχνεται η επιτροπή για τη λίστα Λαγκάρντ, όπως και όλοι μας άλλωστε. Αλλά γιατί ξεχωρίζεις το πρόσωπο και όχι την πολιτική που οδηγεί σ’ αυτό το στρίμωγμα? Το πρόσωπο, ως επαγγελματίας, με την ίδια μέθοδο προσπαθεί να αθωώσει και ένα βιαστή. Θα μπορούσες να τη δεις με την ίδια μέθοδο να υπερασπίζεται και τον δολοφόνο – φασίστα του Πακιστανού στα Πετράλωνα? Η μήπως εδώ το αρσενικό μυαλό ξελαμπικάρει?
Και ξέρεις, υπάρχει μια ανατριχιαστική λεπτομέρεια:
Όταν η Ζωή της Ξάνθης, ούρλιαζε στα χέρια του βιαστή της, δύο τραγικές ανδρικές φιγούρες, κατέβηκαν, πολύ αργά, να δουν τι συμβαίνει: ο πατέρας της και ο αδελφός της.
