της Ελένης Τσερεζόλε
Στην αρχή τα πράγματα έμοιαζαν σχεδόν μαγικά. Οι Αιγύπτιες έπαιρναν μέρος στις διαδηλώσεις της πλατείας Ταχρίρ κατά του Χόσνι Μουμπάρακ, για 18 ημέρες στις αρχές του 2011, χωρίς αντιμετωπίσουν κανένα πρόβλημα. Ωστόσο, το «θαύμα» τελείωσε και το διαδέχθηκαν 16 μήνες σκέτη κόλαση, για όποιες γυναίκες τολμούσαν να κατέβουν στους δρόμους να διαδηλώσουν. Η αρχική ευφορία εξανεμίστηκε. Τη θέση της πήραν οι συστηματικές επιθέσεις κατά των διαδηλωτριών. Επιθέσεις που συχνά κατέληγαν σε βιασμούς, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειονότητα έμεναν ατιμώρητοι, φέρνοντας έτσι στο προσκήνιο μια σοβαρή «σκιά» της μεταβατικής πολιτικής περιόδου στη χώρα…
Τα γεγονότα καταγράφει και στηλιτεύει στην τελευταία της έκθεση, που δόθηκε μόλις στη δημοσιότητα, η Διεθνής Ομοσπονδία Συνδέσμων Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Στις σελίδες τής έκθεσης περιγράφονται οι 16 τελευταίοι μήνες κατά τους οποίους οι διαδηλώτριες έπεφταν συχνά θύματα των στρατιωτικών, θύματα ξυλοδαρμών στον δρόμο, αλλά και θύματα διαφόρων ειδών κακοποιήσεων στη διάρκεια της κράτησής τους στις φυλακές. Χωρίς να ξεχνάει κανείς τα τεστ… παρθενίας στα οποία υποβάλλονταν αναγκαστικά οι γυναίκες στα αστυνομικά τμήματα, από άνδρες γιατρούς…
Στον δρόμο η «διαδικασία» είναι η εξής: η διαδηλώτρια – θύμα ξεμοναχιάζεται από ομάδα ανδρών, διαφόρων ηλικιών, που την ξεγυμνώνουν, και, ανάλογα με τις διαθέσεις τους, τη βιάζουν ή την ξυλοκοπούν… Επί προεδρίας του ισλαμιστή Μοχάμεντ Μόρσι, από τον Ιούνιο του 2012, οι γυναίκες έπεφταν συστηματικά θύματα ομάδων νέων και λιγότερο νέων ανδρών, όταν αυτές μετείχαν σε διαδηλώσεις στην πλατεία Ταχρίρ. Αυτές οι επιθέσεις έμειναν ατιμώρητες, με την αστυνομία απούσα από τον χώρο, ενώ ΜΚΟ κατέγραψαν πάνω από 250 περιπτώσεις, συμπεριλαμβανομένων βιασμών, την περίοδο Νοεμβρίου 2012 και Ιουλίου 2013.
Τον Φεβρουάριο του 2013 οι οργανώσεις προστασίας των δικαιωμάτων των γυναικών έστειλαν έκκληση στον Μόρσι, καταγγέλλοντας τη «στοχοποίηση των γυναικών ακτιβιστριών προκειμένου να τιμωρηθούν για τη συμμετοχή τους στη δημόσια ζωή και να αποκλειστούν από την πολιτική ζωή». Από το καλοκαίρι του 2013 η αστυνομία επέστρεψε στην πλατεία Ταχρίρ, χωρίς όμως να πάψουν οι επιθέσεις κατά των γυναικών, ενώ ορισμένοι θεωρούν ότι αυτές προέρχονται από αστυνομικά όργανα… Έχουν καταγραφεί τέτοιες επιθέσεις με πρωταγωνιστές αστυνομικούς, που τα θύματά τους τις κατήγγειλαν – κάτι που χρειάζεται πολύ κουράγιο στη χώρα, με δεδομένο ότι το κλίμα είναι «πρόκειται για π… που ήθελαν να γ…». Ωστόσο, ούτε ένας από όσους κατηγορήθηκαν δεν βρέθηκε αντιμέτωπος με τη Δικαιοσύνη… Σε πολλές δε περιπτώσεις δεν διεξήχθη καν έρευνα…
Πάντως η βία κατά των γυναικών σε δημόσιο χώρο δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Εντείνεται συνήθως στη διάρκεια των θρησκευτικών γιορτών, όταν αυξάνεται ο αριθμός των ανθρώπων στον δρόμο. Σύμφωνα με έρευνα του ΟΗΕ, το 2013, το 99,3% των Αιγυπτίων γυναικών δήλωσε ότι κακοποιήθηκαν σεξουαλικά και το 91% δήλωσαν ότι δεν αισθάνονται ασφαλείς στον δρόμο.
Και η κατάσταση αυτή δεν φαίνεται να διορθώνεται. Και τούτο κυρίως γιατί λείπει η σχετική πολιτική βούληση, ώστε να μεταρρυθμιστεί το σύστημα της Δικαιοσύνης προκειμένου να πάψουν οι διακρίσεις σε βάρος των γυναικών. Λείπει η βούληση σύσσωμης της πολιτικής τάξης να καταδικάσει αυτού του είδους τη βία. Λείπει η βούληση ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης. Και όπως τίποτε από αυτά δεν υφίσταται, το πιθανότερο είναι η κατάσταση αυτή να συνεχιστεί προκειμένου να κλειστούν τα σπίτια τους οι Αιγύπτιες… Κάτι που όμως δεν θα είναι τόσο εύκολο. «Εγγυώνται» οι δραστήριες, αν και μοναχικές στην προσπάθειά τους, Αιγύπτιες ακτιβίστριες…
Πηγή: Αυγή
Διαβάστε ακόμη
Η Αίγυπτος η πιο «νοσηρή» χώρα για τις γυναίκες
Νιχάλ Σαάντ Ζαγκλούλ: “η σεξουαλική παρενόχληση είναι κοινωνικά αποδεκτή στην Αίγυπτο”
Το γυναικείο ζήτημα στις αραβικές εξεγέρσεις
