της Μπέττυς Σεμακούλα
Μικρή αναρωτιόμουν γιατί η μάνα μου παντρεύτηκε έναν μαύρο και το δικό μου χρώμα βγήκε καφέ.
Αναρωτιόμουν εγώ αλλά δεν προκαλούσαν την απορία μου οι συμπεριφορές άλλων. Αυτό 30 χρόνια πριν. Κι εκεί που λες ότι ο κόσμος πάει μπροστά και όχι πίσω, έχω σήμερα μια λευκή κόρη που αναρωτιέται για το χρώμα της μάνας της όχι γιατί η ίδια νιώθει άσχημα αλλά γιατί οι συμπεριφορές των φίλων της, της προκαλούν αμηχανία.
Εκεί στο πάρκο της γειτονιάς μας, εκεί με πλησίασε μια φίλη της 7χρονης κόρης μου για να μου πει: «το ξέρετε ότι η Σύλβια παίζει στο σχολείο μόνη της γιατί την κοροϊδεύουν που η μαμά της είναι μαύρη»;
Σοκ και δέος. Σοκ γιατί επιβεβαιώνεται για ακόμη μια φορά πως τα παιδιά είναι πολύ σκληρά. Δέος απέναντι σε όλες τις μάνες που μεγαλώνουν τα παιδιά τους με φόβο απέναντι στο διαφορετικό. Κυρίες μου, μαζέψτε τα παιδιά σας! Όχι για να προστατεύσετε το δικό μου παιδί, αλλά τα δικά σας. Που αύριο ίσως χρειαστεί να συγκατοικήσουν με έναν «ξένο», ίσως βρεθούν οι ίδιοι «ξένοι» σε «ξένη» χώρα και ακόμη «χειρότερα» ίσως ερωτευτούν κάποιον «ξένο».
Κάθεσαι στο σπίτι σου και μιλάς για παγκοσμιοποίηση. Ποια παγκοσμιοποίηση κυρά μου που δεν έχεις καν αντιληφθεί τι πάει να πει «πολίτης του κόσμου»; Που αν βρεθείς σε κεντρική πλατεία του Λονδίνου, της Νέας Υόρκης ή άλλης μεγαλούπολης, θα νιώσεις εξωγήινος και δε θα αντέξει η ματιά σου την τόση διαφορετικότητα. Μιλάς για bullying και δεν αναγνωρίζεις ότι σχολικός εκφοβισμός είναι ακριβώς αυτό. Αυτό που κάνει το παιδί σου στο παιδί μου γιατί εγώ έχω άλλο χρώμα. Ή αυτό που κάνουν σε μια άλλη συμμαθήτρια απομονώνοντας την και αποκαλώντας την «βρωμιάρα».
Ή ακόμη ακόμη αυτό που κάνουν σε μια τρίτη απλά επειδή κι αυτή κάπου διαφέρει. Αυτό είναι το bullying αν δεν το κατάλαβες ακόμη. Κι αδιαφορία είναι, να μην διδάσκεται στα σχολεία ο σεβασμός στη διαφορετικότητα. Συμφέρει να κλείνεις τα μάτια και τα αυτιά. Άλλωστε ποιος να ασχοληθεί με μεμονωμένα περιστατικά; Πρέπει να διαλυθεί όλο το σχολείο για να αξίζει της προσοχής μας. Μην ανησυχείτε όμως, έτσι όπως το πάμε, διαλύεται το σχολείο και το χειρότερο είναι ότι εμείς… Πετάμε χαρταετό όπως λένε και οι νέες γενιές σήμερα.
Στην δήλωση «μαμά λένε ότι είσαι μαύρη», η εντελώς φυσική απάντηση μου «μα είμαι παιδί μου» που δίνω στην κόρη μου, την γεμίζει χαρά και σιγουριά. Αφενός γιατί καταλαβαίνει πόσο ανόητη είναι η συζήτηση που κάνουν οι φίλοι της, αφετέρου γιατί το να είσαι «μαύρη» δεν διαφέρει από το να είσαι «χοντρή», «ψηλή», «κοντή», «ξανθιά», «ασπρουλιάρα» ή οτιδήποτε άλλο. Είναι απλά ένα χαρακτηριστικό σου γνώρισμα. Κι εμένα αυτό το χαρακτηριστικό γνώρισμα μου έχει χαρίσει μέχρι σήμερα πολλούς φίλους, θαυμαστές, έρωτες, αγάπες και λουλούδια. Αλλά πώς να το αντιληφθεί πλήρως ένα πιτσιρίκι όταν δεν το έχεις ακόμη εμπεδώσει εσύ ο ενήλικας;
«Και γιατί μαμά το καλοκαίρι όλοι θέλουν να μαυρίζουν ενώ κοροϊδεύουν εσένα»; Γιατί παιδί μου η ανθρώπινη βλακεία δεν έχει όριο. Σύντομα θα το καταλάβεις.
Το χρώμα «φωνάζει» και πιο εύκολα θα δεχθείς χλευασμό, κοροϊδία, σχόλια κ.λπ. Αλλά δεν είναι μόνο το χρώμα. Είναι τα σπαστά ελληνικά του γείτονα, ο Τούρκος, ο Αλβανός, ο Κινέζος. Εσείς που για όλους βρίσκετε να πείτε αυτό που πληγώνει, η ιστορία θα σας εκδικηθεί καλύτερα από όλους. Το μέλλον των παιδιών σας το ίδιο. Και για να τελειώνουμε με αυτό, ΔΕΝ πουλάνε όλοι οι μαύροι CD, ΔΕΝ κάνουν όλοι οι Κινέζοι παράνομο εμπόριο και σας παίρνουν τις δουλειές, ΔΕΝ είναι όλες οι Αφρικανίδες εκδιδόμενες ούτε όλοι οι μετανάστες βρωμεροί και άπλυτοι. Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΒΛΕΠΟΥΝ.
Όσο για μας (κι ευτυχώς σε αυτό το εμάς συμπεριλαμβάνονται πολλοί φίλοι και γνωστοί), εμείς θα βλέπουμε πάντα την ψυχή. Κι αυτό είναι επιλογή. Τα υπόλοιπα είναι απλά σκιές απαίδευτων μυαλών και αδιάφορων ζωών.
(Είπα να σταματήσω να γράφω για θέματα ρατσισμού και διαφορετικότητας αλλά όσο βλέπω να συνεχίζεται το ίδιο βιολί…συνεχίζω. Θα σταματήσω όταν αλλάξουμε mentalitè…)
Πηγή: 1 Against Racism
