της Άννας Μαρίας Ιατρού
«Όταν με συλλαμβάνουν, φροντίζω να έχω το πιο όμορφο χαμόγελό μου. Είναι το όπλο μου απέναντι σε αυτούς. Είναι η αντίστασή μου. Είναι ό,τι μπορώ να κάνω για να τους δείξω πως είμαι εδώ»
LemaNazeeh, Palestina, Rome, 21/10/2017
Από την Ελληνίδα της κρίσης μέχρι την Κούρδισσα αντάρτισσα και από την Πολωνή άθεη μέχρι την Ισραηλινή «χωρίς εθνικότητα», από την Λιβανέζα μέχρι την Ισπανίδα και από την Ιταλίδα μέχρι την Τυνήσια.
Τι κοινό μπορούν να έχουν όλες αυτές οι γυναίκες, που κατά τ’ άλλα δεν τις ενώνει καμία κουλτούρα, θρησκεία, γλώσσα ή εθνικότητα; Μα φυσικά ο πόλεμος! Ο πόλεμος ενάντια στην πατριαρχία. Ο πόλεμος για ελευθερία, αξιοπρέπεια και προφανώς επιβίωση.
Με μεγάλη τιμή και περισσότερη χαρά, βρεθήκαμε ως Πρωτοβουλία Γυναικών Ενάντια στο Χρέος και τα Μέτρα Λιτότητας- Χώρος Αλληλεγγύης Γυναικών, για δεύτερη φορά στην Ιταλία, να μεταφέρουμε τις δικές μας εμπειρίες ως γυναίκες, στην Ελλάδα της κρίσης, της φτώχειας και της ανέχειας, στη διεθνή συνάντηση γυναικών «Women’s Freedom in XXIst Century, analysis, experiences, resistances and alternatives», που διοργάνωσε το Διεθνές Σπίτι Γυναικών (Casa internazionale delle donne) στην Ρώμη, στις 20-22 Οκτωβρίου.
Γυναίκες από όλη την Ευρώπη, το Κουρδιστάν και την Βόρεια Αφρική βρεθήκαμε για 3 ημέρες γεμάτες συζητήσεις και μοιραστήκαμε όλες εκείνες τις εμπειρίες που βιώνουμε στον τόπο μας και έχουν κοινό παρονομαστή την πατριαρχία, καθώς και τις πρακτικές οργάνωσης και αντίστασης, ενάντια στην λαίλαπα του ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού.
Αναλύοντας τον επιστημονικό, θρησκευτικό και οικονομικό φονταμενταλισμό στον 21ο αιώνα, από την ισχυρή Αυστρία, μέχρι την Ελλάδα και την Ισπανία της κρίσης και από την Πολωνία του άκρατου καθολικισμού, μέχρι το Ισραήλ, οι ανισότητες μεταξύ των δύο φύλων παραμένουν και σε πολλές περιπτώσεις οξύνονται επικίνδυνα. Ανεργία, φτώχεια, σεξιστικές επιθέσεις και δολοφονίες γυναικών, απουσία γυναικών από τις επιστήμες, καθώς και από θέσεις εξουσίας, αλλά και ενεργή συμμετοχή, στον αντίποδα, των γυναικών σε εμπόλεμες περιοχές όπως η Ροζάβα και η Παλαιστίνη, είναι η πραγματικότητα που αντιμετωπίζει η γυναίκα στην εποχή μας.
Με αιτήματα και αναλύσεις, παρόμοια με εκείνα των πρώτων φάσεων του φεμινιστικού κινήματος, να επανέρχονται ή και να παραμένουν στο προσκήνιο, αντιλαμβανόμαστε πως εν τέλει, η θέση της γυναίκας παρ’ όλες τις νίκες που έχει καταφέρει μέχρι σήμερα, εξακολουθεί να βρίσκεται στον στόχο των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εφαρμόζονται και πως ο καπιταλισμός δεν είναι μόνο ταξικός εχθρός, αλλά είναι αυτός που δημιούργησε και διαιωνίζει την πατριαρχία. Ταυτόχρονα, μπαίνουν ξανά ερωτήματα, όπως η σύνδεση του φεμινιστικού κινήματος με τα οικολογικά και αντιπολεμικά κινήματα ανά τον κόσμο, καθώς και εκεί βλέπουμε πως η ίδια η θέση της γυναίκας είναι αυτή που πλήττεται πρωτίστως και σε μεγαλύτερο βαθμό.
Με έμφαση στις δομές αλληλεγγύης και αυτό-οργάνωσης, ως εκείνες που μπορούν να επιφέρουν την αλλαγή που θέλουμε για τις ζωές μας και με στόχο τις μικρές καθημερινές νίκες, που θα δημιουργήσουν την πυραμίδα εκείνη, που θα κορυφωθεί σε κάτι «μεγάλο» και ενιαίο, που θα φέρει την ανατροπή, τα σύγχρονα κινήματα οφείλουν να επαναπροσδιορίσουν τους στόχους τους και τις μορφές αντίστασής τους. Ταυτόχρονα, η ανάγκη συμμετοχής και δράσης από νεότερες γυναίκες και η «καθοδήγησή» τους από τις τουλάχιστον έμπειρες παλαιότερες, φαντάζει στο σήμερα κάτι περισσότερο από επιτακτική.
Και αν υπάρχει ακόμα το ερώτημα «Γιατί φεμινισμός στο σήμερα;», η απάντηση δεν είναι άλλη από τις χιλιάδες των θυμάτων σεξουαλικών επιθέσεων σε όλο τον κόσμο. Δεν είναι άλλη από την ανισότητα μεταξύ των δύο φύλων στον εργασιακό τομέα και τη μισθολογική τους διαφορά. Δεν είναι άλλη από τα διπλάσια ποσοστά ανεργίας στις γυναίκες, από την απαγόρευση στις εκτρώσεις, σα να ανήκει το σώμα μας σε όλους τους υπόλοιπους και όχι σε εμάς. Δεν είναι άλλη από το 97% της παράνομης πορνείας και του τράφικινγκ. Είναι η απουσία των γυναικών από τις θέσεις εξουσίας, από τις επιστήμες και την τεχνολογία. Είναι ο φόβος του να γυρνάς βράδυ στο σπίτι σου, ο φόβος να ταξιδεύεις μόνη σου, ο φόβος να μιλήσεις, να αντισταθείς, να απορρίψεις. Ο φεμινισμός σήμερα είναι και οφείλει να είναι στο επίκεντρο των συζητήσεων, μέχρι να είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίσοι και ελεύθεροι, μέχρι καμία γυναίκα να μη νιώθει μόνη, ευάλωτη ή κατώτερη.
