ανακοίνωση της Καμιάς Ανοχής
Πριν λίγο μας έφτασε η ιστορία μίας γυναίκας που μας οδήγησε να σκεφτούμε ότι χρειάζεται να μιλήσουμε για αυτήν. Αφού μάθαμε για την υπόθεση από την Οργάνωση Ενωμένων Γυναικών της Αφρικής, ως Καμία Ανοχή συναντήσαμε τη Ν. και ακούσαμε την ιστορία της.
Η Ν. είναι μια νεαρή γυναίκα, η οποία γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς με καταγωγή από Κένυα και Νότια Αφρική. Έζησε εδώ ως παιδί μέχρι τα 6 της χρόνια οπότε και έφυγε μαζί με την οικογένειά της για Κένυα. Ξαναήρθε στην Αθήνα ως ενήλικη και σπούδασε Αγγλική φιλολογία στο πανεπιστήμιο. Ζει τα τελευταία 10 χρόνια στην Ελλάδα. Σε μία κοινωνία στην οποία πολλές γυναίκες βιώνουν την πατριαρχική βία στις πολλές μορφές που παίρνει σε καθημερινή βάση, η Ν. βρέθηκε εγκλωβισμένη σε προσωπικό και θεσμικό επίπεδο. Όχι μόνο έχει κακοποιηθεί από τον (πρώην) σύντροφό της, αλλά βρίσκεται αυτή τη στιγμή να κατηγορείται ως υπεύθυνη για τα αποτελέσματα της κακοποίησης που έχει δεχτεί.
Αφού μας μίλησε καταλάβαμε ότι δεν μπορούμε να την αφήσουμε μόνη. Αντί να πούμε όμως εμείς τι έχει συμβεί, σας αφήνουμε να γνωρίσετε την ιστορία της μέσα από τα δικά της λόγια:
«Να σας πω την ιστορία. Είχα πάει σε ένα νησί πέρσι για να βρω δουλειά το καλοκαίρι. Και έκατσα το χειμώνα γιατί ήθελα να δουλέψω εκεί το χειμώνα. Και γνωρίζω αυτόν τον άνθρωπο, ο οποίος είχε έρθει από άλλο νησί για να βρει δουλειά και αυτός για το χειμώνα. Και τα φτιάξαμε. Στο μεταξύ τότε δεν είχα δουλειά και με στήριζε αυτός οικονομικά.
Σε κάποια φάση στην αρχή της σχέσης ξεκίνησε να με χτυπάει, ξεκίνησε η βία. Την πρώτη φορά τον έπιασα σε ιντερνετικό chat site να φλερτάρει με άλλες γυναίκες και του έπιασα συζήτηση και έγινε βίαιος, λεκτικά. Η συμπεριφορά του δηλαδή ήταν βίαιη. Μετά ξεκίνησε να με χτυπάει. Έγινε γύρω στις 5 φορές. Μία φορά πήγε να μας σκοτώσει, να μας ρίξει στο γκρεμό με το αυτοκίνητο.
Ωσπου μια μέρα είχα πάρει απόφαση να χωρίσουμε.
Μιλάγαμε ήρεμα και ωραία και εκεί ξεκίνησε πάλι τσακωμός, να με χτυπάει. Με τράβαγε από το σαλόνι μέχρι την κουζίνα, με χτύπαγε, και είδα εκεί ένα μαχαίρι. Εκεί μου πέρασε από το μυαλό μου…δεν ξέρω τι…..πήγαινε να με σκοτώσει. Είδα τη ζωή μου να περνάει μπροστά στα μάτια μου. Και ήθελα να τον ακινητοποιήσω. Και πήρα το μαχαίρι και τον τραυμάτισα.
Παίρνει τους φίλους του τηλέφωνο να’ρθουνε να τον πάνε νοσοκομείο. Πάμε όλοι νοσοκομείο και μετά ήρθε η αστυνομία από ‘κει και με πήρανε και με πήγαν στον εισαγγελέα στη Σύρο την επόμενη μέρα, μετά με άφησαν ελεύθερη. Τώρα έχουμε δικαστήριο τον Ιούνιο.
Στο μεταξύ αυτός ήταν νοσοκομείο δύο βδομάδες και εγώ ήμουν στο σπίτι και μου έκανε ασφαλιστικά μέτρα. Και έφυγα από το σπίτι χωρίς τα πράγματά μου, όλα τα πράγματά μου είναι εκεί. Έχω τώρα και θέμα με την άδεια παραμονής μου, η οποία έχει λήξει εδώ και ένα χρόνο σχεδόν. Εκκρεμούν καποια χαρτιά και παράβολα για να βγει αυτή η άδεια, και χρειάζονται σχεδόν 400 ευρώ, ενα ποσό που δεν εχω αυτή τη στιγμή».
Η υπόθεση αυτή δεν είναι για να ξαφνιαζόμαστε. Ούτε είναι κάποιο «φρικτό περιστατικό» χωρίς αιτίες. Η ιστορία της Ν. καθρεφτίζει την πραγματικότητα πολλών γυναικών σήμερα στην Ελλάδα, ντόπιων και μεταναστριών.
Η Ν., όπως και άλλες πολλές, βιώνει τις συνέπειες του σεξισμού και της πατριαρχικής βίας της κοινωνίας αυτής. Επίσης όμως, ως μετανάστρια δεύτερης γενιάς βιώνει – όπως πολλοί/πολλές – και τις συνέπειες ενός μεταναστευτικού νομοσχεδίου άδικου, που αποκλείει ολόκληρες γενιές από την ισότιμη συμμετοχή στην κοινωνία στην οποία μεγάλωσαν.
Τώρα, χρειάζεται να δούμε την έμφυλη αλλά και ρατσιστική διάσταση της υπόθεσης αυτής, πόσο μάλλον την διπλή ευαλωτότητα της Ν. μπροστά στον λευκό ευρωπαίο σύντροφο και μπροστά στο δικαστήριο που επίκειται: όχι μόνο ως γυναίκα, αλλά ως γυναίκα μαύρη και χωρίς ελληνική ιθαγένεια.
Ενώ η Ν. δέχτηκε πολλές φορές επιθέσεις βίας (λεκτική, ψυχολογική και σωματική βία) από τον πρώην σύντροφό της και την τελευταία φόρα αυτοαμύνθηκε, πώς τώρα έφτασαν τα πράγματα να θεωρείται εκείνη η κατηγορούμενη; Γιατί δεν ενημερώθηκε η Ν. από τις αρμόδιες αρχές για το δικαίωμά της να εξεταστεί η ίδια από ιατροδικαστή; Πώς γίνεται η αυτοάμυνα μίας γυναίκας να θεωρείται επίθεση προς άντρα (ειδικά όταν γνωρίζουμε πόσες φορές άντρες φτάνουν ακόμη και να διαπράττουν γυναικοκτονίες που δικαιολογούνται ως «εν βρασμώ ψυχής» ή ότι έγιναν «από το πολύ πάθος και την αγάπη του για τη γυναίκα»); Γιατί θεωρείται κοινωνικά αποδεκτό ένας άντρας να υψώνει το χέρι και να χτυπάει μια γυναίκα, αλλά να μην αναγνωρίζεται στη γυναίκα το δικαίωμα άμυνας όταν η ζωή της βρίσκεται σε κίνδυνο; Στη συγκεκριμένη περίπτωση το ίδιο το σύστημα έχει συμβάλει στην ευαλωτότητα αυτής της γυναίκας, αφού η Ν. βρίσκεται σε κίνδυνο φυλάκισης και πιθανώς απέλασης.
Ως Καμιά Ανοχή στεκόμαστε με τη Ν., η οποία δεν είναι πλέον μόνη. Ξεκινάμε με αυτό το κείμενο κινητοποίηση για την έμπρακτη αλληλεγγύη προς την Ν., ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη θα έρθει όταν αμφισβητήσουμε την κοινωνικοπολιτική νόρμα που δίνει αξία στο λόγο του άντρα, υποτιμώντας και σιωπώντας το λόγο της γυναίκας, στερώντας της το δικαίωμά της στην αυτοάμυνα, δηλαδή το δικαίωμά της στη ζωή. Πόσες φορές ένα “απλό ξύλο” έχει καταλήξει σε γυναικοκτονία; Εμείς αρνούμαστε να περιμένουμε να χυθεί το αίμα μιας γυναίκας πριν πιστέψουμε τη βία που έχει δεχτεί. Η κινητοποίηση αυτή στοχεύει στον να ακούσει η κοινωνία για τη βία και την καταπίεση που βιώνει η Ν. (και πολλές άλλες γυναίκες), αλλά και να ανοίξει μία ευρύτερη συζήτηση για τη σημασία της αυτοάμυνας των γυναικών, η οποία συχνά είναι ο μόνος τρόπος για να σώσουν τις ζωές τους.
Επίσης, δικαιοσύνη για μας σημαίνει όχι μόνο η αθώωση της Ν. στη βάση της αυτοάμυνάς της απέναντι στη κοινωνικοπολιτική βία που έχει δεχτεί, αλλά και να αναγνωριστεί στο νομικό πλαίσιο η ελληνική της ταυτότητα με απόδοση ελληνικής ιθαγένειας. Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, τα βήματά μας συμπεριλαμβάνουν την υποστήριξη και την παρουσία μας στη δίκη, καθώς και τη συγκέντρωση ενός μέρους του οικονομικού βάρους που η κατάσταση αυτή φέρνει στη Ν.
Έτσι, το πρώτο μας βήμα είναι να συνδιοργανώσουμε σύντομα, μαζί με την Οργάνωση Ενωμένων Γυναικών της Αφρικής, μία κουζίνα αλληλεγγύης με Αφρικανική μουσική και πάρτι. Στόχος είναι να μαζέψουμε μαζί τα 400 ευρώ για τα παράβολα της άδειας παραμονής της Ν.
Σας καλούμε να μην κλείσετε τα μάτια σας και να αγωνιστούμε μαζί για να αποδοθεί δικαιοσύνη στην υπόθεση της Ν. Αφού η νίκη της Ν. θα είναι και νίκη όλων μας, ανοίγοντας χώρο και δυναντότητα και σε άλλες γυναίκες να μιλήσουμε για τη βία από συντρόφους. Θα μας ενθαρρύνει να μην σιωπούμε. Θα μας δείξει ότι η δικαιοσύνη δεν χαρίζεται, αλλά διεκδικείται, και πόσο μάλλον όταν ενωνόμαστε και δρούμε συλλογικά.
Η ΒΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. ΟΛΕΣ ΤΟ ΞΕΡΟΥΜΕ. Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΘΑ ΤΟ ΑΓΝΟΗΣΕΙ;
