της Αναστασίας Γιάμαλη
Αυτό που προκύπτει και από τη συνέντευξη της περασμένης εβδομάδας με τον Ζαν Ιβ Καμί, αλλά και από αυτήν με τη Νόννα Μάγιερ, υπεύθυνη έρευνας του Κέντρου Ευρωπαϊκών Σπουδών (Sciences Po.), είναι πως η πλειοψηφία του κόσμου της εργασίας στη Γαλλία θεωρεί (δυστυχώς) το Εθνικό Μέτωπο υπό την ηγεσία της Μαρίν Λεπέν “εγγυητή του κοινωνικού κράτους”.
Η Νόννα Μάγιερ, πρόεδρος του Οργανισμού Γαλλικής Πολιτικής Επιστήμης (ΑFSP), ερευνά τους μετασχηματισμούς της κοινωνικής δράσης, ενώ ασχολείται με την συμπεριφορά του εκλογικού σώματος, την πολιτική συμμετοχή, τον ρατσισμό και τον αντισημιτισμό. Μίλησε στην “Αυγή” για την άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη και κυρίως για την άνοδο του Εθνικού Μετώπου στη Γαλλία.
Σε τι διαφέρει το Εθνικό Μέτωπο (ΕΜ) του σήμερα από εκείνο του Ζαν Μαρί Λεπέν;
H καρδιά του μηνύματός τους είναι ίδια, υπέρ των διακρίσεων και εναντίον της μετανάστευσης. Βασίζεται στην “εθνική επιλογή”, που μετονομάστηκε “εθνική προτεραιότητα” και σημαίνει ότι οι δουλειές, οι κοινωνικές παροχές, τα σπίτια, προορίζονται για τους πραγματικούς “Γάλλους”. Αλλά, με την κόρη να αναλαμβάνει τα ηνία το στυλ άλλαξε, είναι πιο μαλακό, λιγότερο βίαιο. Δεν έχει πλέον αντισημιτική ρητορική. Είναι περισσότερο στοχευμένο ενάντια στο Ισλάμ, το οποίο παρουσιάζεται αντίθετο με τις δυτικές δημοκρατικές αξίες, και με έξυπνο τρόπο γυρίζει τούμπα το επιχείρημα, παρουσιάζοντας το ΕΜ ως τον πρωταθλητή και υπέρμαχο των δημοκρατικών αξιών -της ισότητας και της ανεκτικότητας- σε αντιδιαστολή με τους μη ανεκτικούς Μουσουλμάνους. Ακόμη, είναι πιο ανοιχτή σε ζητήματα φύλου και οικογένειας (έκτρωσης, γάμου ομοφυλόφιλων). Αντίθετα με τον πατέρα της, που πάνω από όλα ήταν αντισυστημικός, ο στόχος της Μαρίν είναι να πάρει την εξουσία, να εκλεγεί πρόεδρος, να κυβερνήσει τη Γαλλία.
Η γαλλική Δεξιά δεν είναι αρκετά δεξιά ώστε να κερδίσει τους ψηφοφόρους του ΕΜ;
H γαλλική Δεξιά είναι πολυσχιδής, υπάρχει η Δεξιά του Ντε Γκολ, η Κεντροδεξιά και η Φιλελεύθερη. Ακροδεξιά στοιχεία που πρόσκεινται στο ΕΜ βρίσκονται και εντός της Ένωσης για ένα Λαϊκό Κίνημα (UMP), ομάδες όπως η Ισχυρή Δεξιά (Droite forte) και η Λαϊκή Δεξιά (Droite populaire) και οι υποστηρικτές τους, ενάντια σε αυτούς είναι οι Χριστιανοδημοκράτες και κεντρώα στοιχεία. Αλλά, όπως βλέπουμε από το ΕΜ, με τον λαϊκίστικο τρόπο που τάσσεται ενάντια στις ελίτ και απευθύνεται στον κόσμο, το πραγματικό πρόβλημα είναι η απονομιμοποίηση όλης της Δεξιάς. Η στρατηγική της Μαρίν Λεπέν, όπως και του πατέρα της, είναι να αντιτάξει το ΕΜ κόντρα στη σοσιαλιστική Κεντροαριστερά και στη συντηρητική Δεξιά, τους οποίους συνδέει με το ειρωνικό «UMPS». Και τα δύο κόμματα κυβέρνησαν, μάλιστα κυβέρνησαν και μαζί (περίοδοι συγκυβέρνησης), και δεν στάθηκαν ικανά να βρουν λύση στα προβλήματα της Γαλλίας.
Τι υπόσχεται το ΕΜ στις ανώτερες τάξεις και τι στον κόσμο της εργασίας; Πώς μπορεί η Αριστερά να κερδίσει αυτόν τον κόσμο;
Το ΕΜ υπόσχεται χαμηλότερη φορολογία στους αυτοαπασχολούμενους και ισχυρό κοινωνικό κράτος (αποκλειστικά για τους Γάλλους εργαζόμενους). Πρόκειται για έναν προνοιακό σωβινισμό. Και στις δύο κατηγορίες υπόσχεται επίσης προστατευτισμό, κλείσιμο των συνόρων – να είμαστε “μεταξύ μας”, να σταματήσει η μετανάστευση, αλλαγή των νόμων για την υπηκοότητα και “Νόμο και Τάξη”. Το πρόβλημα δεν είναι τόσο να κερδίσει η Αριστερά αυτό το ακροατήριο όσο να το ανακτήσει. Η πλειοψηφία των εργατών υποστήριζε τους Σοσιαλιστές και τους Κομμουνιστές. Από τη δεκαετία του ’90 μια ισχυρή μειοψηφία στράφηκε στο ΕΜ, το 1995 ήδη ήταν πρώτο κόμμα στις προεδρικές εκλογές στους χειρώνακτες. Στις ευρωεκλογές του 2014, το 43% των εργατών που πήγαν να ψηφίσουν το υπερψήφισαν, ενώ η αποχή έφτασε σε ύψος ρεκόρ, πάνω από 70%. Υπάρχει μια καθαρή διχοτόμηση στην εργατική τάξη. Οι πιο επισφαλείς δεν ψηφίζουν ή παραμένουν στην Αριστερά (σε ποσοστό 58% ψήφισαν τον Ολάντ στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών του 2012). Το ΕΜ προσήλκυσε αυτούς που έχουν κάτι να χάσουν, τους τεχνίτες, όσους έχουν κάποια περιουσία. Αυτοί στρέφονται και κατά των πλουσίων και κατά των φτωχότερων που εξαρτώνται από την πρόνοια. Φοβουνται το ενδεχόμενο της κοινωνικής υποβάθμισης, ότι δηλαδή κάποια μέρα θα γίνουν σαν τους από κάτω.
Πολλοί αναλυτές βλέπουν αναλογίες με το παρελθόν. Κάποιοι βλέπουν αναλογίες με το 1933, ο πρώην καγκελάριος Σμιτ είπε πρόσφατα ότι η ατμόσφαιρα θυμίζει το 1914. Συμφωνείτε με αυτές τις αναλογίες;
Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Η δημοκρατία είναι ισχυρότερη απ’ ό,τι στη δεκαετία του ’30, το κράτος πρόνοιας απορροφά την ύφεση τουλάχιστον στις χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά, είναι ένα νέο είδος καπιταλισμού. Υπάρχει όμως ένα κοινό στοιχείο, οι οικονομικές κρίσεις ( της δεκαετίας του 30 ή του τέλους του 19ου αιώνα) στρέφουν τους ανθρώπους εναντίον των ξένων, των μεταναστών, μετατρέπουν τους “άλλους” σε αποδιοπομπαίους τράγους. Από το 2009, το Ετήσιο Βαρόμετρο για τον Ρατσισμό και την Ξενοφοβία δείχνει ότι ο δείκτης μη ανοχής στις μειονότητες, ειδικά στους προερχόμενους από το Μαγκρέμπ και τους μουσουλμάνους, αυξάνεται σταθερά και αυτό διευρύνει το δυνητικό εκλογικό σώμα της Μ. Λεπέν
Πώς βλέπετε το μέλλον της Ευρώπης. Πώς βλέπουν οι γάλλοι ψηφοφόροι χώρες σαν την Ελλάδα;
Είναι πολύ νωρίς για να πει κανείς, θα εξαρτηθεί από το πώς θα προχωρήσει η Ευρώπη, πώς θα αντιδράσει στη δυσαρέσκεια που εκφράζουν οι εκλογείς, αν θα κάνει κοινωνική στροφή. Όσον αφορά την Ελλάδα, οι Γάλλοι είναι αμφίθυμοι, καταλαβαίνουν ότι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές το έχουν παρατραβήξει, ότι ρίχνουν τα βάρη αποκλειστικά στους αδύναμους, ότι για τους πραγματικούς φταίχτες (τραπεζίτες και πλούσιους) είναι business as usual. Αλλά την ίδια στιγμή δεν θέλουν “να πληρώνουν για τον Νότο”…
Πηγή: Αυγή
Διαβάστε ακόμη
«Μια ύπουλη κατάσταση»: οι έμφυλοι ρόλοι των ακροδεξιών γυναικών
Το τίμημα της σιωπής – Μια ματιά στη γένεση ακροδεξιών πεποιθήσεων
