της Φλώρας Νικολιδάκη
Το ζευγάρι ήταν πανέμορφο. Η κοπέλα, στις μέρες της να γεννήσει. Συνέχεια μαζί. Τους καμαρώναμε στο καφενεδάκι της πλατείας που περνάγαμε τα ζεστά βράδια του Ιουλίου.
Κάποια στιγμή ο νεαρός ήρθε στο καφενεδάκι μ’ένα φίλο του. Κατάλαβα. Η κοπέλα γέννησε. Χαιρετούρες και ευχές από τη γειτονιά.
Μετά από μέρες το ζευγαράκι μας εμφανίσθηκε και πάλι μαζί. Αυτή τη φορά με ένα καρότσι πνιγμένο στα τούλια κι’ένα πανέμορφο μωρό μέσα.
Η κοπέλα μας, κάθισε λίγο στην παρέα και μετά πήρε το καρότσι και ανέβηκε στο σπίτι. Την παρακολουθούσα. Είχε αλλάξει, ήταν πιο σοβαρή, πιο «βαριά».
Οι μέρες περνούν, όλο και πιο σπάνια τη βλέπω πια. Ο νεαρός όμως σταθερός στο στέκι της πλατείας μας.
Άλλη μια γυναίκα μπήκε στο ρόλο της.
