Πώς είναι να οργανώνεις δράσεις για τη μείωση του αναλφαβητισμού, της σεξουαλικής παρενόχλησης ή της εφηβικής εγκυμοσύνης στην ίδια σου την κοινότητα και γιατί είναι τόσο σημαντικό να ακουστούν οι φωνές των κοριτσιών;

Το παρακάτω αφιέρωμα των Anna Leach και Sam O’Neill παρουσιάστηκε στις σελίδες της Guardian. Περιλαμβάνει 12 συνεντεύξεις με κορίτσια κάτω των 20 χρονών, ακτιβίστριες σε χώρες του αποκαλούμενου ως «αναπτυσσόμενου» κόσμου, σχετικά με τις δράσεις που οργανώνουν στις κοινότητές τους και τους λόγους που τις κινητοποίησαν. Αυτό που μας άρεσε είναι ότι προσφέρει μια ματιά στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες και τα κορίτσια σε αυτές τις χώρες, αλλά από την οπτική νέων κοριτσιών που έχουν ένα όραμα αλλαγής και μάχονται για αυτό. Το αφιέρωμα θα ολοκληρωθεί σε τέσσερα μέρη.

 

Η ιστορία μίας νεαρής ακτιβίστριας – Σιέρα Λεόνε

“Το να μοιραστώ τη δική μου εμπειρία, μου έδωσε την αυτοπεποίθηση να υπερασπίζομαι και άλλες νεαρές μητέρες”, Fatimata, 19

Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι η ζωή μίας έφηβης δεν τελειώνει εξαιτίας της μητρότητας, λέει η Fatimata. Φωτογραφία: Forward

Στην κοινότητα Γουετερλού (Waterloo), τα κορίτσια δεν αντιμετωπίζονται δίκαια. Βιώνουν πολύ σεξουαλική παρενόχληση και συχνά τις χτυπούν οι άντρες. Πολλά κορίτσια ξεπέφτουν γιατί συμμετέχουν στην πορνεία και πηγαίνουν στα κλαμπ να γνωρίσουν άντρες, όπου πίνουν, καπνίζουν και βάζουν τον εαυτό τους σε ρίσκο εξαιτίας των εκμεταλλευτών του σεξ.

Η μεγαλύτερη πρόκληση: Η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα ήταν τη στιγμή που ανακάλυψα ότι είμαι έγκυος. Είμουνα μικρή και έπρεπε ν’ αφήσω το σχολείο για να γίνω μία έφηβη μητέρα. Πίστεψα ότι η ζωή μου τέλειωσε. Δεν μπορούσα να ζήσω με τον εαυτό μου. Δεν είχα καμία οικονομική βοήθεια και δεν ήθελα να είμαι σαν τ’ άλλα κορίτσια στους δρόμους. Έπρεπε να κάνω κάτι. Εμπνεύστηκα από το έργο των οργανώσεων Εμπρός/Forward και G2G (κίνηση χειραφέτησης κορίτσι σε κορίτσι) που με έμαθαν ότι η ζωή για μία έφηβη δεν τελειώνει εξαιτίας της μητρότητας και άρχισα να κάνω εκστρατεία.

Διδάχθηκα ότι μπορείς να επιτύχεις οτιδήποτε με λίγη σκληρή δουλειά. Το να μοιραστώ τη δική μου εμπειρία μου έδωσε την αυτοπεποίθηση να υπερασπιστώ και άλλες κοπέλες σαν κι εμένα.

Η στιγμή περηφάνιας: Με τη χάρη του Θεού κατάφερα να επιστρέψω στην εκπαίδευση. Επίσης, χάρη στην οργάνωση Εμπρός/Forward, ταξίδεψα με αεροπλάνο σε μία άλλη χώρα, κάτι που συνήθως κάποια σαν κι εμένα δεν θα έχει την ευκαιρία να κάνει. Πήγαμε στη Γκάνα να συναντήσουμε άλλα κορίτσια που ασχολούνται με παρόμοια θέματα εκεί. Είμαι ευχαριστημένη που αποτελώ μέρος αυτού του έργου, έτσι μπορώ να βοηθήσω γυναίκες της κοινότητάς μου και έχω την ευκαιρία να μιλήσω με άλλες νέες κοπέλες όπως εγώ και να τους πω ότι δεν χρειάζεται να είναι θύματα.

Την επόμενη χρονιά, θέλω να δώσω τις τελικές εξετάσεις στο σχολείο και να πάω στο πανεπιστήμιο. Τα επόμενα πέντε χρόνια, εύχομαι να γνωρίσω και να ταξιδέψω σε άλλους τόπους. Τέλος,10 χρόνια από σήμερα εύχομαι να ζω μακριά από τη φτώχεια, σαν μια φυσιολογική περήφανη νέα γυναίκα.

Μετά από παράκληση της οργάνωσης Εμπρός/ Forward, η παρούσα συνέντευξη δημοσιεύθηκε με ψευδώνυμο.

μετάφραση: Βαγγελιώ Σουμέλη

 

Η ιστορία μιας νεαρής ακτιβίστριας – Αφγανιστάν

«Παρόλο που στην κοινότητά μου τα κορίτσια αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας  δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κατάσταση στο Αφγανιστάν αλλάζει», λέει η Farkonda Tahery, 16 χρονών

Η Farkhonda Tahery πιστεύει ότι οι πολιτισμικές παραδόσεις που δεν σέβονται τις γυναίκες μπορούν να υπερνικηθούν με την εκπαίδευση. Φωτογραφία: Frozan Tahery

 Σύμφωνα με τον νόμο του Νεύτωνα, ένα αντικείμενο παραμένει στην ίδια κατάσταση εκτός κι εάν μια δύναμη το επηρεάσει. Τα κοινωνικά φαινόμενα έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά. Άρχισα την καμπάνια μου ως μια μικρή δύναμη με σκοπό ν’αλλάξω τα στερεότυπα της ζωής των γυναικών στο Αφγανιστάν.

Ζώντας στο Αφγανιστάν ως κορίτσι και παρατηρώντας την κατάσταση των γυναικών, ήθελα να συμβάλω στην αλλαγή. Αλλά και η επιρροή που ασκούν οι γυναίκες που τα λένε έξω απ’ τα δόντια, ήταν για μένα μια ακόμη έμπνευση για να ξεκινήσω την καμπάνια μου.

Παρόλο που στην κοινότητά μου τα κορίτσια αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κατάσταση στο Αφγανιστάν αλλάζει. Και όπως αλλάζει το Αφγανιστάν, παράλληλα βελτιώνεται και η κατάσταση για τις γυναίκες.

Η μεγαλύτερη πρόκληση: Τα κορίτσια στην κοινότητα μας έρχονται αντιμέτωπες με πολιτισμικές παραδόσεις που δεν τα σέβονται. Για παράδειγμα, μερικές φορές, οι κόρες δίνονται στην οικογένεια ενός θύματος δολοφονίας  ως αμοιβή εγκλήματος. Επιπλέον, η οικονομική εξάρτηση των κοριτσιών από την οικογένειά τους δημιουργεί πολλά προβλήματα . Τα κορίτσια στα περισσότερα μέρη του Αφγανιστάν δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση, πράγμα το οποίο είναι η αρχή για μια σειρά προβλήματα.

Το πιο δύσκολο εμπόδιο είναι ότι οι ίδιες οι γυναίκες αποδέχονται τη σημερινή τους κατάσταση και δεν μας βοηθούν ώστε να τις βοηθήσουμε κι εμείς. Επειδή είναι αναλφάβητες δεν μπορούν να οραματιστούν μια διαφορετική ζωή. Έτσι, ο αναλφαβητισμός είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για τους ανθρώπους που αγωνίζονται για τα δικαιώματα των γυναικών.

Η στιγμή περηφάνιας: δύο φίλες μου κι εγώ πήραμε μέρος σε ένα πρόγραμμα πολιτισμικών ανταλλαγών με τρία αγόρια από το Helmand  . Τους μιλήσαμε για τις γυναίκες στο Ισλάμ, κι εκείνα, τα οποία πριν δεν δέχονταν τα κορίτσια ως ανθρώπινα όντα, άρχισαν να πιστεύουν ότι τα κορίτσια θα πρέπει να μορφώνονται. Έπεισαν τους γονείς τους να αφήσουν τις αδελφές τους να πάνε στο σχολείο.

Οι βραχυπρόθεσμοι στόχοι μου είναι να βελτιώσω τη λέσχη μου του βιβλίου, να δημιουργήσω μια δημόσια βιβλιοθήκη στην Dasht -e – Barchi, στην Καμπούλ, να σπουδάσω πολιτικές επιστήμες και διεθνείς σχέσεις και να συνεχίσω τις σπουδές μου με μάστερ και διδακτορικό .

Οι μακροπρόθεσμοι στόχοι μου είναι να ενταχθώ σε ένα πολιτικό κόμμα, να διδάξω στο πανεπιστήμιο της Καμπούλ, να δημιουργήσω μια ένωση  γυναικών συγγραφέων, να ιδρύσω πολιτικό κόμμα και να εργαστώ ως πολιτικός στην κυβέρνηση του Αφγανιστάν.

μετάφραση: Σοφία Ξυγκάκη

 

Η ιστορία μιας νεαρής ακτιβίστριας – Ινδία

«Αφού παρενοχλήθηκα από έναν άντρα πηγαίνοντας στο σχολείο, θέλησα να κάνω ό,τι μπορώ ώστε τα κορίτσια και οι γυναίκες να μη ζήσουν παρόμοια περιστατικά στο μέλλον» λέει η Shalu Shrivastava, 17 χρονών.

Η Shalu Shrivastava, στο κέντρο, θέλει να διεξάγει καμπάνια σε όλη την Ινδία για τα δικαιώματα των γυναικών. Φωτογραφία: Oxfam India

Όταν ήμουν 12 χρονών, στο δρόμο για το σχολείο μου, ένας ξυλουργός με πείραζε, με ακολουθούσε και με παρενοχλούσε. Προσπάθησα να τον αποφύγω, αλλά η κατάσταση έγινε δύσκολη όταν άρχισε να με σχολιάζει με άσεμνο τρόπο. Μια μέρα, τράβηξε από το κεφάλι την dupatta που φορούσα [σάλι που καλύπτει κεφάλι και ώμους] και αυτό πραγματικά με αναστάτωσε. Του είπα να σταματήσει να με παρενοχλεί∙μερικές φορές τον προειδοποίησα κιόλας  ότι η συμπεριφορά του θα έχει άσχημες συνέπειες, αλλά δεν το πήρε στα σοβαρά. Συνέχισε να κάνει τα ίδια, έτσι κι εγώ μερικές φορές για να τον αποφύγω δεν πήγαινα στο σχολείο.

Γι’ αυτό το λόγο, αποφάσισα να εγκαταλείψω το σχολείο. Η οικογένειά μου με ρώτησε το γιατί, οπότε έπρεπε να τους τα πω όλα. Είπαν ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να με εμποδίσει από το να πηγαίνω στο σχολείο και αποφάσισαν να υποβάλουν καταγγελία στον διευθυντή του σχολείου. Το σχολείο δεν έκανε τίποτα, γι ‘αυτό αποφασίσαμε να αντιμετωπίσουμε αυτόν τον άνδρα και την οικογένεια του. Το αρνήθηκαν και είπαν ότι έφταιγα εγώ που τον ενθάρρυνα.  Μιλήσαμε σε μιαν panchayat [αντιπροσωπία του δήμου], αλλά κι αυτοί δεν κατάφεραν να επιλύσουν το ζήτημα.

Μετά από αυτό, η οικογένειά μου επικοινώνησε  με το  Empowerment For Rehabilitation Academic and Health της Oxfam Ινδίας. Μας προέτρεψαν να κάνουμε καταγγελία στην αστυνομία, το οποίο είχε ως αποτέλεσμα να συλληφθεί ο βασανιστής μου. Μετά από αυτή τη δοκιμασία, αποφάσισα να συμμετάσχω στο Efrah και να αγωνιστώ κι εγώ για τα δικαιώματα των γυναικών και των κοριτσιών. Θέλω τα κορίτσια και οι γυναίκες να μην έχουν ν’ αντιμετωπίσουν τέτοια προβλήματα στο μέλλον.

Τα κορίτσια στην κοινότητά μας υποβάλλονται συχνά σε τέτοιες τρομερές δοκιμασίες. Στο δρόμο για το σχολείο ή την αγορά, φοβούνται πάντα για την ασφάλειά τους. Φοβούνται διαρκώς ότι θα τις παρενοχλήσουν σεξουαλικά, ότι θα τις πειράξουν, ότι θα υποστούν ενδοοικογενειακή βία. Δεν αισθάνονται ασφαλή σε αυτήν την κοινωνία.

Μεγαλύτερη πρόκληση: Στην αρχή, οι άνθρωποι κατέκριναν τις προσπάθειές μου∙ εναντιώθηκαν σε κάθε είδους καμπάνια, δική μου και της οικογένειάς μου. Αλλά αυτό ακριβώς με παρακίνησε να δουλέψω σκληρά ώστε να πετύχει η καμπάνια.

Η στιγμή περηφάνιας: Πρόσφατα, μου πήραν συνέντευξη για το πρόγραμμα All India Radio, σχετικά με την παρενόχληση σε δημόσιους χώρους, και μου δόθηκε έτσι η ευκαιρία να μοιραστώ τις εμπειρίες μου και να ευαισθητοποιήσω τον κόσμο. Μελλοντικός στόχος μου είναι να κάνω καμπάνια σε όλο την Δελχί. Τα επόμενα πέντε έως δέκα χρόνια, θέλω να διεξάγω εκστρατείες σε όλη τη χώρα, έτσι ώστε όλες οι γυναίκες στην Ινδία τα γνωρίσουν τα δικαιώματά τους και ότι είναι νόμιμη η αξίωσή τους να αγωνιστούν για δικαιοσύνη.

μετάφραση: Σοφία Ξυγκάκη

Πηγή: Guardian