της Φλώρας Νικολιδάκη
Έχουμε εκλογές. Ούτε μία, ούτε δύο, τρεις παρακαλώ. Και μπορεί να προκύψουν και τέταρτες.
Η παρουσία των γυναικών στα ψηφοδέλτια είναι πλέον αισθητή. Όχι ακόμα αυτή που οι γυναίκες δικαιούνται. Αλλά καλύτερη από πριν.
Φαίνεται ότι η ποσοτική πλευρά, γίνεται πλέον κατανοητή. Όχι ότι δεν έχουμε φωτογραφίες από πάνελ, ακραιφνώς αρσενικά. Οι άνδρες δηλ. ακόμα αισθάνονται άνετα και φυσιολογικά όταν μόνοι τους συζητάνε για κάποιο θέμα και μάλιστα δημόσια. Άλλο όμως είναι το θέμα μου σήμερα:
-Οι γυναίκες που βρίσκονται στα πάμπολλα ψηφοδέλτια αυτών των εκλογών, πόσο θυμούνται ότι είναι γυναίκες?
-Είμαι βέβαιη ότι το θυμούνται όταν μόνες τους μεταξύ δουλειάς και σπιτιού, προσπαθούν να σταθούν και ως υποψήφιες, αλλά δεν εννοώ αυτό. Αναρωτιέμαι αν το θυμούνται όταν έχουν το δημόσιο λόγο και τη δημόσια εικόνα.
– Η πράξη λέει πως όχι. Είτε άνδρας, είτε γυναίκα, η υποψηφιότητα είναι ένα πράγμα μουντό και ουδέτερο από την άποψη του φύλου.
-Τι φταίει? Να αλλάξουν στάση οι άνδρες, είναι μια ανεδαφική σκέψη. Εμείς, οι γυναίκες, πρέπει να αποδείξουμε ότι η παρουσία μας είναι εντελώς απαραίτητη.
Μιλώντας από την πλευρά των αριστερών φεμινιστριών, έχω τη γνώμη ότι σήμερα που αναζητούνται νέες μορφές οικονομίας, ξεκαθαρίζει και η εικόνα για το ρόλο των γυναικών.
-Διεθνείς μελέτες έχουν αποδείξει ότι η παρουσία των γυναικών σε οικονομικά εγχειρήματα που ξεπερνούν την κάθετη ιεραρχία των τυπικών επιχειρήσεων, είναι πρωταγωνιστική.
-Η ομαδική δουλειά και η συλλογικότητα είναι πολύ κοντά στις εμπειρίες των γυναικών. Αυτά τα δύο στοιχεία είναι το ζητούμενο σήμερα, σε οποιαδήποτε απόπειρα για τη δημιουργία οικονομικών μονάδων που θα κινούνται στα όρια του συστήματος, με σαφή κατεύθυνση να βγαίνουν από αυτό.
– Γιατί συμβαίνει αυτό? Γιατί οι γυναίκες δεν είναι ως φύλο μολυσμένες από την έπαρση του μεγέθους, της δύναμης, του “αρχηγού”. Διευκρινίζω την κατάσταση του “φύλου”, γιατί σίγουρα υπάρχουν άπειρες γυναίκες με ανδρικά χαρακτηριστικά στη σχέση τους κυρίως με το δημόσιο χώρο, την πολιτική και την οικονομία. Η κατάσταση αυτή είναι έντονη και μέσα στα κόμματα της αριστεράς. Τα γυναικεία στελέχη δεν έχουν τα χαρακτηριστικά του “φύλου”. Ελάχιστες εξαιρέσεις υπάρχουν.
-Νομίζω ότι η πορεία της προεκλογικής δραστηριότητας των κομμάτων της αριστεράς, μέχρι στιγμής με επιβεβαιώνει απολύτως.
Τι πρέπει να κάνουμε; Πρέπει να κατορθώσουμε να περιγράψουμε τη θέση του γυναικείου φύλου στην οικονομία. Να εμπλέξουμε το “φύλο” στην κρίση και την έξοδο από αυτήν όχι σαν το φτωχό συγγενή, αλλά σαν προϋπόθεση της ανατροπής.
