της Σοφίας Ξυγκάκη
«Εάν η ιστορία των ανθρώπων είναι φτιαγμένη από τοπία, η δική μου είναι φτιαγμένη από παραλίες».
Με τον καύσωνα των ημερών, θυμηθήκαμε τη φράση της αγαπημένης σκηνοθέτιδας Ανιές Βαρντά –στην οποία θα κάνουμε εκτενές αφιέρωμα στον ‘κινηματογραφικό’ Σεπτέμβριο, σύντομα- και την αυτοβιογραφική ταινία της Οι παραλίες της Ανιές. Σ’ αυτήν, η Ανιές Βαρντά στήνει σε μια παραλία το ‘σκηνικό’ όλων των παραλιών/βιωμάτων της ζωή της: το πατρικό σπίτι στο Βέλγιο, ήχους από το παρελθόν που αναμειγνύονται με εικόνες του παρόντος, ‘ασήμαντες’ στιγμές και μεγάλα τραύματα του πολέμου, φωτογραφίες από την παιδική της ηλικία που ξεκολλάνε από έναν καθρέφτη στον οποίο αντανακλάται το τωρινό είδωλό της και ξαναστήνονται στην άμμο, τα μακρινά ταξίδια της, τα πρώτα επαγγελματικά βήματα ως φωτογράφος σκηνής με «αυτόν το εξαιρετικό άνθρωπο, τον Ζαν Βιλάρ», τη συνάντησή της στη σχολή φωτογραφίας με τον σύντροφο της ζωής της, επίσης σκηνοθέτη, Ζακ Ντεμί, την πολιτική και φεμινιστική στράτευσή της, τα παιδιά της, τους φίλους της. Ο εξομολογητικός μονόλογος που διατρέχει όλο το φιλμ, ενώνει ‘μικρές’ με σημαντικές στιγμές, για παράδειγμα τη γιγαντοαφίσα της Κατρίν Ντενέβ, πλάνα από πιο προσωπικές ταινίες της όπως την JaneB. ParAgnèsV, μια ταινία για τη φιλία αλλά και τις φεμινιστικές ιδέες που την ενώνουν με την Τζέιν Μπίρκιν, και ταινίες σταθμούς, όπως τη Δίχως στέγη, Δίχως νόμο.
Με την ιδιότητα της ντοκιμενταρίστριας και την πολύτιμη εμπειρία του cinémaverité, συνθέτει εικόνες πόλης, προσωπικής ζωής, σημαντικών στιγμών∙ με την ιδιότητα της εκλεπτυσμένης δημιουργού, την πολύτιμη εμπειρία της νουβέλ βαγκ και προπάντων με τη χρήση της μνήμης, ανασυνθέτει ‘μυθοπλαστικά’ τα κομμάτια που λείπουν, ενώ οι καθρέφτες αντανακλούν και τις απουσίες, αυτούς που δεν υπάρχουν πια.
Η σουρεαλιστική απόδοση πολλών εικόνων του παρελθόντος δεν μας μεταφέρει μόνο τη χαρά της ζωής αυτής της δημιουργού, μας υπενθυμίζει, επίσης, ότι μνήμη είναι η ανάκληση της πραγματικότητας και η επινόηση της μαζί.
Τι ωραία ταινία! Αν τη βρείτε, δείτε την.
