της Δήμητρας Σπανού
Διαβάζουμε τις τελευταίες μέρες σε αγγλόφωνα, κυρίως, μέσα για το χαρμόσυνο νέο της βρετανικής βασιλικής οικογένειας, μια είδηση που αναπαράχθηκε, φυσικά, και από τα εγχώρια και φαντάζομαι κυκλοφόρησε σε όλο τον κόσμο. Σύμφωνα με αυτά, όλη η υφήλιος, έστω και για μια μέρα, ένιωσε βαθιά συγκίνηση για τον ερχομού του/της διαδόχου και κρατάει την ανάσα της για να πάνε όλα καλά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η μέλλουσα μητέρα.
Καταρχάς ομολογώ ότι κι εγώ διάβασα αυθόρμητα το νέο όπως εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι, ίσως με μια ηδονοβλεπτική διάθεση. Από τα λίγα που έχω δει μέχρι στιγμής, τα διάφορα μέσα συζητούν το ζήτημα του/της διαδόχου ήδη από την είδηση του γάμου. Έπειτα, η είδηση της εγκυμοσύνης συνοδεύεται από ποικίλα ερωτήματα που το κοινό πρέπει να σκεφτεί, όπως τη μέρα και τόπο σύλληψης, καθώς τα σημάδια που απέτυχαν να παρατηρήσουν τόσο καιρό οι ρεπόρτερ. Φαντάζομαι τους επόμενους μήνες θα ασχοληθούν με την πορεία της εγκυμοσύνης και πόσο φουσκώνει η κοιλιά της Κέιτ, τη δίαιτα και τα κιλά της, τα ρούχα εγκυμοσύνης που θα γίνουν μόδα, το φύλο του παιδιού κτλ.
Ήδη από την αναγγελία του γάμου, η νεαρή δούκισσα αποτέλεσε το απόλυτο αντικείμενο. Όφειλε να έχει το σωστό μαλλί, να φοράει τα κατάλληλα ρούχα και να είναι πάντα χαμογελαστή στις διάφορες εκδηλώσεις, ώστε να είναι αρεστή στα κουτσομπολίστικα έντυπα, άρα και στους υπηκόους. Να είναι η ζωντανή διαφήμιση του θεσμού που εκπροσωπεί. Το σώμα της δεν της ανήκει, ακόμη και το γεγονός ότι δεν ήταν παρθένα πριν τον γάμο έγινε παγκόσμια είδηση. Τώρα, η υγεία και το παιδί της είναι εθνική υπόθεση. Ουσιαστικά για τους επόμενους μήνες μια ολόκληρη κοινωνία –τουλάχιστον- θα ασχολείται με τη μήτρα της.
Ο ρόλος των μέσων είναι προφανώς καθοριστικός. Δεν δημιουργούν απλώς μια εικόνα, αλλά πείθουν ότι η εικόνα είναι η πραγματικότητα. Το λυπηρό της υπόθεσης είναι η απήχηση που η ζωή της βασιλικής οικογένειας έχει σε πλήθος κόσμου. Ιδίως νέες κοπέλες που μέσα τους εύχονται μια παρόμοια κατάληξη για τις ίδιες ή δακρύζουν από συγκίνηση με κάθε είδηση για το ζεύγος. Που ζηλεύουν μια κατασκευασμένη εικόνα και αδυνατούν να διακρίνουν την χυδαία αντικειμενοποίηση. Παρόλα αυτά, την ίδια την δούκισσα μπορεί να μην την ζηλεύουμε, όμως δεν τη λυπόμαστε κιόλας. Η ίδια επέλεξε αυτό τον ρόλο, όπως και άλλες πριν από αυτή, τη στιγμή που αποφάσισε να γίνει κομμάτι αυτού του ανατριχιαστικού θεσμού. Όσο για την εγκυμοσύνη της, ευχόμαστε να της πάνε όλα καλά, όμως εμάς δεν μας αφορά.
