Είμαστε συνηθισμένες να τους βλέπουμε να κραδαίνουν ένα τσεκούρι. Προβληματικό είναι που αναγκάζουν τα παιδιά να κρατάνε κι αυτά το πατριαρχικό αυτό τσεκούρι.

της Beatriz Preciado

Οι Καθολικοί, οι Εβραίοι και οι Μουσουλμάνοι φονταμενταλιστές, οι ακομπλεξάριστοι κοπεϊστές[2], οι οιδιπόδειοι ψυχαναλυτές, οι νατουραλιστές σοσιαλιστές τύπου Ζοσπάν, οι ετεροκανονιστικοί αριστεριστές και το ολοένα μεγαλύτερο κοπάδι από αντιδραστικούς μοδάτους, συμφώνησαν μεταξύ τους αυτήν την Κυριακή να κάνουν το δικαίωμα του παιδιού να’χει έναν πατέρα και μία μητέρα, το κεντρικό τους επιχείρημα που δικαιολογεί τον περιορισμό των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων. Είναι η μέρα της εξόδου τους, το γιγαντιαίο εθνικό άουτινγκ [outing] των ετεροκρατών. Αυτοί προασπίζουν μια φυσιοκρατική και θρησκευτική ιδεολογία, που τις αρχές της τις γνωρίζουμε. Η ετεροφυλοφιλική τους ηγεμονία πάντα βασιζόταν στο δικαίωμά τους να καταπιέζουν τις μειονότητες, τις σεξουαλικές και του φύλου [genre]. Είμαστε συνηθισμένες να τους βλέπουμε να κραδαίνουν ένα τσεκούρι. Προβληματικό είναι που αναγκάζουν τα παιδιά να κρατάνε κι αυτά το πατριαρχικό αυτό τσεκούρι.

Το παιδί που η Φριζίντ Μπαρζώ[3] φιλοδοξεί να προστατεύσει, δεν είναι υπαρκτό. Οι υπερασπιστές της παιδικής ηλικίας και της οικογένειας επικαλούνται την πολιτική φιγούρα ενός παιδιού που οι ίδιοι κατασκευάζουν, παιδί που το προϋποθέτουν ετεροφυλόφιλο και γένους ορθού και σύμφωνου με τις νόρμες. Παιδί από το οποίο στερούμε κάθε δύναμη αντίστασης, κάθε δυνατότητα να κάνει μία ελεύθερη και συλλογική χρήση του σώματός του, των οργάνων του και των σεξουαλικών υγρών του. Η παιδική αυτή ηλικία που φιλοδοξούν να προστατεύσουν, απαιτεί τρόμο, καταπίεση και θάνατο.

Η ηγερία/μούσα τους, η Φριζίντ Μπαρζώ, επωφελείται από το γεγονός ότι είναι αδύνατο για ένα παιδί να επαναστατήσει πολιτικά, κόντρα στο λόγο των ενηλίκων. Το παιδί είναι πάντα ένα σώμα που δεν του αναγνωρίζουμε το δικαίωμα διακυβέρνησης. Επιτρέψτε μου να επινοήσω αναδρομικά μια σκηνή εκφοράς του λόγου, να έχω ένα δικαίωμα απάντησης εν ονόματι του κυβερνώμενου παιδιού που ήμουν, να υπεραμυνθώ μιας άλλης μορφής διακυβέρνησης αυτών των παιδιών που δεν είναι σαν τα άλλα.

Ήμουν κάποτε το παιδί που η Φριζίντ Μπαρζώ υπερηφανεύεται για την προστασία του. Και σήμερα εξεγείρομαι εν ονόματι των παιδιών που αυτός ο σφαλερός λόγος θέλει να προφυλάξει. Ποιός υπερασπίζεται τα δικαιώματα του διαφορετικού παιδιού; Τα δικαιώματα του μικρού αγοριού που του αρέσει να φοράει ροζ ρούχα; Το κοριτσάκι που ονειρεύεται να παντρευτεί την καλύτερή του φίλη; Τα δικαιώματα του queer παιδιού, που’ναι αδερφή, λεσβία[4], διαφυλικό ή τρανς; Ποιός υπερασπίζεται τα δικαιώματα του παιδιού ν’αλλάξει φύλο, αν το επιθυμεί; Τα δικαιώματα του παιδιού στον ελεύθερο αυτοκαθορισμό φύλου και σεξουαλικότητας; Ποιός υπερασπίζεται τα δικαιώματα του παιδιού να μεγαλώσει σ’έναν κόσμο χωρίς βία ούτε σεξουαλική ούτε έμφυλη [de genre];

Ο πανταχού παρών λόγος της Φριζίντ Μπαρζώ και των προστατών των «δικαιωμάτων των παιδιών να έχουν έναν πατέρα και μία μητέρα» με επαναφέρει στη γλώσσα του εθνικού Καθολικισμού της παιδικής μου ηλικίας. Γεννήθηκα στη Ισπανία του Φράνκο, όπου μεγάλωσα σε μια ετεροφυλοφιλική δεξιά Καθολική οικογένεια. Μια παραδειγματική οικογένεια, που οι κοπεϊστές θα μπορούσαν να την κάνουν έμβλημα ηθικής αρετής. Είχα έναν πατέρα και μια μητέρα. Εκπλήρωσαν επιμελώς το ρόλο τους ως οικιακοί εγγυητές της ετεροφυλοφιλικής τάξης πραγμάτων.

Στους σημερινούς γαλλικούς λόγους κατά του γάμου και της Ιατρικώς Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής για όλους, αναγνωρίζω τις ιδέες και τα επιχειρήματα του πατέρα μου. Εντός της μυχιότητας της οικογενειακής εστίας αυτός ανέπτυσσε μια συλλογιστική που επικαλείτο τη φύση και τον ηθικό νόμο, προκειμένου να δικαιολογήσει τον αποκλεισμό, τη βία μέχρι και τη θανάτωση των ομοφυλοφίλων, των τραβεστί και των διαφυλικών. Ξεκινούσε από το, « ένας άντρας οφείλει να είναι άντρας και μια γυναίκα να είναι γυναίκα, όπως το θέλησε ο Θεός », συνέχιζε με το « κατά φύσιν είναι η ένωση ενός άντρα και μιας γυναίκας, γι’αυτό οι ομοφυλόφιλοι δε μπορούν να κάνουν παιδιά », μέχρι το συμπέρασμα, αμείλικτο, « αν το παιδί μου είναι ομοφυλόφιλο, προτιμώ να το σκοτώσω ». Κι αυτό το παιδί ήμουν εγώ.

Το παιδί για προστασία της Φριζίντ Μπαρζώ είναι αποτέλεσμα ενός τρομερού παιδαγωγικού διατακτικού μηχανισμού [dispositif][5], ο τόπος στον οποίο προβάλλονται όλες οι φαντασιώσεις, το άλλοθι το οποίο επιτρέπει στον ενήλικο να φυσικοποιεί τη νόρμα. Η βιοπολιτική είναι ζωοτόκος και παιδοφιλική. Απ’αυτήν εξαρτάται η εθνική αναπαραγωγή. Το παιδί είναι βιοπολιτικό τεχνητό κατασκεύασμα, το οποίο εγγυάται την εξομάλυνση του ενηλίκου. Η αστυνομία του φύλου [genre] επιτηρεί την κούνια των ζώντων που’ναι να γεννηθούν, για να τους μετατρέψει σε ετεροφυλόφιλους ενήλικες. Η νόρμα κάνει το γύρο της γύρω από τρυφερά σώματα. Αν δεν είσαι ετεροφυλόφιλος, ο θάνατος σε περιμένει. Η αστυνομία του φύλου [genre] απαιτεί διαφορετικές ιδιότητες για το αγοράκι και για το κοριτσάκι. Διαμορφώνει τα σώματα ώστε να σχεδιάσει συμπληρωματικά σεξουαλικά όργανα. Προετοιμάζει την αναπαραγωγή, από το σχολείο μέχρι το κοινοβούλιο και την καθιστά βιομηχανική. Το παιδί που η Φριζίντ Μπαρζώ επιθυμεί να προστατέψει είναι δημιούργημα μιας δεσποτικής μηχανής. Ένας κοπεϊστής σε μικρογραφία που κάνει εκστρατεία υπέρ του θανάτου εν ονόματι της προστασίας της ζωής.

Θυμάμαι την ημέρα που στο σχολείο μου Καλογραιών, τις Αδελφές Ιεραποστόλους της Ιεράς Καρδίας του Ιησού, η μητέρα Πιλάρ μας ζήτησε να σχεδιάσουμε τη μελλοντική μας οικογένεια. Ήμουν 7 ετών. Σχεδίασα τον εαυτό μου παντρεμένη με την καλύτερή μου φίλη, τη Μάρθα, τρία παιδιά και περισσότερα από ένα σκυλιά και γατιά. Είχα ήδη φανταστεί μια σεξουαλική ουτοπία, στην οποία υπήρχε ο γάμος για όλους, η υιοθεσία, η Ιατρικώς Υποβοηθούμενη Αναπαραγωγή… Μερικές μέρες αργότερα το σχολείο απέστειλε επιστολή στο σπίτι, συμβουλεύοντας τους γονείς μου να με πάνε να δω ψυχίατρο, για να ρυθμιστεί το συντομότερο δυνατό ένα πρόβλημα σεξουαλικής ταύτισης. Πλείστα αντίποινα ακολούθησαν αυτήν την επίσκεψη. Η περιφρόνηση κι η απόρριψη του πατέρα μου, η ντροπή κι η ενοχή της μάνας μου. Στο σχολείο διαδόθηκαν ψίθυροι πως ήμουν λεσβία. Μια διαδήλωση κοπεϊστών και φριζίντ-μπαρζωτικών οργανωνόταν καθημερινά μπροστά απ΄την τάξη μου. «Βρωμολεσβία, λέγανε, θα σε βιάσουμε να μάθεις να πηδιέσαι όπως το θέλει ο Θεός». Είχα έναν πατέρα και μια μάνα, κι όμως αυτοί ήταν ανήμποροι να με προστατέψουν απ’την καταστολή, τον αποκλεισμό, τη βία. Αυτό που προστάτευαν ο πατέρας κι η μητέρα μου δεν ήταν τα δικαιώματά μου ως παιδιού, αλλά οι σεξουαλικές νόρμες και οι νόρμες του φύλου, που τους τις είχαν εμφυσήσει μέσα στον πόνο, μέσα από ένα εκπαιδευτικό και κοινωνικό σύστημα το οποίο τιμωρούσε κάθε μορφή διαφωνούσας παρέκκλισης δια της απειλής, του εκφοβισμού, του κολασμού και του θανάτου. Είχα έναν πατέρα και μία μάνα, όμως κανείς από τους δύο δε στάθηκε ικανός να προστατέψει το δικαίωμά μου στον ελεύθερο αυτοκαθορισμό του φύλου και της σεξουαλικότητας.

Έφυγα μακριά απ’αυτόν τον πατέρα κι αυτήν τη μητέρα, που η Φριζίντ Μπαρζώ απαιτεί για μένα, η επιβίωσή μου εξαρτιόταν απ’αυτό. Έτσι, παρά το ότι είχα έναν πατέρα και μια μητέρα, η ιδεολογία της σεξουαλικής διαφοράς και της κανονιστικής ετεροφυλοφιλίας μου τους κατάσχεσε. Ο πατέρας μου υποβιβάστηκε στο ρόλο του κατασταλτικού εκπροσώπου του νόμου του φύλου [genre]. Η μάνα μου εξέπεσε από ο,τιδήποτε θα μπορούσε να πάει πέραν της λειτουργίας της ως μήτρας, αναπαραγωγού της σεξουαλικής νόρμας. Η ιδεολογία της Φριζίντ Μπαρζώ (που τότε συναρθρωνόταν με τον Καθολικό εθνικό φρανκισμό) αποστέρησε το παιδί μου ήμουν από το δικαίωμα να έχει έναν πατέρα και μια μάνα, που θα μπορούσαν να με αγαπήσουν και να με φροντίσουν.

Μας χρειάστηκε πολύς χρόνος, συγκρούσεις και πληγές για να ξεπεράσουμε αυτήν τη βία. Όταν η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Ζαπατέρο πρότεινε το 2005 το νόμο του ομοφυλοφιλικού γάμου στην Ισπανία, οι γονείς μου, πάντα πιστοί δεξιοί Καθολικοί, διαδήλωσαν υπέρ του νόμου αυτού. Ψηφίσαν τους σοσιαλιστές για πρώτη φορά στη ζωή τους. Δεν διαδήλωσαν μόνο για να υπερασπιστούν τα δικαιώματά μου, αλλά και για να διεκδικήσουν το δικό τους δικαίωμα να είναι πατέρας και μητέρα ενός παιδιού που δεν είναι ετεροφυλόφιλο. Για το δικαίωμα στην πατρότητα όλων των παιδιών, ανεξαρτήτως γένους [genre], φύλου [sexe] ή σεξουαλικού προσανατολισμού. Η μάνα μου μού είπε πως χρειάστηκε να πείσει τον πατέρα μου, που ήταν πιο διστακτικός. Μου είπε, «κι εμείς έχουμε δικαίωμα να είμαστε γονείς σου».

Οι διαδηλωτές της 13ης Γενάρη [2013] δεν υπερασπίστηκαν το δικαίωμα των παιδιών. Υπερασπίζονται την εξουσία εκπαίδευσης των παιδιών στη σεξουαλική νόρμα και του φύλου, ως υποτιθέμενων ετεροφυλόφιλων. Παρελαύνουν για να διατηρήσουν το δικαίωμα να κάνουν διακρίσεις, να τιμωρούν και να σωφρονίζουν κάθε μορφή διαφωνούσας παρέκκλισης, αλλά και για να υπενθυμίσουν στους γονείς παιδιών που δεν είναι ετεροφυλόφιλα ότι οφείλουν να ντρέπονται γι’αυτά, να μην τα θέλουν, να τα σωφρονίζουν. Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα των παιδιών να μην εκπαιδεύονται αποκλειστικά ως εργατική ή αναπαραγωγική δύναμη. Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα των παιδιών να μην θεωρούνται μελλοντικοί παραγωγοί σπέρματος και μελλοντικές μήτρες. Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα των παιδιών να είναι πολιτικές υποκειμενικότητες που δεν ανάγονται σε μια ταυτότητα, του γένους, του φύλου ή της φυλής.

 

[1] Η Teresa de Lauretis είχε αναφέρει πριν μερικά χρόνια στο Παρίσι (2007) ότι όλα τα παιδιά είναι «queer»…

[2] Ο Κοπέ είναι επικεφαλής του κόμματος της γαλλικής Δεξιάς.

[3] Εκ των πρωταγωνιστών των κινητοποιήσεων κατά του γκέι γάμου. Το καλλιτεχνικό της ψευδώνυμο είναι λογοπαίγνιο με το όνομα της Μπριζίτ Μπαρντό και προέρχεται κατά την ίδια από τον σύζυγό της, με παρελθόν στη γαλλική ακροδεξιά (G.U.D.). Ίσως μπορεί να μεταφραστεί ως Ψυχρή Παλαβή.

[4] Βρισιά στα γαλλικά ανάλογη με το αδερφή για τις λεσβίες.

[5] Κατά την απόδοση που προτείνει η Αφροδίτη Κουκουτσάκη την οποία κι υπερευχαριστώ για τις παρατηρήσεις και τα σχόλιά της.

 

Πηγή: Red NoteBook