της Γεωργίας Μανώλη
Η Salome Karwah, η νοσηλεύτρια από τη Λιβερία η οποία έγινε γνωστή για τον αγώνα της κατά της επιδημίας του ιού Έμπολα στη Δυτική Αφρική, πέθανε στη Μονράβια στις 21 Φεβρουαρίου, αφού το ιατρικό προσωπικό αρνήθηκε να της παράσχει ιατρική φροντίδα μετά από επιπλοκές που παρουσίασε κατά τη γέννηση του τέταρτου παιδιού της. Σύμφωνα με το σύζυγο και την αδερφή της, οι νοσοκόμες αρνήθηκαν να την αγγίξουν και δε δέχτηκαν ούτε καν για να τη μεταφέρουν στο χειρουργείο ή να της κάνουν μια ένεση μήπως κολλήσουν τον ιό Έμπολα!
Η Karwah έγινε διάσημη όταν επιλέχθηκε ως πρόσωπο της χρονιάς 2014 από το περιοδικό Time για την δράση της κατά της επιδημίας Έμπολα στη χώρα της. Η Λιβερία ήταν μια από τις τρεις χώρες της Δυτικής Αφρικής μαζί με τη Σιέρα Λεόνε και τη Γουινέα που είχαν πληγεί από την έξαρση του ιού το 2014 και η οποία μετά τον εμφύλιο πόλεμο δεν είχε ουσιαστικά κανένα σύστημα υγείας και κοινωνικής πρόνοιας για να αντιμετωπίσει μια τέτοια καταστροφική επιδημία.
Η Karwah είχε ασθενήσει από τον ιό, επέζησε όμως για να δουλέψει μετέπειτα μαζί με τους Γιατρούς χωρίς Σύνορα στην ίδια ιατρική μονάδα όπου υπήρξε ασθενής. Η ίδια υποστήριζε ότι οι επιζώντες του ιού έχουν κατά κάποιο τρόπο υπερδυνάμεις αφού έχουν ανοσία πλέον στον ιό και μπορούν να βοηθήσουν τους ασθενείς χωρίς φόβο. Αφού έχασε και τον πατέρα της, τοπικό γιατρό, από τον ιό, σκόπευε να ξανανοίξει την κλινική του στην οποία θα προσφερόταν ιατρική περίθαλψη στους ασθενείς με Έμπολα από αυτές και από αυτούς που είχαν νικήσει τον ιό και δεν είχαν κανένα φόβο να πλησιάσουν τους ασθενείς. Η ανταποκρίτρια του Time στην Αφρική Aryn Baker την περιέγραψε ως μια αξιοθαύμαστη γυναίκα που δεν δίστασε στιγμή μετά την ανάρρωση της να βοηθήσει άλλους ασθενείς. Η ίδια έλεγε «Μπορώ να κάνω πράγματα που οι άλλοι άνθρωποι δεν μπορούν. Αν ένας ασθενής με Έμπολα είναι στο σπίτι του και οι κοντινοί συγγενείς δεν μπορούν να τον φροντίσουν, μπορώ να το φροντίσω εγώ» (Women In the World).
Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι αναπόφευκτο το κλισέ της τραγικής ειρωνείας, αφού μια γυναίκα που επέζησε από ένα φονικό ιό και είχε προσφέρει τόσο στη τοπική της κοινότητα πέθανε με αυτό το τρόπο. Η Λιβερία, ακόμα και μετά από τρία χρόνια από την επιδημία Έμπολα, εξακολουθεί να υποφέρει από την έλλειψη δομών αντιμετώπισης του ιού, αλλά και το σκοταδισμό και την προκατάληψη που βιώνουν όχι μόνο οι ασθενείς αλλά και οι επιζήσαντες του ιού, οι οποίοι στιγματίζονται ως επικίνδυνοι ακόμα και μετά από τόσο καιρό.
