της Βέρας Σιατερλή
Το Σάββατο 8 Μαρτίου το απόγευμα στην κατάμεστη αίθουσα εκδηλώσεων του Ιταλικού Ινστιτούτου στην Πατησίων παρακολούθησα την παράσταση που ετοίμασε η ερασιτεχνική θεατρική ομάδα Parole di Donne.
Η ερασιτεχνική θεατρική ομάδα Parole di Donne ιδρύθηκε πριν από οκτώ χρόνια στρατολογώντας μέλη από την πολιτική ιταλική οργάνωση στην Ευρώπη Bella Ciao και στελεχώνεται από φεμινίστριες της ιταλοελληνικής κοινότητας στην Αθήνα. Μέχρι σήμερα έχει παρουσιάσει μία παράσταση κάθε χρόνο στο Αθηναϊκό κοινό, με έργα κοινωνικού και κυρίως φεμινιστικού περιεχομένου, επιδιώκοντας ταυτόχρονα την προβολή των απόψεων της ομάδας και την ευαισθητοποίηση των θεατών.
Πρόκειται για ένα αρθρωτό μονόπρακτο από 14 αφηγήσεις ιστοριών που περιγράφουν διαφορετικές πτυχές της ίδιας νοοτροπίας, του ίδιου προβλήματος.
Το θέμα της παράστασης φέτος ήταν οι φόνοι γυναικών από συζύγους και το πολύ οξυμένο και επίκαιρο πρόβλημα στην Ιταλία της ενδοοικογενειακής βίας και κάθε μορφή κακοποίησης των γυναικών.
Γράφουν στο φυλλάδιο-πρόγραμμα της παράστασης: «Φέτος θέλουμε να μιλήσουμε για την τραγωδία της ενδοοικογενειακής βίας που πλήττει τις γυναίκες ενώ την ίδια ώρα τείνει να υποβαθμίζεται ή ακόμη και να θεωρείται «φυσιολογική» πίσω από τους τοίχους των σπιτιών.
Η βία του φύλου πλήττει τις γυναίκες ανάλογα με την ηλικία, την προσωπική ιστορία, την κοινωνική θέση ή την γεωγραφική καταγωγή.
Ο φόνος (omicidio) των γυναικών (femmina = femminicidio), συχνά τραγικό τέλος μιας συνεχιζόμενης άσκησης βίας φυσικής ή/και ψυχολογικής είναι ένα σεξιστικό κακούργημα και όχι ένα αδίκημα πάθους ή μια πράξη παράνοιας.
Είναι ένα προμελετημένο έγκλημα – από άντρες που εξωθούνται από την ιδεολογία της κυριότητας, της παντοδυναμίας, της κυριαρχίας, που με μανία θέλουν να τιμωρήσουν τη σύντροφό τους επειδή επέλεξε την ανεξαρτησία.
Συνένοχος σ’ αυτό είναι η κοινωνία μας, διαποτισμένη από μια επίμονη πατριαρχική κουλτούρα η οποία θεωρεί την απελευθέρωση της γυναίκας απειλή, νομιμοποιώντας στην συνείδηση πολλών την ακραία εγκληματική συμπεριφορά του φόνου της γυναίκας
Το έργο Senza ragione ne’ sentimento (χωρίς λογική και αισθήματα) ήταν μια καλοδουλεμένη παράσταση, χωρίς καλλιτεχνικές απαιτήσεις αλλά με έντονο καταγγελτικό χαρακτήρα και συγκινησιακές κορυφώσεις.
